Morgunblaðið - 07.11.1998, Blaðsíða 46

• 46 LAUGARDAGUR 7. NÓVEMBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Engu leynt
með orðum
„Þeir sem með harðýðgislegri og hroka-
fullri afstöðu gerast sjálfskipaðir verðir
kvenþjóðarinnar og búa til hindranir á
vegi hennar til fullkomins frelsis og þátt-
töku í samfélaginu gera landi sínu og
þjóð engan greiða. “
Saddam Hussein
ÞEGAR ungar tísta og
skrækja í sífellu í
hreiðrinu mun ástæð-
an vera sú að þeir eru
að fullvissa sig um að
foreldrarnir séu í nánd. Þeir vilja
fá svar og það rétta svarið. Þeir
fá það ef allt er í lagi, foreldrið á
lífí og ekki einhvers staðar í
ormaleit. Og enginn þröstur er
svo mikill óþverri að hann hermi
eftir ketti, bara til að stríða ung-
unum sínum, þó að þeir geti
áreiðanlega verið gráðugir og
þreytandi.
Stundum dettur mér í hug að
orðavaðall stjórnmálamanna um
sjálfsagða hluti eigi að gegna
svipuðu hlutverki í lífi okkar og
svör ungamæðranna. Við sættum
okkur að minnsta kosti við að
þeir tyggi ofan í okkur sömu
hlutina aftur og aftur. Kannski
er þetta einhver þörf sem við
höfum fyrir ör-
VIÐHORF
Eftir Kristján
Jónsson
yggiogfestuí
lífínu. Við vilj-
um fá staðfest
að allt sé í stór-
um dráttum við
það sama og engin hætta á því að
heimurinn fari alveg á hvolf. Nóg
er nú samt af kollsteypum.
Hér kemur játning. Ég gerði
um daginn það sem aðeins örfáir
sérvitringar pukrast með, við
viljum nefnilega ekki að venju-
legt fólk átti sig á því hvað við er-
um hallærislegir. Ég fylgdist
með stjórnmálaumræðum á Al-
þingi. Nú er mér orðið ljóst að
margir stjómmálaskörungar
okkar verða að fara að læra fleiri
orð, aðrar setningar og tileinka
sér hugsun sem ekki er farin að
slitna af ofnotkun. Þörfin er al-
veg voðalega brýn.
Enginn má halda að ég fínni
stjómmálamönnunum okkar allt
til foráttu, ég er til dæmis viss
um að þeir em óspilltari en víð-
ast hvar í útlöndum þótt okkur
finnist oft nóg um. Auk þess er-
um við oft vond við þá. Við erum
orðin vön því að heimta alla
skapaða hluti af þeim. Því má
reyndar ekki gleyma að sjálfir
keppast þeir við að segja okkur
að þeir geti gert svo margt,
nærri því allt.
Helsta krafa okkar til stjórn-
málamanna er stundum að þeir
láti okkur í friði en um leið eiga
þeir að vera góðir og stjana við
okkur. Er hægt að búast við
öðm en að þeir séu oft orðnir
hálf-áttavilltir, dasaðir og kald-
lyndir þegar ferlinum lýkur,
kannski á gamals aldri og án
þess að nokkur vilji tala við þá
framar af því að þeir era orðnir
valdalausir?
En það er flatneskjan sem
þeir tileinka sér í orðum og
hugsun sem mér finnst að þeir
verði að ráða bót á. Orðagengið
er hranið og það er ekkert gam-
anmál.
Agætis orð, sem ekki mega
vamm sitt vita, orð eins og jafn-
rétti, réttlæti, samfélag, frelsi og
framkvæði eru að verða að merk-
ingarlausu ragli vegna þess að
þau lentu í argaþrasi á þingi. All-
ir tönglast á sömu kórréttu skoð-
ununum, era búnir að læra utan
að. Allar karlrembur segja réttu
hlutina um kvenréttindi, hvað
sem þær annars hugsa og gera.
Þetta geta menn um allan heim,
líka í Bagdað.
