Morgunblaðið - 12.05.1990, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. MAÍ 1990
Páll Hörður Pálsson,
Stokkseyri - Minning
Fæddur 17. janúar 1931
Dáinn 7. maí 1990
Ég vil með fáum og fátæklegum
orðum minnast mágs míns, Páls
Harðar Pálssonar, skipstjóra frá
Snæfelli á Stokkseyri. Hanri lést
fyrir aldur fram mánudaginn 7.
maí á afmælisdegi konu sinnar,
Margrétar Sturlaugsdóttur. Það var
ótrúlegt að frétta að Hörður mágur
væri horfinn frá okkur svona
skyndilega á góðum aldri. Hörður
-v'ir mikill happamaður, bæði sem
sjómaður í yfir íjóra áratugi og
ekki síður sem heimilisfaðir og afi.
Hörður og Margrét eignuðust fimm
mannvænleg börn, Pál, Aðalheiði,
Guðbjörgu, Sturlu Geir og Vigdísi,
öll góð og kær foreldrum sínum. Á
Snæfelli var mikill samhugur með
fjölskyldunni alla tíð og þangað var
alltaf gott að koma.
Ég votta Möggu, börnunum,
tengdabörnunum og öllum barna-
börnunum djúpa samúð og megi
minningin um góðan eiginmann,
föður, tengdaföður og afa styrkja
ykkur öll á þessari erfiðu stundu.
Einar Sturlaugsson og
fjölskylda, Hafnarfírði.
A snöggu augabragði
afskorið verður fljótt
lit og blöð niðurlagði
líf mannlegt endar skjótt.
(Hallgrímur Pétursson)
Það má nú segja að Hörður, en
svo var hann ávallt nefndur í dag-
legur tali, hafi verið kallaður yfir
landamærin á snöggu augabragði,
á miðjum starfsdegi í burt frá góðri
og traustri fjölskyldu sem hann
hafði helgað líf sitt. Það voru sorg-
Jgg tíðindi sem okkur bárust frá
^orlákshöfn sl. mánudag, þess efn-
is að Hörður væri fallinn í valinn
langt um aldur fram.
Fékk þar mannlegur máttur engu
um breytt og gilti einu hversu heit-
ar óskir voru þar um. Sjómennska
hafði verið hans ævistarf og þá
oftar en ekki sem stjórnandi eða í
forsvari. Hann kom nú að landi úr
síðasta róðri, af fiskimiðum með
góðan afla. Lagði bátnum við festar
svo sem áður en var síðan kallaður
umsvifalaust og án nokkurs fyrir-
vara yfir í þann heim sem okkar
allra bíður. Sýnir þetta glögglega
hve við fáum litlu um ráðið.
En Hörður átti sterka og sam-
stæða fjölskyldu sem er henni nú
mikill styrkur i sorginni er nú hefur
knúið svo óvænt dyra. Hörð þekkti
ég auðvitað nokkuð vel þar sem við
vorum giftir systrum og þar afleið-
andi talsvert samband og samgang-
ur á milli heimila okkar. Viljum við
hjónin nú þakka við leiðarlok, marg-
ar ánægjulegar heimsóknir að Snæ-
felli og góð kynni, enda heimilið
þekkt fyrir gestrisni og höfðings-
skap.
Ung að árum gengu þau Hörður
og Margrét Sturlaugsdóttir í hjóna-
band sem reyndist traust og far-
sælt. Á bjargi byggt. Rætur þeirra
beggja voru á Stokkseyri, þar sem
þau eignuðust hlýtt og gott heimili
og farnaðist vel. Eignuðust fimm
börn sem eru foreldrum sínum til
sóma í hvívetna. Þau eru: Páll Sig-
urður, giftur Suncana frá Júgó-
slavíu. Búa á Reyðarfirði og eiga 2
börn. Aðalheiður Guðný, gift Olav
Hilde frá Noregi. Þau búa í Hvera-
gerði og eiga 2 börn. Guðbjörg
Brynja, trúlofuð Guðmundi Magn-
ússyni. Búa í Reykjavík. Sturla
Geir og Vigdís Unnur eru yngst og
dvelja ennþá í foreldrahúsum.
Hörður var traustur maður í allri
framgöngu enda það að gera sjó-
mennsku að ævistarfi ekki fyrir ein-
hverja aukvisa eða linkumenni.
