Morgunblaðið - 10.12.1996, Blaðsíða 60

MORGUNBLAÐIÐ
.. Cjrji. ff- r
60 ÞRIÐJUDAGUR 10. DESEMBER 1996
MINNINGAR
+ Eiríkur Guð-
berg Þorvalds-
son fæddist á
Bíldudal 20. sept-
ember 1941. Hann
lést á Landspítalan-
um 1. desember síð-
astliðinn og fór út-
för hans fram frá
Fossvogskirkju 6.
desember.
Mér brá óneitanlega
þegar ég frétti um lát
vinar míns Eiríks. Ég
vissi þó að hann hafði
verið alvarlega veikur,
en trúði því að við ættum eftir að
hittast og njóta samvista. Það var
stund milli stríða hjá Eiríki þegar
við hittumst síðast og hann sjálfum
sér líkur þrátt fyrir allt. Mér hafði
oft verið hugsað til hans í veikindun-
um og fannst sárt að við höfðum
ekki haldið sambandi um árabil. Við
þetta tækifæri fann ég svo vel hvað
vinátta okkar var sterk og við hétum
því þá að hittast fljótt aftur og rækta
hana. Ég hlakkaði til að kynna Ingi-
björgu konu mína fyrir vini mínum,
þessum vel gerða og skemmtilega
manni, en því miður varð aldrei af
því.
Leiðir okkar Eiríks lágu fyrst
saman haustið 1968 þegar við vorum
ráðnir til starfa hjá lögreglunni í
Reykjavlk, hann 27 ára fjölskyldu-
maður en ég aðeins 19 ára. Þrátt
+ Sigurður Kristinn Skúlason
fæddist i Reykjavik 12.
október 1937. Hann lést á heim-
ili sínu í Hafnarfirði 25. nóvem-
ber síðastliðinn og fór útför
hans fram frá Víðistaðakirkju
9. desember.
Elsku pabbi minn, nú ertu farinn
úr þessu lífi, það er ekki spurt um
tíma né aldur þegar Guð kallar
okkur til sín. Við áttum svo margt
ógert saman, sem við vorum búin
að tala um. Þú varst svo mikill
vinur minn og okkar allra og betri
afa fyrir börnin okkar er vart hægt
að hugsa sér. Þú varst stoltur af
þinni stóru fjölskyldu og ég veit
fyrir aldursmuninn fór
strax vel á með okkur.
Á þessum tíma var erf-
itt að fá vinnu og lítið
að gera í fagi Eiríks.
Við þóttumst heppnir
að vera meðal þeirra
sem voru ráðnir úr stór-
um hópi umsækjenda
og horfðum glaðbeittir
til nýja starfsins sem
var okkur báðum fram-
andi. Það kom strax í
Ijós á námskeiði sem við
sóttum í Lögregluskóla
ríkisins að Eiríkur var
einstakt ljúfmenni,
mikill mannþekkjari, fróður og næm-
ur á allt það spaugilega sem henti.
Mér er ógleymanlegt þegar við stig-
um fyrstu skrefin í nýju lögreglubún-
ingunum okkar og héldum saman á
fyrstu vaktina. Áður spegluðum við
okkur í bak og fyrir, æfðum göngu-
lagið og hlógum mikið, en urðum
undur feimnir þegar út á götu var
komið.
Eiríkur komst fijótt að því að lög-
reglustarfið átti ekki við hann. Vel-
vild hans og löngun til að hafa góð
áhrif á fólk dugði ekki alltaf. Við
héldum að fólk brúkaði ekki munn
við lögregluna eða færi að slást við
hana. Eiríkur var vel af manni en
kraftar hans nutu sín betur við járn-
smíði en í átökum við drukkið fólk
og hann þoldi illa að „stinga fólki í
steininn". Honum líkaði ekki að nota
að hún var þitt líf og yndi. Þau
ár sem ég og fjölskylda mín fékk
að vera með þér verða mitt vega-
nesti um aldur og ævi. Þú hafðir
þann eiginleika að finna ávallt það
góða í öllum og notaðir oft það
orðalag að betra væri að sigla milli
skers og báru þegar á móti blési
í þessu lífi.
