Skírnir - 01.12.1916, Qupperneq 95

Fáfnir og forn þýzka.
i.
Frá því segir í foniri sögu, er Fáfnir fór upp á Gnita-
heiði og varð þar að ormi yfir gulli þvi hinu mikla og
hinu illa fengna. Kann vera, að í þeirri sögu sé fieira
en varir til íhugunar fyrir þá, sem meta málm hinn gló-
fagra meira en vert er.
En um það ræðir ekki hér, heldur nafnið Fáfnir, hvað
þýða muni. Virðist það augljóst. Fáfnir er fyrir Váfnir,.
sá sem vefur (sig utan um eitthvað). Er það slönguheiti
gott. Fáfnir er þá sama sem ófnir; kemur það höggorms-
heiti fyrir í Eddu, og væri gott nafn á þvi, sem menn
nefna kyrkislöngu. Annað heiti á höggormi, sem nefnt
er í Eddu, er Sváfnir; þýðir það sá sem dáleiðir, svefur
eða svæfir; er nafn þetta auðsjáanlega sprottið af þeirri
trú, að höggormar geti svafið eða dáleitt bráð sína. Sváfnir
er líka eitt af nöfnum Oðins, og má hér minna á, hvernig
Óðinn svefur Brynhildi á Hindarfjalli. Mjög eftirtektar-
vert er það, að þegar Sigurður hefir vakið valkyrjuna af
þessum svefni, sem Óðinn veldur, biður hann hana að kenna
sér speki (goðspeki, nokkurs konar þeósófí) og gerir ráð fyrir
að liún viti tíðindi »ór öllum heimum«. Verður vísindamann-
inum, sem leitar skilnings með samanburði, hér að minn-
ast sögu einnar, sem »goðmálugur« maður, EmanuelSwe-
denborg, segir gerst hafa í andaheiminum (mundus spiri-
tuum). »Andar« nokkrir tóku á sig stuttrar stundar svefn,
og er þeir vöknuðu, kváðust þeir verið hafa í himnaríki
og séð óumræðilega hluti. Líkt er sagt af hinni nafn-
frægu völvu guðspekimanna (þeósófa) Helenu Blavatsky;