Það væri nú tilbreyting í fram-
bjóðanda sem leyfði sér að koma
svolítið aftan að okkur, sem
leyfði sér að hvæsa í staðinn fyrir
að kvaka. Enn er einhver von því
að nýir flokkar bjóða nú fram og
þá getur margt gerst, það era
áflog í andagarðinum. Framleik-
inn gæti óvart sloppið út úr búri
sínu.
Sumt af endalausu staglinu er
undarlegt og ekki fyrir aðra en
innvígða. Á Höllustöðum og
Seljavöllum og víðar era menn
sammála um að atkvæðamisvægi
sé nauðsynlegt, verði það
afnumið tæmist landsbyggðar-
kjördæmin. Fjöldi höfða á þing-
sæti er því úrslitaatriði og vei
þeim sem elur með sér gran-
semdir um eiginhagsmuni þing-
manna í þessum málatilbúnaði.
Hvers vegna reka mennimir ekki
af sér slyðraorðið og bera upp
tillögu um stóraukið misvægi,
sem hlyti þá að valda straumi frá
höfuðborginni út á land? Lögmál-
ið hlýtur að virka í báðar áttir.
Hvar er nauðsynlegur efi á
þingi um eigin hugmyndafræði
og afrek, hvati nýrrar hugsunar,
hvar er uppreisnin gegn viðtekn-
um skoðunum, sandkornið i skel-
inni sem ertir og verður smám
saman að perlu? Af hveiju má
stjómmálamaður ekki segja: „Ég
veit það ekki. Ég hef ekkert vit á
þessu, það era aðrir í þingflokkn-
um sem ætla að reyna að fá botn
í þetta. Mér leiðist þetta mál, bú-
inn að fá það upp í kok?“
Og hvenær segir röggsamur
þingmaður með góða samvisku í
ræðu að kjósendur ættu að
skammast sín fyrir að nenna ekki
að hugsa heldur láta aðra um það
og koma síðan eins og rellandi
krakkar þegar eitthvað óþægi-
legt gerist?
Framfaratillögurnar era tíund-
aðar vandlega og ítrekaðar
nokkram sinnum með hæfilegu
millibili og ýmsum tilbrigðum.
Orðalagið er furðu svipað. Samt
er ekki vitað til þess að markaðs-
ráðgjafar skrifi stefnuskrámar
eða ræðumar fyrir alla flokka
eftir staðlaðri forskrift, varla er
þetta allt eftir sama höfund. En
hver veit nema svo sé.
Markaðslögmálin um framboð
og eftirspurn eru góð undirstaða
í venjulegri framleiðslu en svona
verður útkoman þegar menn
fara að gera þau að helstu við-
miðun sinni í prófkjörsslag eða á
þingi. AJlt sem getur hugsanlega
styggt einhvem umtalsverðan
markhóp lendir þá í tunnunni.
Hugsunin verður breiðvirk eins
og bakteríulyfin og dofnar, leys-
ist upp í ofuráherslu á stíl og
framkomu.
Franskur klækjarefur, Tall-
eyrand, sagði fyrir tveim öldum
að mennirnir notuðu orðin til að
leyna hugsunum sínum. Hann
var stjómmálamaður og hefur
væntanlega verið með eigin stétt
í huga. Angist íslenskra kjósenda
stafar af því að við grunum okkar
fólk oft um að nota orðin til að
leyna því sem ekkert er.
EINAR S.
ÞORSTEINSSON
+ Einar S. Þor-
steinsson fædd-
ist í Tungukoti í
Skagafirði 14. des-
ember 1933. Hann
lést 30. október síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voni Þorsteinn
Einarsson frá Flata-
tungu og Ingibjörg
Sigurjónsdóttir sem
ólst upp á Víðivöli-
um í Blönduhlíð.
Þorsteinn og Ingi-
björg bjuggu í Flata-
(aungu, hófu síðan
búskap í Tungukoti.
Þau eignuðust 3 börn: Sesselja, f.
5.5. 1929, Einar, f. 14.12. 1933,
Lilja, f. 28.12.1939.
