Kirkjublaðið - 01.01.1893, Blaðsíða 9

9
ræður; að prjedikunin þurfi að eiga sera mest við tilflnn-
ingar tilheyrendanna á þeirri stund, sera hún er flutt;
oð framburður prjedikarans þurfi að vera cðlilegur og
samsvara efninu o. fl.
Þetta er allt hverju orði sannara. En annað mál er
það, livort það verður rneð rökura sagt, að prestar aimennt
ekki fylgi þeim góðu reglum, sem hjer eru teknar fram.
Jeg er ekki svo kunnugur að jeg geti fullyrt neitt
um það, að hve miklu leyti prestar aimennt fylgja þeim.
En hitt þykist jeg vita, að þeir þekkja þær ailir, og jeg
efast ekki um, að þeir fari eptir þeim meira eða minna,
að svo miklu leyti sem þeim er það eiginlegt og hver eitin
þeirra hefir hæflleika tii. Með þessu erþó engan veginn
sagt, að hjer sje ekkert að; og allir þurfum vjer prest-
arnir að gjalda varhuga við því, að oss verði ekki með
rjettu kennt um neitt það, er aflaga fer í safnaðarlífinu.
Það er svo sem sjálfsagt, að prjedikunaraðferð vor
prestanna þarf eins og hvað annað að fylgja tímanum,
ekki hverjum aldaranda sem er, heldur eðlilegum kröf-
um timans. Til þess þarf ýmislegt, sem ckki verður í
fljótu bragði upp talið. Svo er að sjá sem hinn heiðraði
liöf. álíti blaðalausa prjedikun eitt höfuðatriði i þessu til-
liti. En slíkt er þó naumast alls kostar rjett, þvi að
blaðalaus prjedikun heyrir ekki fremur til einum tíma en
öðrum. Það er annars undarlega mikil áherzia, sem hann
leggur á þetta atriði. Að hans hyggju á blaðaprjedikunin
mikinn þátt í hnignun kirkjurækninnar og hins kirkju-
lega lífs nú á tímum. A hverju byggir hann þessa skoð-
un sína? Það er þó varla á því, að á 18. öld voru
kirkjur betur sóttar en nú, en þá prjedikuðu prestar al-
mennt blaðalaust. Já, þá prjedikuðu þeir blaðalaust, en
prjedikuðu svo sumir hverjir, að biskup varð að skipa
þeim að prjedika af blöðum. Það er og aðgætandi, að sú
gáfa er ekki öllum gefin að halda langar ræður upp úr
sjer, svo vel sje, enda þótt þeir hafl nokkuð hugsað þær
áður. Það er víst varla nema örfáir, sem eru færir um
það, svo vel fari. Það er því ósanngjarnt, að heimta það
af hverjum einum. Það er kunnugt, að margir prestar í
öðrum löndum hafa lítið um blöð í stólnum; en allflestir