Þú varst alltaf tilbúinn að hjálpa
öllum og margir leituðu ráða hjá
þér því þú varst svo laginn við allt
sem þú tókst þér fyrir hendur. Þú
hafðir þann mikla eiginleika að
kunna að sýna þakklæti þegar eitt-
hvað var rétt að þér, hversu lítið
sem það var og vildir alltaf vera
að gleðja aðra.
sektablokkina sína - vildi heldur
hafa uppá fólki og benda því á þýð-
ingu umferðarlaganna. Hæfileikar
og mannkærleikur Eiríkur nutu sín
oft í starfinu, en hann tók mjög
nærri sér þá mannlegu eymd sem
starfmu fylgdi og tók til við smíðarn-
ar aftur eftir sjö mánaða starf,
reynslunni ríkari.
Þegar hér var komið var ég orðinn
tíður gestur á heimili Maddýjar og
Eiríks á Kambsveginum. Við héldum
lengi góðu sambandi, skemmtum
okkur og trúðum hvor öðrum fyrir
öllu. Við rifjuðum upp spaugileg at-
vik úr starfmu og ótrúlegt hvað Ei-
ríkur hafði tekið eftir mörgu smá-
legu í fari vinnufélaga okkar. Hann
var góð eftirherma og lék félagana
af slíkri nákvæmni að við Maddý
veltumst um af hlátri, oft langt
framá nætur. Eiríkur var góður
teiknari, kunni margar vísur, var
víðlesinn og hafði sérstakt dálæti á
Þórbergi og Laxness. Hann hermdi
eftir þeim, þuldi orðrétt úr verkum
þeirra og við skemmtum okkur kon-
unglega. Hann var sögumaður góður
en hallmælti aldrei mönnum sem
hann sagði frá. Ef honum mislíkaði
viðhorf eða gjörðir annarra, gerði
hann góðlátlegt grín eða vorkenndi
þeim.
Þannig mun ég minnast Eiríks
vinar míns. Ef viðhorf og góðvild
hans væru ríkjandi manna á meðal
er ekki víst að jafnmörgum þyrfti
að „stinga í steininn".
Elsku Maddý. Þér þakka ég allar
ánægjustundirnar sem ég átti með
ykkur Eiríki og bömum ykkar. Ég
veit að söknuðurinn er mikill og ég
bið fyrir styrk ykkur til handa.
Snorri Sigurjónsson.
Á þeim erfiða tíma, sem við stóð-
um frammi fyrir þegar dóttir mín
dó, afabarnið þitt, var ég aðeins
19 ára gömul og það er ekkert sjálf-
gefið að eiga góða að í þessu lífi.
Án þín hefði ég ekki viljað vera á
þeim tíma og vil ég þakka þér, elsku
pabbi, fyrir þann mikla styrk sem
þú gafst mér þá, en alltaf er maður
ósáttur við lífið þegar maður missir
þann sem maður elskar.
Minningamar í huga mínum
gleymast aldrei og ég veit að þú
varðveitir nú litlu dóttur mína í þín-
um örmum. Þú hjálpaðir mér mikið
í gegnum þann erfiða tíma. Vegir
Guðs eru órannsakanlegir.
Ef gleðibros er gefíð mér,
sú gjöf er, Drottinn, öll frá þér,
og verði’ af sorgum vot mín kinn,
ég veit, að þú ert faðir minn.
Þín dóttir,
Elsabet Sigurðardióttir.
EIRÍKUR GUÐBERG
ÞOR VALDSSON
SIGURÐUR
KRISTINN SKÚLASON
Erfidnkkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð, failegir
salir og mjög
góð þjónusta
Upplysingar
í síma 5050 925
og 562 7575
FLUGLEIÐIR
HflTEL LflFTLEIUR
Erfidrykkjur
•fo
HOTEL
REYKJAVÍK
Sigtúni 38
Upplýsingar í símum 568 9000 og 588 3550
GUÐRÚN
KRISTINSDÓTTIR
+ Guðrún Kristinsdóttir fædd-
ist á Patreksfirði 15. nóvem-
ber 1927. Hún lést í Reykjavík
24. nóvember síðastliðinn og fór
útför hennar fram frá Fossvogs-
kirkju 2. desember.