2. september 1959 gekk Ein-
ar að eiga eftirlifandi eiginkonu
sína, Ingibjörgu Guðfinnsdótt-
ur, f. 1.1.1941, frá Bolungarvík,
foreldrar hennar voru Björg
Jónsdóttir og Guðfinnur Frið-
riksson, bæði látin. Einar og
Ingibjörg hófu búskap í Tungu-
koti, bjuggu þar í 1
ár, fluttu til Bolung-
arvíkur haustið
1960 og hafa búið
þar síðan. Þau eign-
uðust 4 syni. 1) Þor-
steinn Arnar, f. 3.5.
1960, kvæntur Hildi
Magnúsdóttur og
eiga þau synina
Einar Magnús, Arn-
ar Stein og Bjarka
Þór, búsett í Hafn-
arfirði. 2) Guðfínn-
ur Björn, f. 28.7.
1963, kvæntur Hei-
di Hansen og eiga
þau synina Gísla Víði, Kim
André og Kenneth, búsett í
Noregi. 3) Gísli Víðir, f. 20.9.
1964, d. 21.4. 1965. 4) Gísli Frið-
rik, f. 13.10. 1967, kvæntur
Láru Kristínu Gísladóttur. Börn
þeirra,_ Kristinn Anton og Ingi-
björg Osk, búsett í Hafnarfirði.
Utför Einars fer fram frá
Hóskirkju í Bolungarvík í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
í dag er til moldar borinn vinur
minn og mágur, Einar Þorsteins-
son, yfirlögregluþjónn í Bolungar-
vík. Éinar var fæddur í Tungukoti í
Skagafirði og ólst þar upp hjá for-
eldram sínum og systkinum. Hann
fór snemma að hjálpa til við bú-
skapinn og hafði af því yndi og
ánægju.
Þegar Einar var kominn á ung-
lingsár fór hann á vertíð eins og
tíðkaðist í þá daga. Og það var
einmitt á síldarvertíð á Siglufirði
sem hann kynntist Ingý, eftirlifandi
eiginkonu sinni. Þau byrjuðu sinn
búskap í Tungukoti en fluttu síðan
til Bolungarvíkur og hafa búið þar
allan sinn búskap.
Einar vann ýmis störf áður en
hann gerðist lögreglumaður, m.a.
við smíðar og það sem til féll í þá
daga, einnig opnaði hann Hótel
Búðarnes í Bolungarvík og var með
veitingarekstur jafnhliða því. Þótti
það bjartsýni í þá daga í svo litlu
sjávarþorpi, en reksturinn gekk vel
hjá þeim hjónum, þau ár sem þau
ráku hótelið.
Ég átti því láni að fagna að kynn-
ast Einari náið á mínum yngri ár-
um. Bar hann hag minn fyrir bijósti
og fygldist mjög náið með því sem
ég var að gera í þá daga. Seinna
meir fór ég að vinna hjá honum við
heildsölu sem hann setti á fót í Bol-
ungarvík og rak þar í nokkur ár.
Hann var bjartsýnn og hug-
myndaríkur maður í þá daga, og lét
sér detta ýmislegt í hug, í sambandi
við reksturinn, enda gekk hann
mjög vel. Það var mjög gaman að
starfa með honum í þessum rekstri.
Einnig rak hann verslun á ísafirði á
þessum árum.
Einar var mikill félagsmálamaður
og lét til sín taka í þeim efnum.
Hann starfaði í Lionsklúbbi Bol-
ungarvíkur og Hestamannafélaginu
í Bolungarvík frá stofnun þess og
þar undi hann sér vel. Hesta-
mennskan átti hug hans allan og
þar eyddi hann flestum frístundum
sínum. Hann tók einnig mikinn þátt
í starfi Framsóknarfélags Bolung-
arvíkur og fylgdist náið með fram-
gangi bæjarmála og bar hag Bol-
ungarvíkur mjög fyrir brjósti.
