Morgunblaðið - 29.01.1985, Side 46

46
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 29. JANÚAR 1985
© 1984 Umversal Press Syndicate "7-5*
eögbu p€\r pcr, oi> cg yr&i 0& takö-
eina. töfLu kLuldCAn. tvö ?"
ást er ...

3-30
.... að vilja engu
breyta í fari
hennar.
TM Reg U S Pat Oft al» nghts reserved
« 1979 Los Angetes Times Syndicate
Blessaður varaöu þig á þessu,
Kella þín misskilur þaö!
HÖGNI HREKKVÍSI
„ pöeSKUfC 5EM HLAURAH JÓLf’/"
Bréfritari telur aö þeir sem gefnir eru fyrir aö agnúast út í náungann misnoti reykingavarnarlögin í þeim tilgangi aö
þjóna leiðri lund.
Lög um reykingavarnir:
„Gullið tækifæri
fyrir geðstirða?“
Helga skrifar:
í tilefni af nýrri lagasetningu,
sem bannar fólki að reykja á flest-
um stöðum öðrum en í heimahús-
um og á víðavangi, kemur upp í
Jóhann F. skrifar:
Ég hef lengi sem opinber starfs-
maður deilt hart á skattsvik sam-
borgara minna og aldrei skyldi
það henda mig að stunda slíkt at-
ferli.
Ég er nú kominn á eftirlauna-
aldurinn og þurfti að fá menn til
þess að gera við hús mitt í sumar
er leið. Ég bjó út reikninga sjáifur
fyrir menn sem unnu hjá mér við-
vik, þeir hefðu áreiðanlega ekki
komið nálægt því hefðu þeir vitað
fyrirfram að vinnan yrði gefin
upp. Þessi laun urðu að upphæð 80
þúsund krónur. Tvær ferðir varð
ég að fara til þess að ná í launa-
seðla.
Ég hitti kunningja í fram-
taksbransanum og rak honum
raunir mínar, mig vantaði nafn-
númer og fleiri upplýsingar. Hann
sagði: „Blessaður, vertu ekki að
þessari vitleysu, svona gefur eng-
inn upp. Veistu hvað þetta kostar
þig?“
Ég trúði því ekki að heiðarleiki í
framtaki kostaði mig eitthvað, ég
meina vegna launaseðla. „Jú,
sjáðu til,“ sagði vinur minn, „þú
færð launaskatt upp á kr. 2.700
fyrir þetta launaseðlaframtal
þitt.“
Það var engin gleði í hug né
hjarta þegar ég póstlagði launa-
seðlana. Ég hafði svikið undan
skatti, konan mín hafði I þó nokk-
ur skipti gefið þessum mönnum að
borða, stundum án þess að ég vissi
hugann sú staðreynd, að það er
fleira en tóbaksreykurinn sem
þvingað er upp á saklausa sam-
borgara í þessu landi.
Hvernig er það til dæmis með
af. Fæði skal talið fram. Gestrisni
skattlögð.
Reikningur hafði ekki borist frá
rafvirkjanum. Ég hafði lagt mig
allan fram en samt átti kerfið síð-
asta leikinn. Ég hafði svikið und-
an skatti. Einlæg löngun mín til
þess að reynast heiðarlegur hafði
beðið skipbrot. Ég var ekki sáttur
við sjálfan mig.
Aðrir voru ekki sáttir við mig
heldur, ég hafði að þeirra mati
komið aftan að þeim, svikið þá.
Þetta voru góðir starfsmenn. Hvar
endar þetta? Hvað er til ráða fyrir
þá sem óska þess að vera lög-
hlýðnir borgarar?
Kerfið verður að einfalda t.d.
allar upplysingar launaeftirlits.
Hvernig veit ég hvar maður sem
vinnur hjá mér í janúar 1984 á
lögheimili í desember 1984?
Kerfið er eins og glottandi
skrímsli og það gefur engum grið.
Því heiðarlegri sem þú leitast við
að vera því hærra hlær það. Svo
dreymdi mig í nótt að riddari litla
mannsins ræki það í gegn.
Og þar með harðbanna ég kon-
unni að setja Hauk Morthens á
fóninn í laginu „Aldrei geta sumir
draumar ræst“. Fresti til að skila
launaseðlum lauk 21. janúar sl.,
það kvöld átti skrímslið, kerfið,
sitt áramótaskaup.
Ég skora á aðra þá sem í sömu
raunum hafa lent að láta frá sér
heyra.
hávaðamengunina, sem viðstöðu-
laust er þröngvað inn í hlustir
fólks í formi dægurtónlistar, sem
glymur úr hátölurum í verslunum,
veitingahúsum, samgöngutækjum
og jafnvel eftir heilu götunum? Á
ekki að banna hana?
Áður en lengra er haldið vil ég
taka það fram, að þótt reykinga-
manneskja sé, þá skil ég vel mál-
stað þeirra, sem þola ekki reyk og
þykir óþægilegt að stunda óbeinar
reykingar í tíma og ótíma.
Hitt er svo annað, að þessi mál
ættu oft að geta verið samkomu-
lagsatriði meðal siðmenntaðs
fólks. Þannig að þeir sem reykja
sýni hinum tillitssemi og öfugt.
Ég ætla mér ekki þá dul, að fara
út í samanburð á háttvísi fólks
sem reykir og reyklausra. En svo-
lítið er ég nú samt hrædd um, að
geðstirt fólk, sem gefið er fyrir að
agnúast út í náungann, hafi fengið
gullið tækifæri til þess að ástunda
þá iðju sína, þar sem þessi nýju
reykingalög eru.
Óskaplega var hann til dæmis
vonsvikinn sessunautur minn i
flugvel í millilandaflugi í haust
sem leið, þegar hann komst að því,
eftir að vera búinn að hella yfir
mig óbótaskömmum fyrir þá
ósvífni að reykja við hlið hans, að
hann hafði óvart beðið um sæti í
þeim hluta vélarinnar, sem reyk-
ingar voru leyfðar í.
Manngreyið varð að fella fyrir-
litningarsvipinn og taka sér sæti
meðal reyklausra, sem ógerlegt
var að hafa að skotspæni, enda
vammlaust fólk.
Að vísu var drykkjuskapurinn í
téðri flugvél ekkert minni meðal
reyklausra en annarra. En sauð-
drukknir sessunautar virtust ekki
valda þessum ágæta manni neinu
hugarangri svo lengi sem þeir
settu ekki upp í sig sígarettu.
Þetta bréf er ekki skrifað til
höfuðs lögum um reykingavarnir,
heldur þeim geðstirðu, sem grípa
þau og misnota í þeim tilgangi að
þjóna leiðri lund.
Raunir löghlýð-
inna borgara