Haukur - 01.09.1914, Blaðsíða 5

H AUKUR.
Jafnvel þótt Rúdólf væri ekki hlátur í huga,
t>á gat hann ekki að sjer gert að hlæja, er hann
hugsaði til þess, hvernig manninum mundi liafa
orðið við, er hann varð misskilningsins var, og sá
úfnu hárkolluna og nauðljóta, hrukkótta andlitið
^erlingarinnar, í stað kvenmanns þess, er hann
átti von á.
»Ha, ha, ha! Það var ljóti grikkurinn, sem
jeg gerði honum þarna, eða finnst yður það ekki?«
uiælti kerlingin. »Jeg svaraði engu, og lá kyr í
fanginu á höfuðsmanninum. En allt i einu hratt
^ann mjer frá sjer, eins og hann hefði snert á ein-
bverju eiturkvikindi, og grenjaði upp yíir sig:
»Hver djöfullinn er þetta?« — »Það er jeg, herra
iiöfuðsmaður, — maddama Pípelet«, svaraði jeg.
wÞjer hefðuð getað látið mig vera í friði, og þurft-
uð ekki að taka utan um mittið á mjer, og kalla
uiig engilinn yðar og segja, að jeg kæmi of seint!
Já, hamingjan góða hjálpi mjer, hann Alfreð minn
befði bara átt að sjá þetta!« — wHvaða erindi eigið
Þjer hingað?« grenjaði hann, hamslaus af bræði.
— »Jeg ætlaði bara að segja yður það, herra höf-
uðsmaður, að fallegi kvenmaðurinn kom akandi
i vagni . . . .« — »Nú, látið þjer hana þá koma
upp, asninn yðar! Hefi eg ekki sagt yður það, að
Þjer ættuð að leiðbeina henni hingað upp?« —
»Jú, herra höfuðsmaður«, sagði jeg, »en . . . .«
— »En hvað?« öskraði hann. — »En kvenmað-
urinn . . . .« — »Hvað þá? Út með það!« —
»Kvenmaðurinn fór aftur!« — »Fór aftur! Pá
hafið þjer gert einhverja bölvaða vitleysuna enn
þá einu sinni! — »Nei, herra höfuðsmaður, en
kvenmaðurinn fór ekkert ofan úr vagninum. Þegar
ökumaðurinn lauk upp vagndyrunum, þá bað hún
hann að snúa við aflur«. — »Þau eru þá víst ekki
fangt í burtu?« — »Jú, víst eru þau langt í burtu!«
grenjaði jeg, svo hátt sem jeg gat; »það er meira
klukkustund síðan þau óku af stað heimleiðis
aftur!« — »Meira en klukkustund?« sagði hann,
æstari og æfari en nokkru sinni áður; »hvers
vegna sögðuð þjer mjer þetta ekki fyr?« —»Auð-
vitað vegna þess, að jeg var svo hrædd um, að
yður mundi falla það í meira lagi þungt, að þjer
skuluð enn þá einu sinni hafa orðið að hafa hlaup
og ekkert kaup!« — »Farið þjer út — út, segi
jeg!« öskraði hann hamslaus af bræði. »Jeg er
leiður á þessum heimsku-þvættingi!« Og svo fór
hann úr tyrkneska sloppnum og fleygði gullsaum-
oðu, grísku flauelshúfunni sinni á gólfið — það
þó reglulega falleg húfa — og sloppurinn ekki
síður! En nú skal jeg segja yður niðurlagið á
sögu minni, herra minn«, mælti maddama Pípelet.
0
!». k n p í t u 1 i.
Á fjórða hœð.
»Fyrirgefið, herra minn, að jeg verð að taka
Pottinn af ofninum« mælti maddama Pípelet; »mat-
nrinn er orðinn soðinn, og við förum bráðum að
borða, skal eg segja yður«.
Meðan maddama Pípelet annaðist matreiðsluna,
— 153 —
fór Rúdólf aftur að hugsa um kvenmanninn í vagn-
inum. Kvenmaður þessi — hvort sem það nú
var markgreifafrú d’Harville eða ekki — hlaut að
hafa átt i miklu striði við sjálfa sig, áður en hún
Ijet leiðast til þess að lofa höfuðsmanninuin stefnu-
fundi. Og svo hafði sjálfsagt samvizkubit, og
hræðslan við afleiðingarnar af óvarkárni hennar,
aftrað henni frá því að efna þetta hættulega loforð.
En ef það skyldi nú hafa verið markgreifafrú
d’Harville? Var það hugsanlegt? Eftir því sem
Rúdólf hafði kynnzt markgreifafrúnni, var hún góð
og göfuglynd kona, gáfuð og siðsöm — kona, sem
enginn dirfðist að segja nokkurt niðrandi orð um
á hak, ekki einu sinni í gamni.
Hvar gat hún hafa kynnzt þessum manni?
Rúdólf hafði oft tækifæri til að sjá hana, en hann
mundi ekki eftir því, að hann hefði nokkurn tíma
á heimili d’Harvilles sjeð neinn þann, er lýsingin
á höfuðsmanninum gæti átt við.
Eftir nákvæma íhugun komst Rúdólf loks að
þeirri niðurstöðu, að óhugsandi væri, að mark-
greifafrúin hefði getað gert sig seka um annað eins
athæíi og þetta.
Þegar maddama Pípelet hafði tekið pottinn
af eldinum, sett kaffiketilinn í staðinn og ausið
grautnum í skálarnar, þá sneri hún sjer aftur að
Rúdólf til þess að halda áfram samræðum við hann.
»Þjer segið, að tannlæknirinn eigi heima á
þriðju hæð, en hver á þá heima á fjórðu hæð?«
spurði Rúdólf.
»Þar á móðir Búretta heima. Það er kona,
sem kann meira en faðirvorið sitt. Hún spáir í
spil, og hún les í lófanum á yður eins og í bók.
Fjöldi heldra fólks kemur til hennar, til þess að
fá vitneskju um framtíð sína. Hún rakar saman
peningum.........og þó er þetta ekki aðal-atvinna
liennar«.
»Hvað gerir hún fleira?«
»Hún lánar út peninga gegn handveði, og
tekur lægri vexti heldur en stóru veðlánamangar-
arnir, — og hún er ekki með neinar nærgöngular
spurningar, og menn fá ekki stórar hrúgur af skjöl-
um og kvittunum hjá henni — nei, það er öðru
nær. — Maður færir henni muninn t. d. skyrtu,
sem er þriggja franka virði. Út á hana lánar hún
hálfan franka. Ef þjer komið ekki aftur innan
viku, og borgið henni heilan franka fyrir skyrtuna
þá er skyrtan hennar eign. — Þetta er ósköp ein-
einfalt og óbrotið, eða fiinnst yður það ekki? Eng-
inn brotareikningur — allt sljettar tölur, og upp-
hæðin ætíð tvöfölduð. Það er óskup vandalaust?«
»Hefir hún fleira fyrir stafni, þessi móðir Bú-
retta?«
»Nei, ekkert fleira. Þó veit jeg ekki almenni-
lega, hvað hún er stundum að gera inni i litlu
herbergi, sem enginn fær að koma inn í, nema
hún og Rauðarmur, og gömul, eineygð kerling,
sem er kölluð Uglan«.
Rúdólf leit forviða á dyravarðarkonuna.
Hún tók það svo, að hann furðaði sig á
þessu nafni.
»Já, það er reglulega skrítið nafn, eða finnst
yður það ekki?«
— 154 —