Éinar var einn af þeim mörgu Is-
lendingum sem þurftu að fara í
hjartaaðgerð. Hjá honum var þetta
mikil aðgerð, en hann náði sér furðu
fljótt, og bar sig vel þar til nú í októ-
ber að hann fór að fá verki fyrir
hjartað. Fór hann í rannsókn en
niðurstaðan var ekki komin þegar
kallið kom.
Einar hafði ekki hátt um veikindi
sín, hann hafði meiri áhyggjur af
öðrum en sjálfum sér. Álltaf var
hann tilbúinn að aðstoða aðra og
rétta þeim hjálparhönd. Eins og
honum hefði verið þetta gefið, alltaf
jafn rólegur og yfirvegaður þegar
til þurfti að taka.
I sumar sem leið áttum við Einar
tal saman, hann fór að segja mér að
hann ætti nú ekki eftir að vinna
lengi við það starf sem hann væri í,
var hann farinn að hafa áhyggjur af
því hvað hann gæti þá farið að gera.
En eitt var víst, hann ætlaði að fara
til Noregs á hverju ári og dvelja þar
hjá Finna, syni sínum, og fjölskyldu
hans og eiga þar náðuga daga.
Elsku Ingý mín, Steini, Finni,
Gísli, tengdadætur og barnabörn,
ég vil fyrir hönd fölskyldu minnar
votta ykkur okkar dýpstu samúð í
þessari miklu sorg og megi minn-
ingin um góðan dreng vera ykkur
styrkur í sorginni.
Sæbjörn Guðfinnsson
og fjölskylda.
Hann Einar mágur minn er dá-
inn. Enn ber dauðinn á dyr okkar
með svona sviplegum hætti og hjá
pabba og Möggu systur. En aldrei
getur maður sætt sig við hann
hvernig sem hann ber að. Ég var
aðeins sjö ára þegar ég fékk að
kynnast Einari fyrst, þá kom hann
heim með Ingý systur minni og ég
held að ég gleymi því aldrei, hann
var svo góður og myndarlegur og
vildi allt fyrir alla gera, ég var svo
lánsöm að fá að fara með þeim í
sveitina eitt sumar og er það mér
ógleymanlegt. Þá var elsti sonurinn
fæddur og ég fékk að passa hann.
Elsti sonur minn fékk líka að kynn-
ast Einari náið því Einar var mikill
hestamaður og þegar Addi var 13
ára fékk hann mikinn áhuga á hest-
um sem Einari líkaði ekki illa og
urðu þeir miklir perluvinir. Ekki
stóð á stuðningi Einars í þeim efn-
um, og ég veit að Addi mun aldrei
gleyma þeirri vináttu og mun ætíð
þakka honum allt sem hann gerði
fyrir hann.
Elsku Einar, þakka þér fyrir allt.
Þú varst mér alltaf góður, hvað sem
á dundi. Ég á eftir að sakna þín á
Þorláksmessu, því þá borðuðum við
skötu og hangikjöt saman. Einnig
vil ég þakka þér öll kvöldin sem þú
leist inn. Þú varst alltaf tryggur vin-
ur. Megi góður Guð gefa þér frið og
geyma þig.
Við þökkum samfylgdina á lífsms leið
þar lýsandi stjömur skína
og birtan himneska björt og heið
hún boðar næði sína
en Alfaðir blessar hvert einasta skeið
og að eilífu minningu þína.
Elsku Ingý, börn, tengdabörn og
barnabörn, ég veit að söknuðurinn
er mikill. Megi Guð gefa ykkur
styrk í hinni miklu sorg.
Jóna S. Guðfinnsdóttir.
Aldir og andartök hrynja,
með undursamlegum nið.
Það er ekkert í heiminum öllum
nema eilífðin, Guð og við.
(Sigurður Nordal)
Hún kom eins og kaldur gustur
fregnin um andlát þitt, Einar. Við
hér norðan heiða sátum stjörf og
köld og trúðum naumast eigin eyr-
um. Það var svo stutt síðan við hitt-
um þig glaðan og reifan í faðmi fjöl-
skyldu og vina. Þó vissum við að
heilsa þín var hæpin og þú hafðir
barist hetjulega við mannleg mein,
en meðfædd hlýja þín og glettni
leiddi hugann jafnan frá veikindum
og dauða. En nú ert þú allur, Einar
minn og eftir standa myndir og
minningar frá samverastundum og
áralangri vináttu. Við hér norðan
heiða nutum þess að fá ykkur hjón-
in í heimsókn, því alltaf var jafn
gott að njóta félagsskapar ykkar,
og ekki síðra að njóta gestrisni
ykkar, þegar okkur bar að garði.
