Kirkjublaðið - 01.01.1893, Blaðsíða 6
œtti, samkvæmt eðli sínu, að vera þannig, að allir, jafnt
ungir sem gamlir, gætu haft hennar full not. En hún er
það þó ekki. Hún er nú á tímum mestmegnis sniðin handa
fuilorðinsaldrinum og afleiðingin er líka sú, að börnin
koma næsta lítið í kirkju, af því foreldrar þeirra álíta
sem er, að þau hafi ekki full not af því. Hin kirkju-
iega guðsþjónusta er of löng, og því þreytandi, fyrir börnin.
Hjer kemur því sunnudagaskólinn til gagns og vill vera
hið sama fyrir börnin, sem kirkjan er fyrir hina fulltíða;
sunnudagaskólinn vill gjöra sunnudaginn að sönnum drott-
insdegi fyrir börnin.
Hverra meðaia neyta sunnudagaskólarnir, til þess að
ná þessum tilgangi sínum ?
Sunnudagaskólarnir neyta að miklu leyti hinna sömu-
meðala, sem hin kirkjulega guðsþjónusta: sálmasöngs,
bænagjörða og ræðuhalds, en þó á nokkuð annan hátt,
auk þess sem allt þetta er sniðið eptir aldurskeiði barn-
anna. í kirkjunni er presturinn einn veitandi og söfnuð-
urinn að eins móttakandi, með tilliti til orðsþjónustunnar,
en sunnudagaskólarnir leitast við að setja hina andlegu
krapta barnsins í hreifingu, með því að gefa því færi á
að »segja sjálft«, að svara spurningum kennarans. Þó
má ekki leggja ofmikla áherzlu á það, að láta börnin
svara, því bæði þreytir það þau og minnir þau um of á
skólabekkina, svo að of miklar spurningar gætu, ef til
vill, orðið til þess að fæla börnin frá skólanum; en hins
vegar á kennarinn að lofa barninu að svaraþegar það hefir
svarið á reiðum höndum, því slíku þykir börnunum garn-
an að, auk þess sem það heldur betur athygli þeirra föstu,
meðan á samræðunum stendur. —• I kirkjunni er prjedik-
unin framsett almennt, án þess beinlínis sje tekið tillit til
hvers einstaks tilheyranda. I sunnudagaskólanum er að-
aláherzlan lögð á að tala til hins einstaka, að komast inn
í hjarta hvers einstaks barns, — ef svo mætti að orði
komast. Og einmitt með þetta fyrir augum, lætur sunnu-
dagaskólinn sjer ekki nægja einn kennara, heldur marga,
helzt svo marga, að hver kennari ekki þurfi að hafa nema
sem fæst börn, til þess að kennarinn eigi því auð-
veldara með að tala persónulega við hvert einasta barn