Hogvær en fastur fyrir ef því var
að skipta og gat þá oft verið
skemmtilega orðheppin. Með starfi
sínu lagði hann góðan hlut til þess
velferðarþjóðfélags sem við búum
nú við. Ég hygg að það hafi honum
verið kært, enda í anda hugsjóna
hans um bætt þjóðfélag, til aukins
jafnréttis og bræðralags.
Hann var með opinn huga um
velferð síns sveitarfélags enda kos-
inn þar til trúnaðarstarfa og einnig
til þjóðfélagsins í heild, þar sem
skoðanir hans fóru ekki á milli mála.
Það er napur raunveruleiki að
Hörður skyldi ekki fá að njóta þess
áhugamáls og verkefnis sem hann
hafði unnið að og ætlað að njóta á
efri árum. En sagt er að mennirnir
álykti en Guð ráði. Þegar dauðann
ber að garði í hvaða mynd sem er,
eru margir sem eftir standa ráð-
þrota og spyija um tilgang lífs ,og
dauða. Við eigum ekki við þessu
svo greið svör, svo óyggjandi sé.
Við getum ekki bent á heim eða
vídd framliðinna eins og næsta hús.
Yfir þessu hvílir mikil dulúð. En
meistarinn frá Nazareþ gaf vantrú-
uðum ákveðið svar. „Ég lifi og þér
munuð Iifa.“
Þorsteinn Alfreðsson
Hversu dýrmæt er miskunn þín, ó Guð,
mannanna böm leita hælis í skugga vængja
þinna. 36. sálmur Davíðs, v. 8.
Já, það er mikils virði að vita af
faðmi Guðs opnum fyrir okkur öll.
Sérstaklega þegar við stöndum
frammi fyrir þeirri staðreynd sem
dauðinn veldur, flestum kemur
hann að óvörúm, en alltaf eru högg-
in þung. Við sem lifum í svo litlu
þjóðfélagi eins og okkar er, verðum
kannski oftar vör við návist dauð-
ans þó við þekkjum ekki alltaf per-
sónulega til. En við finnum samt
til sámkenndar með þeim sem orðið
hafa fyrir áfalli. I þetta sinn féll
þetta þunga högg nærri okkur.
Okkar kæri vinur um margra ára
skeið, var skyndilega allur, tómleiki
og eftirsjá fyllti hugann. Mánudag-
inn 7. maí var afmælisdagurinn
hennar Möggu, við höfðum sam-
glaðst henni og ijölskyldunni á
sunnudeginum, enn einn dagur á
Snæfelli, meðal vina. Þegar fór að
kvelda og áður 'en við fórum frá
Stokkseyri þennan dag langaði okk-
ur til að vita hvort Hörður væri að
fiska. Ármann hringdi því og talaði
við Olav og Hörð, þar sem þeir
voru staddir úti á sjó, veðrið lék
við þá og þeir voru ánægðir með
veiðina. Þetta var síðasta samtalið
þeirra vinanna. Því þegar komið var
að landi á mánudeginum hné hann
niður og allt var búið. Já, þannig
verður allt svo tómt og kalt. Þá er
svo gott að líta til baka finna gleð-
ina í minningunum, þakka fyrir ein-
stæða vináttu sem byggð var á
grunni virðingar, hlýju og kærleika.
Margar voru ferðirnar sem farnar
voru til að eiga samskipti við þau
og þeirra fjölskyldur. Að sökkva sér
niður í umræður um troll, útbúnað
trillunnar, fískirí, lífið sjálft, allt það
sem að höndum ber hverdags hjá
hvorri fjölskyldu fyrir sig, börnin,
barnabörnin og þegar ég segi börn-
in þá eru.tengdabörnin þar innifalin
því að á þau er litið hjá báðum ijöl-
skyldunum sem viðbót við barna-
hópinn, já, þátttaka í allri gleði og
einnig þegar sorgina bar að garði.
Þetta er sá auður sem vináttan
skapar, auður sem enginn getur frá
manni tekið. Saman byggðu Magga
og Hörður upp sitt góða heimili sem
var börnum öllum, stórum sem
smáum, hin trygga kjölfesta. Það
er einmitt slík kjölfesta sem verður
hveijum einstaklingi dýrmætt vega-
nesti út í lífið. Þegar við fluttum
til Stokkseyrar haustið 1972, þá
þekktum við ekki mai'ga, en smám
saman komumst við í kynni við þá
sem fyrir voru. Þetta litla sveitarfé-
lag varð okkur kært, en ennþá
kærara sú vinátta sem þar var til
stofnað.
