Tíminn - 11.05.1918, Blaðsíða 8

112
T í MIN N
inu vinna ógagn. Undanfarið hafa
verið gerðar tilraunir til þess og
það úr hörðustu átt, að spilla
málinu, vekja óánægju í austursýsl-
um, með því áð senda menn út af
örkinni leynilega, sem áttu að
safna áslitarunum um annan stað.
Átti að sprengja málið með því,
fresta stofnuninni í fyrstu og drepa
síðan. Þetta baknag og undirferlis-
athæfi er með öllu óhæfilegt, eink-
anlega þar eð það er ölium vitan-
legt hver er að verki og var að
vísu ekki annars að vænta úr
þeirri átt. Er söm gerðin þótt ekki
verði neinn árangur þessarar að-
ferðar.
* Póstafgreiðslustaðan á Seyðis-
firði hefir verið veitt Sigurði Bald-
urssyni fyrverandi ritstjóra. Vonska
nokkur hefir hlaupið í einstaka
ménn á Seyðisfirði, af því að þeim
var ekki veitt og gera nú hávaða
út af því að ekki hafi verið veitt
samkvæmt tillögum póstmeistara.
Er það þó á allra vitorði a_ð eng-
ar tillögur eða meðmæli komu um
þá frá póstmeistara. Reyndu þeir
að gera póststjórninni og hinum
nýjá póstafgreiðslumanni öll þau
óþægindi sem þeir gátu, en máttur
var minni en vilji. Sigurður er bú-
settur maður á Seyðisfirði, vel
starfshæfur maður, enda fylgdu
umsókn hans meðmæli frá nálega
öllum málsmetandi mönnum á
Seyðisfirði. En Sigurður er ekki í
hægrimannaklíkunni — »og gerði
hún ávöxlinn«.
Ensku samningarnir. Ekkert er
orðið kunnugt um þá, en hitt
gengur manna á meðal, að svo sé
langt komið, að ekki muni langt
að bíða að þeir verði heyrinkunnir.
Upplestur.
Einar H. Kvaran las upp kafla
úr óprentaðri skáldsögu eftir sig,
Amarylíis.
helli, eins og fólkið í sveitinni
segir hana, sagði Amaryllis. »End-
ur fyrir löngu átti tröllkona hér
aðsetur. sitt, ekki gömul og
ófrýn eins og tröllkonurnar í
okkar sögum, heldur ung og
fögur. Kyngi sínu beitti hún á
þann hátt, að gera allar ungar
stúlkur Ijótar, en ærði hins vegar
ungu mennina að eins með feg-
urð sinni. Fyrir alt það ill sem
hún þannig bakaði mönnunum,
lilaul hún fulla bölvun allra
mæðra í landinu; að lokum kom
munkur einn til sögunnar, helg-
ur maður, hann bað guð að frelsa
bygðarlagið undan áhrifum tröll-
konunnar sem gerði ungu stúlk-
urnar afsksáemi og ungu menn-
ina ærða. Og guð bænheyrði
munkinn, lét koma jarðskjálíta
svo heilirinn lék á reiðiskjálfi
og klettur féll úr hvelfingunni og
drap tröllkonuna. Komið þér
hingað, — hingað«, ogyhún þreif
eftir hendinni á mér og færði
mig alveg að botni í hellinum.
»Eg segi þér það alveg salt, að
hinn fáfróðasti og trúgjarnasti af
eséí
(sog’pela-skilvindan)
hefir tvístuddan pela (skilkall)
og skilur jafn vel hvort snúið
er hart eða hægt.
Allar s k i 1 v i n d u r, nema
„Sliar.ples44 skilja eftir
/71/4—12x/2 pund af smjöri í
meðal kýrnyt yíir árið ef
þeim er snúið lítiö eitt of hægt.
. Beendliir'! Sjáið hag yð-
ar og kaupið eingöngu Sharples.
Tvær stærðir fyrirliggjandi og til sýnis.
Vottorð frá Rannsóknarstofunni fyrir hendi,
Æaupfilacj élorgfirbinga, sföörgarmsi,
einkasalar í cJfíýra- oq xRorcjaiffaréarsýsíu.
„Sharp
síðastliðinn fimtudag í Báruhúsinu.
þarf þess ekki að geta, því að það
er alkunnugt, hversu afburðavel
hann fer með efni. Sátu áheyr-
endur á þriðju kiukkustund undir
lestrinum á grjóthörðum bekkjun-
um samkomuhússins reykvíska, en
fundu vist fáir til þreytn. Sagan
heitir »Sambydi«. Stingur höfund-
ur þar á einu kýlinu á þjóðarlík-
amanum, það eð hann bregður
upp mynd af braskara, okurkarli
og fasteignasala verstu tegundar.
Lýsingarnar á sálariífi braskarans
eru snildarverk. Munu allir sem á
hlýddu vera samhuga um að óska
þess að eigi líði iangur tími þangað
til þeir geta lesið söguna alla. Er
óhætt að fullyrða að fyrst og fremst
auðgast bókmentir okkar þá að
góðri skáldsögu og eigi síður hitt,
að þar verður um að ræða heil-
næma og áhrifamikla . siðferðis-
predikun, mjög timabæra og þarfa,
flett ofan af rotnuninni hispurs-
laust, með fullum skilningi og ai-
vöru/^m verður mjög til þess að
skerpa siðferðislegan næmleika
manna og dómgreind.
Pörf ráðstöfun.
