Kirkjublaðið - 01.01.1893, Blaðsíða 14
u
alstaðar með rjettri álierzlu og þeim hljómblæ, seín sam-
svarar efninu.
Eitt er það í þessari grein, sem annars er margt gott
í, er mjer flnnst ekki til um. Það er þar sem höf. segir
nálægt niðurlaginu: »Vjer þurfum ekki að sökkva oss
niður í fornöldina, eða fálma fyrir oss í huldum heimum,
til að finna dýrð Gruðs«. Þetta er satt, eins og orðin
hljóða; en mjer finnst liggja eitthvað meira í því, ein-
hverjar dylgjur, sem eiga ekki við. Það skyldi ekki liggja
í því, að vjer þurfum ekki heilagrar ritningar með, ekki
kristindómsins, ekki yfirnáttúrlegrar opinberunar; náttúr-
an nægi oss? Sumir hafa að minnsta kosti skilið þetta
þannig, og það sýnist liggja nærri. Skyldi þetta vera að-
al-hugsunin í orðunum: »Burt með hina gömlu prjedik-
unaraðferð?« Sje svo, þá er það fjarstæða. Það er reynd-
ar víst, að náttúran er líka guðleg bók á sinn hátt, sem
hefir mörg fögur blöð og merkileg og margar greinar
ágætar, sem vert er að minnast og gefa tilefni til þýðing-
armikilla hugleiðinga; enda geta það varla heitið góðir
kennimenn, sem aldrei gjöra dásemdir Guðs í náttúrunni
að umtalsefni, að minnsta kosti við og við, þegar svo ber
undir, einkum þegar einhver sjerstök ástæða er til þess.
En fyrir það væri öldungis ófært, að prjedika sífellt út af
veðrinu eða þess konar, og yfir leitt að láta hugleiðingar
um hina ytri náttúru kringum oss rýraa burtu hugsun-
inni um guðlega forsjón, um frelsarann og verk hans, um
synd og náð, um kristilegt hugarfar og líferni, um kross
og mótlætingar, um dauðann og eilífðina og annað, er
beinlínis lýtur að andlegum efnum; því að náttúran bendir
oss að eins á eiginlegleika Guðs suma hverja, en fræðir
oss að öðru leyti alls ekkert um hitt annað, sem vjer þó
þurfum að vita eða trúa oss til leiðbeiningar, huggunar,
betrunar og sáluhjálpar. En þetta gjörir Guðsorð; þetta
gjörir hin gamla bók: heilög ritning. Það er því ekki
þýðingarlaust fyrir oss, að »sökkva oss niður í fornöld-
ina« og »leita fyrir oss í huldum heimum«. Til þess að
verða varir við dýrð Guðs, þarf þess raunar ekki. Vjer
verðum hennar varir í náttúrunni, þótt ekki sje nema að
litlu leyti í samanburði við það, sem vjer ímyndum oss.