Eisku Magga mín, og börnin
ykkar öll, við biðjum Guð að styrkja
ykkur í sorg ykkar og leiða ykkur
inn í framtíðina með þessum orðum
ritningarinnar:
Ég hef augu mín til ijallanna:
Hvaðan kemur mér hjálp?
Hjálp mín kemur frá Drottni,
skapara himins og jarðar.
(Sálmur Davíðs 121.1, 2. v.)
Frá Lindu og Bjarna í Kanada
berast hlýjar samúðarkveðjur. Ver-
ið 'öll Guði falin og hjartans þakkir
fyrir allt. Blessuð sé minning látins
vinar.
Sigga og Ármann
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
I dag kveðjum við elsku afa okk-
ar. Við þökkum allar góðu, ljúfu
stundirnar sem við áttum saman
þó að árin hafi ekki verið fleiri sem
við fengum að njóta með afa. Alltaf
var nægur tími fyrir okkur, bæði í
leik og athöfn. Við elskuðum og
dáðum afa af öllu hjarta og komum
til með að geyma minninguna um
besta afa í heimi um ókomin ár.
Alltaf var hægt að koma að Snæ-
felli til afa og ömmu, þar sem allt-
af er opið hús og fullt af hlýju og
gleði.
Barnabörnin
Anna S. Bjarna-
dóttir - Minning
Fædd 10. janúar 1943
Dáin 30. apríl 1990
%i Mig langar að minnast æskuvin-
konu minnar og skólasystur með
nokkrum orðum. Anna Sigríður
Bjarnadóttir hét hún og var fædd
og uppalin á Neskaupstað og þar
stofnaði hún heimili með eigin-
manni sínum, Alfreð Árnasyni.
Anna og Addi eignuðust þijú mann-
vænleg börn, tvo drengi og eina
stúlku. Þegar litið er til baka er
margs að minnast. Anna ólst upp
í stórum systkinahópi svo að oft
hlýtur að hafa verið mikið að gera
á því heimili. En um það hugsaði
maður kannski ekki mikið á þeim
árum. Anna var góð vinkona, róleg
en samt alltaf til í glens og grín.
Margt var brallað á þessum árum.
,,Fitt sinn datt okkur Önnu í hug
að dulbúa okkur og fara svoleiðis
kiæddar um göturnar. Þá vorum
við 14 eða 15 ára. Ekki mátti full-
orðna fólkið vita neitt um þetta.
Til þess að komast hjá því fundum
við föt heima hjá Önnu og hentum
þeim út um herbergisgluggann
hennar. Ekki man ég hvort upp um
okkur komst en mikið höfðum við
gaman af þessu. Mér er líka mjög
minnisstæður fermingardagurinn
okkar. Við hittumst fyrir athöfnina
og vorum eðlilega spenntar. Eftir
athöfnina og veisluna þurftum við
svo að hittast og sjá hvað hin hefði
fengið í fermingargjöf. En eins og
gengur og gerist skildust leiðir fljótt
eftir skóla. Ég fór suður á land, en
Anna var eftir!heima. í mörg ár
höfðum við lítið samband, en frétt-
um þó hvor af annarri. Fyrir þrem-
ur árum hringdi svo síminn og var
það Anna að segja mér að nú ætti
að fara að halda upp á 30 ára ferm-
ingarafmæli okkar og hvort ég
væri ekki til í að koma. Auðvitað
var ég til en var í hálfgerðum vand-
ræðum með hvar ég ætti að halda
til, því ég þurfti að hafa þijú börn
með og svo að sjálfsögðu eigin-
manninn.
Anna var ekki lengi að leysa það
vandamál. Hún sagði að okkur
væri öllum velkomið að dvelja hjá
henni.
Þetta fermingarafmæli verður
alltaf mjög minnisstætt og dvölin
hjá Önnu ógleymanleg. Rifjuðum
við upp gömlu árin og skemmtum
okkur vel.