Oftar en einu sinni í vetur hefir
mönnum gefist á að líta auglýsing-
ar í dagblöðunum um »danskt,
norskt sjómannabalk. Aðgangur ó-
keypis og allar ungar stúlkurbæj-
arins boðnar og velkomnar. Má af
líkum ráða hverskonar skemtanir
hér var um að ræða, að þær voru
til svivirðingar bænum. Er vert að
halda því á lofti, að nú hefir lög-
reglustjóri bannað slíkar samkom-
ur, og má telja víst, að þær verði
framvegis ekki leyfðar. Er það ekki
úr vegi að útlendingar reki sig á,
að hér býr ekki sá lýður, sem leyf-
ir þeim hvað sem vera skal — og
hafi lögreglustjóri þökk fyrir rögg-
semina.
Hvað dvcluH
ísafold gat þess rétt 'fyrír ára-
mótin að hún hefði komist á snoð-
ir um nokkuð það í fari núver-
andi stjórnax-, senx væri svo alvar-
legt, að hún vildi ekki um það
tala að sinni, það kærni við vel-
ferð landsins. Hér væri uxn að
ræða voðalega synd. Og blaðið væri
reiðubúið til þess að færa sönnur
á mál sitt á réttum tíma.
Hvaií dvelur nú ísafold að leysa
frá skjóðunni? Nú er þingið kom-
ið saman og á ísafold vafalaust
þá fulltrúa þar, sem vildu reka
hið mikilsverða erindi, væri þar
og ekki annarsstaðar nógu vegleg-
ur staður.
Hvað dvelur?
þótt allflestir séu orðnir þeirrar
skoðunar að hér sé einungis um
digurmæli að ræða og nxjög ó-
sæmilega aðferð, má þó enn bíða
stutta stund eftir efndunum.
Ritstjóri:
Trygrgvi bórliallssoii
Laufási. Sími 91.
Prentsmiðjan Gutenberg.
bændunum þarna í bygðai'laginu
hefði ekki orðið fyrir meiri áhrif-
um af sögunni, en eg varð i þetta
skifti. Meðan eg virti fyrir mér
klettinn, sem sagan sagði að hetði
orðið ti-öllkonunni að bana, sagði
Amaryllis í dulaifullum róm:
»Réttið mér höndina. Eg ætla
að slökkva tjósið«.
Hún slökti, við vorum þai’na i
svarta myrkri. Eg sá hana ekki,
fann að eins mjúka litlu hendina
hennar í minni; eg hejTði hana
anda, og andaði að mér fjóluylm-
inum sem lagði af hári hennar.
»Eg held að þér séuð hrsédd-
ur«, sagði hún alt í einu, »á eg
að kveikja attur«.
»Nei, hræddur er eg ekki«,
hvíslaði eg og þvingaði mig til
að hlæja um leið.
»En hendin á yður er köld og
skelfur«.
»t*að er af hi’áslaganum í hell-
inum«.
»Nei, nei, sjálfur staðurinn sem
við stöndum á er magnaður
kyngi. Nú skuluð þér komast i
kynni við undarlega hluti. Heyr-
ið þér ekkei-t? Þei!
»Eg heyri eitthvað leka«.
»Hvað haldið þér að það sé?«
»Hvað það sé, lekavatn«.
»Nei, það eru tár se.m hrynja
af augum tröllkonunnar. Já, og
augun! Þér skuluð nú bi'áðum
fá að sjá hvei'su þau tindra i
myrkrinu eins og stjörnur. Hönd-
in skelfur nú enn meir en áður.
Þér hljótið að vera hræddur?
Fyrirverðið þér yður ekki«.
Það var ekki um að villast að
það lýsti eins og af tveim stjörn-
urn í klettinum. En eg komst
bi’átt að raun um að þetta voru
tvö smá göt sem dagsljósið náði
að skína inn urn.
»Tröllkonan er undir þessu
bjai'gi, og er á iífi. Hún grætur
ár og síð og mænir tárvotum,
töírandi augunum fram i hell-
inn, ef ske kýnni að einhvern
ungan svein bæri að garði. Og
tækist lienni að seyða hann til
þess að drepa hendi á klettinn,
ylli hjargið ofan á hann, en
tröllkonunni yrði bjargað. Ivomið
þér nú, ef þér þorið og hrærið
við klettinum! Heíir henni ekki
enn tekist að trylla yðui'. Alveg
eruð þér einstakur maður!«
Mér var það Ijóst að ekki var
þetta eiiileikið. Dómsgreind min
dvínaði. Hjartað í mér barðist
ákaft, og fram á varir mér var
komin bón um að við skyldum
komast héðan hið allra bi'áðasla.
En þá slepti hún handtakinu og
færði sig frá mér. Eg varð var við
að hún kleif upp á eitthvað
skamt frá mér. Og með fylling í
rómnum tók hún aftur til máls:
»Drepið hendi yðar á klettinn
og leysið þá sem undir honum
hvíla úr dróma!«
Eins og í leiðslu og móti vilja
mínum snarl eg við hei'ginu, en
hrökk í sama vetfangi skelfdur
til baka við birtuna sem braust
inn í hellinn, alveg eins og eitt-
hvað yfirnáttúi'legt hefði átt sér
stað. Og þar sem biitan var mest
kom eg nú auga á Amaryllis þar
sem hún stóð upp á stórum kletti.
Til þess að gera þetta alt áhrifa-
meira, hafði hún sveipað slæðu