Morgunblaðið - 14.01.1966, Side 24

24
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 14. janúar 196v

Langt yfir skammt
eftir Laurence Payne
Hammond Barker stóð hægt
upp úr sæti sínu, en ungi mað- 1
urinn og lagskona hans litu
hvort á annað, óróleg. William
Lamotte rétti úr sér. Hann var
glæsilegur maður, herðabreiður
og rösklega þrjár álnir á hæð,
og fallegu augun blikuðu í
lampabirtunni.
— Jæja, fulltrúi, svaraði hann
rólega. — í þetta skipti hafið
þér imnið.
Rodney Herter stóð hreyfingar-
laus við hlið hans.
Með furðulegri rósemi leit
Lamotte á félaga sína, með
saknaðarsvip, og lét mig um
leið njóta góðs af augnatillitinu.
— Má ég spyrja, hvað orðið
er af Harrison?
— Harrison át ég eftir. —
Eigið þér við Bruno?
— Já, hvort sem hann nú
kann að heita.
— Jæja, svo hann heitir þá
Harrison? Ég brosti með sjálfum
mér, er ég minntist teikning-
arinnar, sem ég hafði gert af
bryta Lamottes, meðan ég var
að tala við hann í símann. —
Hann rak sig ofurlítið á, en
hans er vel gætt.
— Vesalings Harrison. — Hann
hefur nóga krafta, en það vant-
ar í hann heilann.
— Vesalings Harrison fær á
sig morðákæru, svaraði ég
hvasst, — og ég er hræddur um,
að sú ákæra nái einnig til yðar.
^ »^»
Rodney Herter hafði enn
ekki hreyft sig neitt, en augun
hans, hörð og blá, boruðu beint
í mín augu. Hefði ég aldrei áður
séð lífshættu í augum neins
manns, sá ég hana að minnsta
kosti nú. En hinir voru allir til-
tölulega meinlausir — jafnvel
Lamotte, sem hafði sætt sig við
það, sem verða vildi . . . en
Herter! ....
□—------------------------□
73
□—------------------------□
Eitthvert fótatak uppi yfir
okkur kom Lambtte til að líta
upp.
— Þetta er allt svo óeðlilegt,
sagði hann, og það var einmitt
það, sem mér fannst það vera
sjálfum. — Hér virðist lítið
meira að segja. Ég skal fara að
beiðni yðar og koma með góðu.
Saunders gekk að Hammond
Barker og strauk hann, til þess
að leita að skotvopnum og öðru
slíku, sem hann kynni að hafa
á sér, en beindi svo athygli
sinni að Lamotte. Jim var fyrir
sitt leyti að svipuðum störfum
hinumegin við borðið, við unga
manninn. Ég veik til hliðar, er
Barker gekk út að dyrunum,
þar sem tveir fílefldir lögreglu-
þjónar biðu búnir til að taka
móti honum.
Rodney Herter horfði á mig,
án þess að bregða svip. Þetta
fasta tillit hans og svo innilok-
unarkenndin, þarna í káetunni
voru farin að hafa sín áhrif á
mig. Ég iðaði í skinninu og lang-
aði til einskis meir en losa mig
við þetta allt saman. Enniþá vor-
um við ekki komnir til botns í
leyndarmálinu — öðru nær.
Barker var farinn út og svo
stúlkan og ungi maðurinn. Ég
heyrði fótatakið þeirra uppi á
þilfarinu.
Og svo fór strax að koma
hreifing á. Herter gekk eitt
skref til baka og þá fyrst tók
ég eftir hurðinni, sem var beint
fyrir aftan hann. Ég fæ víst
aldrei að vita, hversvegna ég
hafði ekki tekið eftir henni
fyrr, nema ef hann hefur
skyggt á hana allan tímann.
Lamotte var að færa sig í átt-
ina til mín, en Jim og Saund-
ers voru að ganga að Herter,
sinn úr hvori áttinni, um leið
og aðvörunarópið komst yfir
varir mínar, tók Herter til sinna
ráða.
Vinstri höndin á honum
skauzt fram og greip í annan
olíulampann og reif hann úr
festingunni og þeytti honum
beint framan í Saunders. 3yssa
kom í ljós í hinni hendi hans
og án þess að virðast ætla að
miða henni. mölvaði hann hinn
lampann í mél, svo að logandi
olían flaut út um allt. Ég fann
sáran verk í enninu, þegar gler-
brot hitti í það. En um leið og
eldurinn greip um sig, sá ég eins
og í þoku, að Jim réðst á Herter,
en Lamotte, sem var bæði stór
og sterkur, á mig. Hann lyfti
mér rétt eins og ég væri reifa-
barn og fleygði mér af heljar-
afli í þilið. Líklega hef ég ekki
NÝR FARMALL
IMI G=§ G=D IM IM] D @ CC
I N T E R N A T I O N A L.
523+624
* *m*rm'W‘*-M**m»'*
My■ i****•»*»***» ém**mmrnmmm r-:**
m-./’ mmmmmmmmm pttimmmmm**** ************* ****m**mmr \ i
Mmw$**wmmwwmm ************* w**mmmmmw*wm* *mmmmmwmw*m*m
mmmmmmmmmmmm* H»mmmmmmmmmmm» mmmmmirnmmmmmmm Zmmmmmmmm*m**
mw**mm*wmmwmm *»nnmmm**mmi»» ************* *m****»*m*W*»
MMM*****w***m h**9*#Mm*mm*M é*m*»***m**M?~^***********
5» **» * wmmmmmm m ***** * * ** *** * m*w*mwm*»i- Hp fe' ■pH
mnmmmZmZmmZmm »*,#nm » «*««*»» * # ««»**** « B i: é ■ +* * * * * **»*
wmSSSSSSZmmSm ***»»*»**»**» *9*******CSJjSggift»»ií:SllÍÍ:
WMMMWMMWMWMWW WMWW*MrWW**wmm;::W*mw*mmiMW*stM0m::'
*.»*»«**tmtnnmmm *«»*«*»«»»«*; £*£sS2S£5S222 222222£228252
•••«■»•»••«»: **»»»«»««»•«» »«»•»«•»»»•** ■»»•*»«»•»•«»
»«■»»**«»*•»» •»**«»*»«««*#«•»
»««««•«»• *•»«<*««»»•»
•«««**««• &»»•«••«■*<
!*«»»••»«» ■•■«•■■»«« !
