Skírnir - 01.01.1834, Blaðsíða 109
109
Sá ellcfu — átjándu aldar — ár liinnstu
meí heiilri, sem Rector, Holastól prýddi.
Sá eif mest elskaiíi mentir og vísdóm;
Sá mest var elskaðr af menta vinum;
Sá mest gjörii stunda, gott atf kenna
áttatýgir nær útskrifa’ náSi.
Hnýpiö var NorSrland, Hólar syrgtfu,
þrútnir af ekka þraungvuSu hjálmi,
nær misti saknair, Norirlands-skóli,
Hjálmsbur saknaöann sízta Rector.
Fagnaííi Vestrland, fyrir seitján árum,
nær prúör kom þángaö Páll enn sami,
klerkr nýoriinn, kennari sextugr,
var enn síöarsti vígör at Hólum.
FagnaÖi Reykjanes frægö sinni,
fögnuöu sóknabörn, aö sjá og heyra,
lærdóms-kenníngar liprar, góöar;
ljúfustu umgengni lærdóms ríka,
undirvísun yndælustu
lærisveinar, liföu því sælir;
börnin fögnuöu bliöri speki.
Sæll þótti söfnuör, sæl voru hjú,
sæll var ektamaki, sínum líkr,
sæl voru börn þrjú í sinna skauti,
sæld tók aö vaxa fyrir vestan land,
því margt er J>aÖ gott af góöum leiöir.
Skyldi Vestrland vilja þegja,
þó hógværö öldúngs hátt ei kvæöi?
Skyldum vér ei muna, mist hvaö höfum,
þá lifs aö kvöldi leiö burt saknaör,
nær áttræöis aldri, aldin frömuör.
Páll Hjálmarsson, prýddr andligum —
postula, nafna síns, vel notuöum — vopnum.
Fékk hann J>ví lifs og liöinn oröstýr,
J>ann er best krýndi Kristí J>jóninn.
Páll var kénnidóms-prýöi fögur,
visinda heiör, vegr lærenda
dæmi kærleika, drengskapar snild ,
fóstr- jaröar-mcsti og frænda - elskari.