Það yrði of langt upp að telja það
sem við vildum þakka þér nú að
leiðarlokum.
En minninganna töfratunga
talar málið sitt.
Þegar mjúku kyrru kveldin
kynda á hafi sólareldinn.
Starfandi hinn mikli máttur
um mannheim gengur hljótt.
Alnáttúruæða-sláttur
allt er kyrrt og rótt.
Enginn heyrist andardráttur
engin kemur nótt.
(Olína Sigurðard.)
Það er kannski táknrænt fyrir
lífshlaup þitt að taka hinstu and-
vörpin við umhyggju fyrir vinum
þínum hestunum, en þeim unnir þú
og sinntir til hinstu stundar, eins og
sannur Skagfirðingur og dýravinur,
og hefðir eflaust getað tekið undir
með Einari Ben. „ef inni er þröngt
tak hnakk þinn og hest og hleyptu
út undir loftsins þök.“ Að síðustu,
kæri mágur, svili og frændi: Far þú
í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu
þökk fyrir allt og allt.
Elsku Ingý, synir og aðrir vinir
og ættingjar sem syrgja nú eigin-
mann, föður og vin, Guð gefi ykkur
styrk og bjartsýni til að gleðjast í
sorginni yfir því að Einar Þor-
steinsson skyldi vera til.
Árni, Rannveig, Elísabet,
Friðrik og Guðfinnur.
Á eftir sumrinu kemur haust, en
okkur fannst við varla vera búin að
meðtaka haustið þegar veturinn
skall á okkur að þessu sinni nokkuð
harkalega, eins finnst mér um
ótímabæra brottfór Einars Þor-
steinssonar héðan úr þessu jarðlífi.
Einar var eldhugi í því sem hann
tók sér fyrir hendur, sífellt starf-
andi og hafði brennandi áhuga á því
að hlutimir gengju upp. Hann var
Skagfirðingur að ætt og upprana,
og flutti ungur til Bolungarvíkur,
því þar var lífshamingjan hans,
Ingibjörg Guðfmnsdóttir. Hér
bjuggu þau, eignuðust strákana
sína og komu þeim vel til manns.
Þegar ég er að alast upp á Sólbergi
fer Einar að byggja hús rétt utar í
götunni, og þar bjuggu þau lengst
af og var Einar góður granni, því ef
honum var gerður greiði var enginn
svikinn af, og átti það ekki síst við ef
böm vora annars vegar. Ekki var
hann búinn að vera hér lengi, þegar
Skagfirðingurinn í honum sagði til
sín og hann fékk sér hesta, og eftir
það áttu þeir mikinn þátt í lífi hans.
Árið 1973 er Hestamannafélagið
Gnýr stofnað og er hann einn af
stofnfélögum og bar hag þess ætíð
fyrir brjósti. Margir unglingar
kynntust hestum í gegnum hann og
var hann ávallt tilbúinn að hjálpa og
greiða úr vandræðum, styðja og
styrkja og hafði glöggt auga fyrir
því hvar aðstoðar væri þörf.
Veit ég að margur unglingurinn
á honum að þakka ljúfar minningar
og gleði úr hestamennskunni ásamt
því að hafa kynnst góðum reiðhesti
með hans hjálp. Engum duldist
sem þekkti Einar, hve veglegan
sess hestar skipuðu í huga hans og
ekki síst naut hann þeirrar fornu
listgreinar hestamanna að hafa
hestakaup, og ljómaði hann allur
þegar hann sagði frá eða sýndi
nýjasta gripinn.
Á frívöktum sást oft til Einars
koma framan úr dal snemma morg-
uns, fór hann þá góða milliferð á