Morgunblaðið - 30.05.2000, Blaðsíða 48

48 ÞRIÐJUDAGUR 30. MAÍ 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SIGRÍÐUR DRÖFN
FRIÐFINNSDÓTTIR
+ Sigríður Dröfn
Friðfinnsdóttir
fæddist í Reylqavík
21. mars 1946. Hún
lést á heimili sínu 11.
maí síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Akureyrar-
kirkju 19. maí.
Mig langar í örfáum
orðum að kveðja vin-
konu mína, Dröfn
Friðfinnsdóttur sem ég
hef þekkt í allmörg ár
og var mér afar kær.
Núna finnst mér árin
hafa verið alltof fá en ég fæ engu þar
um breytt.
Leiðir okkar lágu fyrst saman þeg-
ar við fyrir tilviljun fórum að starfa í
sama húsi, ég að norrænum málum
og Dröfn að tómstundamálum ungl-
inga hjá Akureyrarbæ. Saman unn-
um við að framtíðarsýn í tómstunda-
málum fyrir börn og unglinga því
Dröfn vildi sjá tómstundamálin í góð-
um farvegi.
Dröfn ákvað að láta af störfum og
helga sig alfarið myndlistinni sem
var henni afar hugleikin enda lærð
" myndlistarkona og ég held að á eng-
an sé hallað þegar ég segi að hún haf-
ir verið með bestu grafíklistamönn-
um landsins, ég segi bara sú albesta
því það var hún í mínum huga.
Formáli
minningar-
! greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.
Dröfn var einstak-
lega fáguð kona, hóg-
vær í framkomu, vinur
vina sinna og kom orð-
um sínum á framfæri í
myndmáli því það veitt-
ist henni auðveldara en
allt annað.
Síðastliðið ár höguðu
örlögin því þannig að
samverustundir okkar
urðu æ fleiri. Vinátta
okkar óx og dafnaði
báðum til mikillar gleði.
Eins og blóm sem vel er
hlúð að og það vökvað
með vináttu og hlýju.
Við greindumst báðar með alvarleg-
an sjúkdóm sem batt okkur enn
sterkari böndum og mun ég ætíð
minnast Drafnar fyrir hvað hún
reyndist mér vel og hvatti mig til
þess að gefast aldrei upp. Hún var
ótrúlega ráðagóð og hafði ráð undir
rifi hverju.
Kjarnaskógur var okkur báðum
hugleikinn, við fórum í gönguferðir
um svæðið, fundum okkur laut, tyllt-
um okkur niður og nutum náttúrunn-
ar. Það voru hamingjudagar fyrir
mig þegar Dröfn hringdi og sagði:
„Sæl elskan, í dag er það Kjarna-
skógur.“
Dröfn var einstaklega opin fyrir
fegurð og formi nátturunnar, dáðst
að hinu minnsta blómi og í næstu
andrá hrópað í hrifningu: „Sjáðu
hvað Kaldbakur er einstaklega fal-
legur í dag“. Náttúran var henni afar
mikilvæg og hún sótti myndefni sitt í
hana og tengdi það vel saman myndl-
istipni.
Ógleymanlegar stundir áttum við
saman að Hamri, þar sem Dröfn og
Óskar höfðu komið sér upp sumar-
húsi. Sá staður var henni kærkominn
og þar vildi hún helst vera í faðmi
fjölskyldunnar. Ég geymi í minning-
unni stundimar sem við áttum sam-
an, þær eru mér sem fjársjóður sem
ég ein get varðveitt.
Komið er að kveðjustund, mér er
efst í huga það góða og mannbætandi
veganesti sem þú gafst mér, kæra
vinkona, að gefast aldrei upp. Það er
mér ómetanlegt að hafa átt þig sem
vinkonu, geta litið upp til þín og lært
af þér. Elsku vinkona ég vil muna þig
þar sem við gengum glaðar úti í nátt-
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
JÓN KR. GUNNARSSON,
Blikastíg 18,
Bessastaðahreppi,
lést á heimili sínu laugardaginn 27. maí.
Jarðarförin ferfram frá Víðistaðakirkju, Hafnar-
firði, mánudaginn 5. júní kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á heimahlynningu Krabbameins-
félagsins.
