Morgunblaðið - 10.11.1965, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 10. nóv. 1965
Langt yfir skammt
eftir Laurence Payne
Og þegar það var allt afstaðið,
fórum við að búa í þessu hræði-
lega húsi.
Mér hefði aldrei dottið í hug,
að ég gæti hatað neitt eins og
ég hef hatað þetta hús. t>að er
alveg eins og að búa í gröf inn-
an um dautt fólk. Stundum óska
ég þess, að ég gæti brennt það
til grunna, með öllu, sem í því
er. Það þykir ekkert að vera
að hanga of fastur á fortíðinni.
En þarna situr hún, í þessari
hræðilegu stofu dag eftir dag,
viku eftir viku, mánuð eftir
mánuð, svo að mér er skapi
næst að öskra upp yfir mig. Og
svo stundum upp úr miðju kafi,
fer hún að . . . syngja! Og
það er það versta, þegar hún fer
að syngja. Það er ekkert eftir
af röddinni .... ekkert....
Ég stóð upp og lagði höndina
á öxl hennar.
— Þér skuluð ekki taka yður
þetta svo nærri, frú Klein. Ég
kæri mig ekki um að heyra
meira.
Hún þerraði augun eins og
skólastelpa, snuggaði og hristi
höfuðið vesældarlega. Allt í
einu leit hún beint framan í
mig og augnaráðið var biðjandi,
er hún sagði: — Vilduð þér
heyra hana syngja . ... í al-
vöru?
Ég komst í hálfgerð vandræði.
Þetta var ekki rétta stundin, til
að setjast niður og hlusta á
söng. En svipurinn á henni var
svo biðjandi og örvæntingarfull-
ur, að ég tautaði eitthvað um
„tvær mínútur eða svo“. En í
stiganum hittum við Saunders,
sem leit út eins og hann hefði
gengið þarna upp í áföngum.
— Við ætlum að fara að hlusta
ofurlítið á söng, sagði ég og
þegar munnurinn á honum féll
upp á gátt ýtti ég ofurlítið við
honum í glensi og gerði höfuð-
bendingu í áttina að konunni,
sem var þegar komin niður í
miðjan stigann. Ég sá á svipn-
um á honum, að hann skildi,
hvað ég var að fara og svo lötr-
uðum við niður á eftir henni.
,Á leiðinni sagði hann mér frá
úrskurðinum, sem yrði sendur
gagngert.
Þegar við komum inn í forn-
eskjulegu stofuna, stóð Maud
Klein andartak og studdi hendi
á lokið á gamalli eikarkistu.
Hún bauð okkur sæti og meðan
ég settist á röndina á gömium
legubekk. og Saunders faldi sig
einhversstaðar að baki mér, þá
□---------------------------□
22
□---------------------------□
trúði hún okkur fyrir því, að
gamla eikarkistan væri raun-
verulega engin gömul eikarkista
heldur sniðulega dulbúinn út-
varpsgrammófónn. Hún pírði
nærsýnum augum á plötuna,
sem lá á honum, og virtist gera
sig ánægða með hana.
— Þetta er „Casta diva“ úr
Norma, sagði hún lágt. — Það
var eitt bezta hlutverkið henn-
ar.
Ég ræskti mig og setti upp
kunnáttusvip og eftirvæntingar,
en þegar fyrstu tónarnir liðu
út í þessa dapurlegu stofu,
fann ég til þunglyndis.
Ég er alls ekki fær um að
lýsa þeim tilfinningum, sem
hrærðust hjá mér, þar sem ég
sat og horfði niður á fæturna á
mér og hlustaði á einhvern guð-
dómlegasta söng, sem ég hef
nokkurntíma heyrt. Það var illa
— Bíðið. Stoppið. „E-ið“ er skynðilega horfið gjörsamlega.
hægt að hugsa sér þessa dásam-
lega hreinu tóna í sambandi við
þessi votu augu, sem ég hafði
verið að horfa í, nokkrum
klukkustundum áður. En þó
komst ég ennþá meir við af að
horfa á Maud Klein, sem sat
þegjandi í stólnum sínum og
tárin rennandi niður kinnar
hennar. En hvað var það móti
því, sem Yvonne Lavalle hlýt-
ur að hafa fundið til, að vita
þessa guðdómlegu rödd sleppa
frá sér, smátt og smátt.
Platan hefur líklega ekki ver-
ið búin að vera' nema svo sem
þrjár mínútur í gangi, þó að
mér fyndist það heil eilífð, og
ég gat ekki sagt neitt um hana,
sem við ætti. Við sátum þama
bara, öll þrjú, rétt eins og í
kirkju.