Sunnudaginn 24. nóvember síð-
astliðinn fékk ég þær sorglegu
fregnir að elskuleg frænka mín,
Guðrún Kristinsdóttir, hefði andast
þá um morguninn. Er ég heyrði
þetta þyrmdi yfir mig og ótal minn-
ingar um hana skutust fram í huga
mínum. Ég minntist þess að sem
bami fannst mér alltaf jafn spenn-
andi að fara til Unnu frænku, eins
og ég og systir mín, Lilja Guðrún,
kölluðum hana jafnan, því alltaf
lumaði hún á sætindum og gosi
handa okkur. Svo átti hún lítinn
töskugarm sem var fullur af leik-
fangabílum og með þá í höndunum
og gotterí í munni var maður alltaf
í sjöunda himni. En árin liðu og
leikfangabílamir voru kannski ekki
jafn spennandi og áður, en sam-
verustundimar þeim mun mikil-
vægari. Söknuðurinn er mikill og
tárin eiga greiða leið fram.
... Mér himneskt ljós í hjarta skín
í hvert sinn, er ég græt,
en Drottinn telur tárin min -
ég trú’ og huggast læt.
(Kristján Jónsson.)
Öllum aðfangadagskvöldum ævi
minnar, að einu undanskildu, eyddi
Unna með mér og fjölskyldu minni.
Alltaf var hún jafn rausnarleg við
okkur systkinin og þó að við værum
bæði orðin fullorðin hélt elsku Unna
áfram að gefa okkur gjafir. Ef ein-
hver reyndi síðan að halda því fram
í hennar eyra að við værum orðin
of gömul til að fá gjafir frá henni,
þá sagði hún gjaman: „Æi, þið eruð
nú einu börnin sem ég á... “ og
þar með var það útrætt. Þetta er
mín kærasta minning um hana
frænku mína, því við systkinin
fundum alltaf hversu kær við voram
henni. Sama hversu þjökuð hún var
af heilsuleysi; alltaf tók hún á móti
okkur, og síðar mér og unnustu
minni Rannveigu, af einskæram
innileik og kyssti mann og knús-
aði. Hjá Unnu leið manni jafnan
vel, enda var hún ætíð létt í lund
og stutt var í hláturinn. Systir mín,
sem skírð var í höfuðið á henni,
átti sérstakan stað í hjarta hennar,
og kallaði Unna hana að jafnaði
„nöfnu“ og maður fann hlýjuna í
rödd hennar.
Söknuður okkar sem þekktum
hana er mikill, en við reynum að
hugga okkur við þá hugsun, að
elsku Unna er núna laus við hinar
stöðugu kvalir sem þjökuðu hana
svo lengi, og bíður okkar með bros
á vör hinum megin. Unna okkar
er dáin, en eftir lifir minningin um
dásamlega frænku.
... minning þín er mjúk og hlý
og mun oss standa nærri,
með hveiju vori hún vex á ný
og verður alltaf kærri...
(Mapús Ásgeirsson.)
Ómar Karl.
t
Þökkum innilega samúð og vinarhug við
andlát og útför okkar ástkæru móður,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
LAUFEYJAR ÁRNADÓTTUR,
Neðstaleiti 5,
Reykjavik.
Ingveldur Eyjólfsdóttir,
Helena Eyjólfsdóttir,
Eygló Eyjólfsdóttir, Guðmundur Guðbjörnsson,
Eyjólfur B. Gíslason, Mary Jane Rupert,
Bjargey G. Gísladóttir, Einar H. Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir til ykkar atlra, sem
sýndu samúð og styrktu okkur við and-
lát elskulegs eiginmanns míns, föður
okkar, tengdaföður og afa,
FINNS EYDAL
tónlistarmanns.
Helena Eyjólfsdóttir,
Hörður Eydal,
Laufey Eydal, Skapti Þórhallsson,
Helena Eydal, Sigurður Jörgensson
og barnabörn,
Gunnar Eydal og fjölskylda,
Ásta Sigurðardóttir og fjölskylda.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug vegna
andláts
EVU VILHJÁLMSDÓTTUR
frá Meiri-Tungu,
Holtum,
Ásgerði 5,
Reyðarfirði.
Hallgrímur Jónasson,
Valgerður Hallgrímsdóttir,
Vigdís Hallgrímsdóttir, Gunnar Ingi Gunnarsson,
Jónas Hallgrímsson, Kristín ísleifsdóttir,
Lára Birna Hallgrímsdóttir, Heimir Geirsson,
Guðrún Bóel Hallgrímsdóttir, Björgvin Karlsson,
Ketill Hallgrímsson
og barnabörn.