Heimili þeirra Önnu og Adda var
mjög fallegt og þau bæði samtaka
um að láta fara vel um okkur með-
an á dvölinni stóð. Sérlega var þeim
annt um að börnin okkar hefðu það
gott og gerðu allt sem þau gátu
fyrir þau.
Nú þremur árum seinna er hún
sú þriðja sem hverfur úr þessum
hópi. Fyrst fór Erla, svo Garðar
Sveinn og núna Anna.
Ég bið góðan Guð að vera með
eiginmanni hennar og börnum svo
og foreldrum og systkinum.
Aldrei er svo bjart
yfír öðlingsmanní,
að eigi geti syrt
eins sviplega og nú
og aldrei er svo svart
yfir sorgarranni
að eigi geti birt
fyrir eilífa trú.
(Matthías Jochumsson)
■ ....... Hferdís
+
Minningarathöfn um eiginkonu mína, móður okkar, tengdamóð-
ur, ömmu og langömmu,
SIGURLAUGU MARÍU JÓNSDÓTTUR
frá Ósi,
Hraunbæ 152,
Reykjavík,
fer fram i Árbæjarkirkju þriðjudaginn 15. maí kl. 10.30. larðsect
verður á Narfeyri kl. 17.00 sama dag.
Guðmundur Daðason,
Þórir Guðmundsson, Hlíf Samúelsdóttir,
Maria Guðmundsdóttir, Bragi Þ. Jósafatsson,
Daníel Jón Guðmundsson, Kolbrún Gunnarsdóttir,
Ásdís Guðmundsdóttir, Rögnvaldur Jónsson,
Auður Guðmundsdóttir, Sólmundur Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Guðmundur Páls-
son — Minning
Fæddur 24. apríl 1970
Dáinn 4. maí 1990
Ég krýp og faðma fótskör þína
frelsari minn á bænastund.
Ég legg sem barnið bresti mína
bróðir í þína líknar mund.
Ég hafna auðs og hefðar völdum
hyl mig í þínum kærleiks örmum.
(Bæn Bortnianski)
Mig langar að skrifa nokkur
kveðjuorð um vin minn Gumma
Páls sem fallinn er frá, allt, allt of
fljótt. Hann var ákaflega hlédræg-
ur, ljúfur, traustur og góður vinur
sem reyndist mér alltaf vel. Þar sem
hann naut sín best var á Laugar-
vatni, þar sem hann og mamma
hans höfðu komið sér upp litlu húsi
þar sem ég naut gestrisni þeirra
e'ins og alltaf en hann ætlaði sér
miklu meira. Ég óska þess að hon-
um líði vel þar sem hann er nú.
Hann átti góða fjölskyldu sem hon-
um þótti vænt um. Ég votta móður
hans, Guðrúnu, og systkinum inni-
lega samúð mína.
Viggó Orn Viggósson
Þær eru ansi furðulegar and-
stæðurnar í þessu lífi. En það ill-
skiljanlegasta er þó að eina stund-
ina er maður lifandi en þá næstu
dáinn.
Það varð mér til happs að ég
byijaði í nýjum skóla og í honum
var Gummi. Við kynntumst fljótt
enda áttum við margt sameigin-
legt. Faðir Gumma tiltölulega nýlát-
inn og faðir minn nokkrum árum
áður, skólinn fannst okkur vera
furðuleg stofnun ætluð eingöngu
til að hrella okkur og tefja á frama-
brautinni. Þannig liðu árin eitt af
öðru en þó !alltof’fljót.1 Auðvitað
skiptust á skin og skúrir eins og
hjá öllum ærslafullum strákum en
það hafði þó engin varanleg áhrif
á vinskapinn. Skyndilega var
skyldunámi lokið og okkur fannst
sem við værum lausir úr hálfgerðri
prísund, fijálst að gera það sem
okkur langaði til. En leiðir skildu
og samband okkar varð lítið. Þær
verða samt alltaf minnisstæðar
góðu stundirnar í sveitinni er við
fengum að stelast til að keyra, tusk-
ast við Dóra og Halla, borða góðan
mat hjá Hædí og Rúrí, eða hvað
sem var.
Er það von mín að í gegnum
sorgina finnum við þó smá gleði
því að nú er hann Gummi okkar
kominn í ekki síðri heim.
Móður og systkinum sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
ijj, .. i> J >j,i>- > /,] .. i,iu iJÁÍ -