Eftir langan tíma, að mér
fannst, reis ég upp úr sætinu
og stikaði út að glugganum. Ég
leita oft til glugganna, ef ég
veit ekki hvað ég á af mér að
gera. Það er alltaf eitthvað að
gerast hinumegin við glugg-
ann eitthvað, sem getur dregið
mann aftur til tilbreytingarleys-
is daglegs lífs — venjuiegt fólk
með venjulega hatta, á leið til
venjulegrar vinnu. Hvenær, sem
ég fer að ruglast eru gluggar
helzta athvarf mitt.
En það var ekkert að gerast
þarna úti fyrir, sem markvert
mætti telja — skátadrengur á
hjóli, tvær konur, sem hölluð-
ust upp að bréfkassa, að taia
um aðrar konur, og einmana
hundur, sem var úti að ganga
sér til heilsubótar.
Ég þoldi ekki lengur þessa
þögn.
— Heyrðuð þér nokkurntíma
nefndá stúlku að nafni Úrsúia
Twist frú Klein? sagði ég.
Einar tvær sekúndur liðu.
— Hún sat einmitt hérna
inni fyrir tveimur kvöldum.
Ég sneri mér og horfði á hana.
Hún horfði fast á mig.
— Eruð þér viss um það?
— Alveg handviss.
Ég gekk til hennar og sagði
einbeittlega: — Vitið þér, að
ungfrú Twist dó einmitt fyrir
tveim kvöldum?
— Já, ég veit það.
— Og, að þar af leiðandi hljót
ið þér að vera ein hinna sið-
ustu, sem sáu hana lifandi?
— Já.
Ég sagði nú, harkalega: — Ef
svo er, þá hefðuð þér átt að
gera lögreglunni viðrart um
það.
Hún hristi höfuðið. — Ungfrú
Twist kom að finna ungfrú Lav
alle. Ef þér hefðuð átt að vita
eitthvað um það hefði unefrú
Lavalle átt áo gera yður að-
vart.
Ég næstum öskraði að henni:
— En. það gerði hún! í gær-
kvöldi. Það gerði húji! Ég stillti
mig og hélt áfram rólegur: —
Frú Klein, það sem hún kann
að hafa talað við ungfrú Lav-
alle þetta kvöld, er okkur mjög
áríðandi að vita. Tímirm er
naumur. Það geta liðið margar
klukkustundir áður en við kom-
umst í samband við ungj’ru Lav
alle. Þér verðið að segja okkur
það, sem þér kunmð að vita.
Hún teygði úr hcndunum,
þreytulega. — Já, en ég get
bara ekkert sagt ykkur út yf-
ir það, sem ég hef þegar sagt.
Úrsúla kom hingað um klukk-
an sjö, og virtist í æsingi og
döpur. En eftir að ég hafði vís-
að henm inn, sá ég hana alls
ekki.
— Hvenær fór hún aftur?
— Ég held ég hafi heyrt hana
fara um klukkan átta.
— En sáuð hana ekki fara?
— Nei.
, — Og þremur stundum síðar
var hún dáin.
Ég horfði alvarlegur á Saund-
ers. — Hringdu í stöðina, Saund
ers, og segðu þeim að dreifa út
lýsingu á Yvonne Lavalle taf-
arlaust.
Einhversstaðar niðri í kjall-
aranum heyrðist í dyrabjöllu.
Eg horfði út um gluggann og
sá vélhjól frá lögreglunni fyrir
utan.
— Þetta er úrskurðurinn. Ég
skal sjá um hann. Frú Klein,
viljið þér gefa aðstoðarmann-
inum mínum nákvæma lýsingu
á henni, og öll sérstök einkenni.
Þér skiljið, er ekki svo, að ung-
frú Lavalle getur ráðið yfir liin-
um og þessum upplýsingum,
sem gætu orðið til þess, að
morðinginn næðist, og ef sá
morðingi verður þess áskynja,
að hún hefur haft eitthvert
samband við okkur, þá getur
líf hennar verið í bráðri hættu.
Hver mínúta, sem er búin að
fara til einskis hjá okkur í morg
un, hefur aukið þá hættu.
Bjallan hringdi áfram óþolin-
móðlega.
Það sauð. í mér reiðin við
sjálfan mig og ég þaut til dyr-
anna og opnaði. Einhver maður
utan úr geimnum stóð þarna,
með hjálm og gleraugu, og í
bláum rykfrakka. Hann stakk
að mér blaði.
Ég leit á hann kuldalega. —
Þekki ég yður?
Hann lyfti gleraugunum. —
Böö! sagði hann.
Undir þessum dularklæðum
var einn kunningi minn, Bob
Trywell. Ég var feginn að sjá
hann og heilsaði honum inni-
lega. Við höfðum ekki sézt í há-
langa tíð. Oft höfðum við
þrammað saman eftir dimmum
gangstéttum og marga ólöglega
sígarettuna höfðum við reykt í
húsadyrum, og hlustað eftir fóta
taki eftirlitsmannsins!
— Máttu tefja, Bob? spurði
ég.
— Ég er þénustureiðubúinn,
sagði hann.