Ragnhildur Guðrún Guðmundsdóttir,
Rannveig Jónsdóttir, Guðmundur Haraldsson,
Gunnar Jónsson,
Ragnhildur Jónsdóttir, Lárus Vilhjálmsson,
Jón Diðrik Jónsson, Jóna Þorvaldsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
MARTA SVAVARSDÓTTIR,
Kelduhvammi 7,
Hafnarfirði,
1
sem lést á Hrafnistu, Hafnarfirði, þriðjudaginn
23. maí, verður jarðsungin frá Fríkirkjunni í
Hafnarfirði á morgun, miðvikudaginn 31. maí,
kl. 13.30.
Jóhannes Guðmundsson,
Birgir Jóhannesson, Kristín Svavarsdóttir,
Kristinn Jóhannesson, Guðrún Ásmundsdóttir,
Sverrir Jóhannesson, Elín Pálsdóttir,
Selma Jóhannesdóttir, Gunnar R. Sumarliðason,
barnabörn og barnabarnabörn.
úrunni og nutum þess að vera til, óaf-
vitandi hvað framtíðin ber í skauti
sér.
Kæri Óskar, dætur, tengdasynir
og barnabörn, ég bið góðan Guð að
blessa ykkur og styrkja í sorg ykkar.
Bergljót Jónasdóttir.
Keðja frá íslenskri grafík
Fallin er frá langt um aldur fram
listakonan Dröfn Friðfinnsdóttir.
Hún var kraftmikil og mikilsvirt
listakona, einkum þekkt fyrir verk
sín í grafík.
Dröfn hafði sterka útgeislun, hún
var lífsglöð og hlý manneskja. Hafði
skarpt innsæi og sterka tilfinningu
fyrir umhverfi sínu. Hún var þunga-
vigtarmanneskja á grafíksviðinu og
fékk fjölda viðurkenninga og tilboð
um sýningarhald um allan heim.
Það var árið 1963 sem Dröfn hóf
nám við Handíða - og myndlistaskól-
ann í Reykjavík, fjörmikil, lágvaxin
stúlka frá Akureyri með tindrandi
augu. En hlé varð á námi hennar og
tók hún ekki til við það á ný fyrr en
1982 við Myndlistaskólann á Akur-
eyri og þaðan lauk hún námi frá mál-
unardeild 1986.
Deildin var þá nýstofnuð og Dröfn
einn af fyrstu nemendum til að út-
skrifast. Hún var sérstaklega áhuga-
samur nemandi og listrænn metnað-
ur hennar kom fljótt í ljós. Hún
stundaði framhaldsnám við „Lahti
Institute of Fine Art“ í Finnlandi ár-
ið 1987-88 með námstyrk frá finnska
ríkinu. Frá þeim tíma bjó hún og
starfaði að list sinni á Akureyri.
Dröfn hlaut margar viðurkenning-
ar fyrir list sína, m.a. heiðursviður-
kenningu frá International Woodcut
Triennal, Banská, Bystrica 1995 og
Menningarverðlaun finnska sjónvar-
psins Pidot Gestebod 1996. Hún var
bæjarlistamaður Akureyrar 1998. _
Dröfn var meðlimur í félaginu Is-
lensk grafík og tók þátt í öllum sam-
sýningum félagsins eftir að hún gekk
í það 1992. Hún naut virðingar starfs-
félaga sinna fyrir næmleika og vönd-
uð listræn vinnubrögð. I vina hópi
var hún á sinn látlausa hátt hrókur
alls fagnaðar. Vinir hennar úr röðum
myndlistarmanna á Akureyri hafa
misst dýrmætan félaga. Alltaf var
gáskinn með í fór, þrátt fyrir skugga
illræmds sjúkdóms sem hún barðist
við af hugrekki og yfirvegun, ákveðin
í að sigrast á. Nýja vinnustofan í hús-
inu sem þau hjónin Guðmundur Ósk-
ar og Dröfn höfðu reist sér beið þess
að hún næði starfsorku á ný.
A síðasta ári hélt Islensk gi’afík
uppá 30 ára afmæli sitt með sýningu í
Gerðarsafni, þá var Dröfn orðin veik
en á sýninguna sendi hún tvö verk,
stórar tréristur, sem vöktu verulega
athygli. Sjálf hafði hún ekki heilsu til
að koma og vera viðstödd opnun. Það
var eins og því veikari sem hún varð
yrðu myndir hennar stærri og kraft-
meiri. Hún vissi að hveiju stefndi og
setti alla þá orku sem hún átti af-
gangs í sköpunina. A hátindi listferils
síns fer hún, en verk hennar eru eftir
hjá okkur og eftir lifn- dýrmæt minn-
ing um mikla listakonu og kærleik-
sríka manneskju sem mikill söknuð-
ur er að. Við erum þakklát fyrir að
hafa þekkt hana og átt í okkar röðum.