•»•#»»»»« pmfwtmmmmt* j
:•■■■»•««» «»»»«••»»•
!•»««»••«» »««»•»••»»: '
••••«»»•« •«■••«•••».
•MHNIMMMMV
mmm
— Þetta er ekki hnappurinn fyrir vindlakveikjarann,
sem þú þfýstir á.
legið þar nema tvær sekúndur,
en mér fannst það eins og heil
eilífð, en þá heyrði ég einhvern
hávaða þegar Lamotte var að
sprikla í höndunum á tveim lög-
regluþjónum, sem drógu hann
upp á þilfarið.
Brennandi olían, sem ég hafði
fengið á höndina vakti mig úr
þesum dvala og ég brölti á fæt-
ur og blóðrásin úr enninu á mér
rann niður í augun , og ætlaði
alveg að blinda mig. Öll káetan
virtist standa í björtu báli.
Gegn um eldinn og reykinn gat
ég greint Jim og Herter í einni
þvögu. Ég slangraði til þeirra.
Saunders, með aðra höndina á
meiddu andlitinu, en hina á
borðinu, sér til stuðnings, rétti
úr sér með miklum erfiðismun-
um.
Aftur heyrðist í byssunni og
Jim kom slagandi í fangið á
mér. Snögg vindstroka inn um
dyrnar blés reyknum og eld-
inum beint framan í okkur. Jim
datt upp að borðinu og virtist
alveg vera að kafna.
— Er allt í lagi með þig, Jim?
Ég sá votu augun í honum
fast upp að mínum og höfuðið
kipptist til eins og af krampa,
er hann reyndi að ná andanum.
Ég sló handleggnum fyrir and-
litið, því til hlífðar og þaut
aftur inn í gula logana.
— Láttu mig um hann! öskr-
aði ég yfir öxlina á mér. Þið
Saunders náið í þessi sönnunar-
gögn héðan út, fyrir alla muni.
Látið það ekki bregðast!
Ég fann, að hárið á mér
sviðnaði og eldurinn gaus beint
í augun á mér, en svo var ég
kominn gegn um hann og staul-
aðist upp tröppurnar, bölvandi
og hikstandi og var loksins kom-
inn út í hreina loftið. Ég dró
djúpt andann. Lögregluþjónn
var á fjórum fótum beint fyrir
framan mig, að jafna sig eftir
spark í magann.
— Ég kom auga á Herter um
leið og hann hljóp yfir borð-
stokkinn en lamdi um leið til
annars lögreglumanns, svo að
hann steinlá. . Svo hlægilegt
sem það var, horfði ég mest á
hjálminn hans, sem skoppaði
eftir þilfarinu, en samstundis
var ég kominn á fæturna aftur
og þaut yfir þilfarið.
Gegn um hávaðann og skot-
hríðina og lögregluflauturnar og
brakið í eldinum kom þrálát
hringing í bjöllu. er einn bíll-
inn okkar kom þjótandi á vett-
vang, en ljósgeisli frá báti
sveiflaðist yfir vatnið, ljós 1
nágrenninu voru að kvikna og
gluggar að opnast, og for-
vitnir áhorfendur voru tekn-
ir að safnast saman. Og
þá var ég kominn yfir girð-
inguna og veginn, og þaut nú
inn í gapandi myrkrið í kirkju-
garðinum.
Ég stóð þarna kyrr, eitt and-
artak blindaður af þessu snögg-
lega myrkri, og allur þungi
fjörutíu og níu áranna minna
hvildi þungt á herðum mínum.
Það var eins o,g mér hefði verið
skotið inn í einhvem annan
heim.
Að baki mér var hávaðinn
og gauragangurinn og bjarta
bálið, en hér var þögn og
dimma. Hátt upp eftir kirkju-
turninum blossuðu logarnir og
sleiktu sig upp eftir veggjunum,
sem ekki voru annað en beina-
grind, en hér að baki girðing-
arinnar, sem huldi mig, stóð ég
niðri í einhverjum hvíslandi hyl
vætu og myrkuris, en eitthvað
sem var sárt og ásækið, þrýsti i
votan lófa minn. Þá mundi ég
eftir vasaljósinu mínu, sem ég
hafði í vasanum og mér leið
strax betur.
Ég steig út af malarstígnum
og út á grængresið og læddist
hægt í áttina að dimma turn-
inum. Engin hreifing neinsstað-
ar. En svo — fyrir einhverja
óskiljanlega eðlisávisun —«
fléygði ég mér snögglega flöt-
um á jörðina. Ég sá blossa og
heyrði hvell og kúla hvein yfir
höfðinu á mér. — Helvízkur
fanturinn! tautaði ég með sjálf-
um mér. En svo var ég kominn
á fætur aftur og stikaði inn i
skugganum af byggingunni, til
þess að vera í skjóli.
Blaðburðarfólk
vantar í eftirtalin hverfi:
Vesturgata, 44-68 Túngata
Lauíásvegur Þingholtsstr.
frá 58-79 Eskihlíð frá
Aðalstræti 14—35
Kerrur undir blöðln fylgja hverfunum
SÍMI 22-4-80