Skírnir - 01.01.1834, Blaðsíða 103
Var sem fært hefÖi,
l'agrami yfir lög,
heim tii liíjðins snótar
dýrir mótrunnar,
sem dýrstr hauð
buölúng lleltaríkis.
Leið í loptið upp,
sviptr sjónum,
niildings friðar-mækir,
en leyptraði fyrir,
ljósi fegri,
kross af klára gulli.
O, hve girniligr!
yndæli sjónum,
ýta livörr nain hrópa;
hvört mun Vestrland —
livörr eiun spurði —
ltreppa djásnið dýra?
Fengu menn líta
Ijöspóst fagranu
líkt sem gagnsæri giæst-
ann,
á loptsvölum
sveima bjargfiistum
ha-ðum helguin frá.
Var í rauðum böndum,
röðuls hverfíngum,
kross enn kostuligi
var umkríng ieyptrandi
logi við liifiu,
Bjarnar bar við merki.
Var ei ríka Bjiirns
riddara inerki
æðra eudrskapað
byrtast augum vann,
ítr fagnaðr
gafst ura griða bygðir.
lilossi yppti stöfum,
stafir báru fregu
fjölium liæztu Jiærra:
Ell rESTRAMTS-
YFIR- STYRllt
BJARNI pORSTEINS
BUR,
RIDDARI FRÆGR,
FRIDRIKS JÖFRS,
DYR AF DANNE-
BROGE.
Hátíðligura mekki
hreyktu jöklar
faldnir, fjöilum meðr;
glatnpaði’ um Stapafeli,
gall við ómi
hæðir og heiðnabjörg.
Uppsprettur allar
og ár dala
snferu at Snæfellsnesi;
rastir og strauraar
stöðu breittu,
stefndu beint á Stapa.
Fylgdo at vonura,
fjöfd kvikenda,
minni eins og meiri,
hafuðskðpnutn með
iilaupið þreytto
yfir af Öndverðu-nesi.
Varð í svipan einni
öli virðakind
á Vestfjörðum vakin;
jireyngði áfram iiviir,
um þverranu annann,
allir í eiuu liljóði,
faguaðar-öpi
fyllto mannheima
með loforð’ og iófataki:
Riddara frægura,
sem frækið lið
fylgja æíi alla.