Dröfn átti góða og samstíga fjöl-
skyldu sem á um sárt að binda, við
vottum henni okkar dýpstu samúð og
biðjum góðan guð að styrkja hana og
vernda á sorgarstund.
Með virðingu og þökk kveðjum við
einn okkar fremsta myndlistarmann.
F. h. félagsins Islensk grafík,
Guðmundur Ármann
Sigurjónsson, Sveinbjörg
Hallgrímsdóttir, Þorgerður
Sigurðardóttir.
JÓNKR.
SVEINSSON
+ Jón Kristinn
Sveinsson raf-
virkjameistari fædd-
ist í Látravík í Eyr-
arsveit á Snæfells-
nesi 25. nóvember
1911. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 18. maí síð-
astliöinn og fór útför
hans fram frá Bú-
staðakirkju 26. maí.
Hann afi minn úr
Látravík er dáinn og
þegar ég heyrði þessa
frétt voru það minningar um sól,
vatn, fisk, fjöru og skemmtun sem
komu upp í hugann. Flestar af mín-
um minningum um hann afa eru
tengdar laxeldinu í Vík. Þær voru
ófáar ferðirnar sem fjölskyldan fór út
í Vík. AJdrei sátum við ein að kökun-
um hjá ömmu Jóu, því vanalega var
þar stór hópur fólks að njóta þessarar
paradísar sem afi hafði komið upp.
Okkur systkinunum
leiddist aldrei að vera
þama. Ýmist vorum við
að veiða, stífla læki eða
göslast í fjörunni.
Stundum var einhver
vinna í gangi og þá urð-
um við að passa að vera
ekki fyrir. Það var oft
erfitt að halda bróður
mínum frá, því honum
fannst þetta allt vera
býsna merkilegt. Það
kom fyrir að það beit
fiskur á hjá okkur og þá
færðum við ömmu Jóu
hann stolt og hún eldaði
hann fyrir okkur. Ég stóð mig oft að
því að monta mig af honum afa mín-
um: „Hann afi minn á laxeldi" og
„hann afi minn fékk einu sinni fálka-
orðuna" og ég rneinti það svo inni-
lega.
Elsku afi Jón. Ég er stolt af því að
hafa átt þig sem afa. Elsku Jóa og
fjölskylda, megi guð vera með ykkur.
Tinna Björk.
Fallinn er frá einn af frumkvöðlum
í fiskrækt og fiskeldi á íslandi. Ég
kynntist Jóni Kr. Sveinssyni, eða
Jóni í Lárósi eins og við í fiskeldinu
nefndum hann oftast, árið 1984 þegar
ég kom frá námi og hóf rannsóknir á
laxi hér á landi. Við höfðum báðir
brennandi áhuga á laxinum, eðli hans
og atferli. Einnig höfðum við sameig-
inlegan áhuga á hafbeitinni þar sem
við störfuðum báðir um árabil, hann
þó miklu lengur en ég. Jón var góður
heim að sækja í Lárósi þar sem við
skiptumst á upplýsingum og reynslu-
sögum í hafbeitinni. Við áttum einnig
gott samstarf í stjórn Landssam-
bands fiskeldis- og hafbeitarstöðva
um árabil. Jón er með eftirminnileg-
ustu mönnum, sem ég hef kynnst. Eg
minnist Jóns sem baráttumanns á
upphafsárum fiskeldisins. Hann naut
virðingar okkar, sem á eftir komum
fyrir þrautseigju sína og óbilandi trú
á fiskeldið. Af og til skensaði hann
okkur yngri mennina fyrir að kveinka
okkur undan smámunum og brýndi
okkur til dáða. Ég er forsjóninni
þakklátur fyrir kynni mín af Jóni.
Blessuð sé minning hans.
Július B. Kristinsson,
Silfurlaxi hf.
+ Þorgerður Jóns-
dóttir fæddist á
Syðri-Hömrum 22.
aprfl 1912. Hún lést á
elliheimilinu Grund
8. maí síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Neskirkju
23. maí.
Mér er það í bafns-
minni að þegar móðir
mín þurfti á því að
halda að nefna dæmi
um trygga og hjálp-
sama manneskju þá
nefndi hún oftast
Gerðu í Sumarliðabæ. Hún átti hér
við Þorgerði Jónsdóttur frá Sumar-
liðabæ í Holtum sem nú er látin.
Sjálfur var ég svo heppinn að
kynnast henni og hennar fólki síðar.
Það bar þannig að að læknir ráðlagði
móður minni að senda mig í sveit til
að jafna mig eftir veikindi. Þetta
gerðist þegar ég var á 14. ári. Faðir
minn, sem var sjómaður, var ekki
heima þegar þetta bar að. Mamma
var ekki í vafa um hver væri besti
kosturinn, hún skrifaði Gerðu í Sum-
arliðabæ. Þar var ég svo í sveit
næstu tvö sumur. Þá bjuggu þar for-
eldrar Gerðu, sæmdarhjónin Jónína
Þorsteinsdóttir frá Berustöðum og
Jón Jónsson frá Hárlaugsstöðum
ásamt henni og bróður hennar Aðal-
steini. Að heiman voru þá farnar
systurnar Guðlaug,
sem bjó í Kaupmanna-
höfn, Guðrún, Jóhanna
og uppeldisbróðir
þeirra Hilmar, sem öll
búa nú í Reykjavík. I
minningum frá dvöl
minni í Sumarliðabæ er
margt sem kemur upp í
hugann. Kannski
stendur það upp úr,
hvað þetta fólk var allt
gott fólk í þess orðs
bestu merkingu. Mér
finnst nú eins og það
hafi verið stöðugt
sólskin allan tímann
sem ég var með því. Og svo var það
allur góði maturinn sem þær Jónína
og Gerða báru á borð. Annan eins
mat hefi ég ekki fengið síðan. Hann
var að mestu verkaður heima. Salt-
kjöt og slátur í tunnum frammi í
búri, hangikjöt og hrossabjúgu
hangandi á sperrunum í skemmunni,
harðfískur, þar með taldir þorsk-
hausar í hjallinum. Svo bökuðu þær
rúgbrauð, strokkuðu rjóma og
bjuggu til smjör, smurðu rúgbrauðið
með smjörinu og settu þar ofan á
sentímetra þykka sneið af reyktri
hrossafitu og þar ofan á hálfa kart-
öflu. Alltaf stóð lýsisflaska á morg-
unverðarborðinu, lýsið var reyndar
líka notað út á saltfiskinn. Þá er
ónefndur skyrhræringurinn með
vænni sneið af súru slátri út í. Já það
er heiðríkja yfir þessum dögum í
Sumarliðabæ, alveg eins og þegar
þau Jón, Steini og Gerða voru að slá
með orfunum sínum efst í Bjallan-
um, brekkunni ofan við bæinn og
Jónína með hrífuna sína að dreifa úr
ljánni.
Gerða gekk í öll verk á heimilinu
líka þau sem kölluð voru karlmanns-
verk. Það var lífsglatt fólkið í Sum-
arliðabæ og hvellur hlátur Gerðu
barst frá teignum þegar gert var hlé
til að brýna og tækifærið notað til að
skiptast á gamanyrðum.
En lífið hefur sinn gang og stend-
ur aldrei í stað. Gömlu sæmdarhjón-
in yfirgáfu þennan heim og Gerða og
Steini fluttu til Reykjavíkur. Þar bjó
hún hjá systur sinni Guðrúnu og fjöl-
skyldu hennar. Svo hagaði til að for-
eldrar mínir bjuggu þar skammt frá
en faðir minn var sveitungi Gerðu.
Þangað kom Gerða oft og var þá
margt spjallað yfir kaffibolla.
Kannski kom tryggð og góðmennska
Gerðu best í Ijós eftir að móðir mín
var orðin ekkja. Hún og systh- henn-
ar Guðrún sýndu henni þá tryggð og
vinarhug sem tekið var eftir.
Og nú kveðjum við Gerðu með
virðingu, glöð yfir því að hafa þekkt
hana. Hún barst ekki mikið á í lífinu
en hún lifði því í kærleika sem er
verðugt fordæmi fyrir aðra. Nú
hljómar hlátur hennar ekki lengur
en eftir stendur minningin um heið-
urskonuna Gerðu í Sumarliðabæ.
Eftirlifandi ættingjum hennar,
hér og í Danmörku, sendum við
Gerður okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Guð veri með ykkur öllum.
Marteinn Guðjónsson.
ÞORGERÐUR
JÓNSDÓTTIR