Eimreiðin - 01.05.1897, Qupperneq 13

93
mn Tobías niður á kot, sem hann átti úti í Kefirði, með ölium
tilheyrandi »klausum og formúlum« fyrir eptirlifandi ekkju með
tilheyrandi rjettindum.
Hreppstjórinn hleypti nokkuð öðruvísi brúnum ári seinna,
þegar hann um haustið kom út i Skerið og fann Tobías og Mörtu
Malvínu með tvo unga í hreiðrinu.
Þá var nú svo sem engrar vægðar von, ekki um annað að
tala en skilja þau. Hreppstjórinn ógnaði með lagasverðinu brugðnu
og biturlegu; skipaði Mörtu Malvínu heim til föður síns, sæfinnsins,
sem bjó yfir í Seyðisfirði. Þar hafði Tobías áður talið sjer heirn-
ili, allt þangað til hreppstjórinn skaut honum undir þakskeggið
þarna á Skeri. Þangað hafði Tobías gaufað bæði í illu veðri og
góðu, þó það væri margra mílna vegur og yfir fjall að fara. Þang-
að hafði hugurinn dregið hann, allt frá þeirri stundu sem hann
sá Mörtu Malvínu fyrst, einusinni þegar hann var á selaveiðum.
En Tobías setti hart á móti hörðu; fór til meðhjálparans og
bað um lýsingar, hjónavígslu og skírn, — allt i einni svipan.
Presturinn hlaut að gera hvorttveggja að »pússa« og skíra og
hringjarinn að segja já og amen; hann gat ekki annað, þó hann
væri einn af hreppsnefndarmönnunum.
Klerkurinn talaði mest um lausung og fátækt í vígsluræðunni
— og Marta Malvína grjet; raunar skildi hún ræðuna ekki til fulls;
henni fannst bara, að það væri svo einstaklega sælt og gleðilegt
að vera reglulega gipt, og að eiga tvo drengi, sem hjetu Jóhann
og Anrjes, nöfnin voru svo áreiðanlega viss og rjett á þeim; var
ekki slett eins lauslega á þá eins og á hundinn eða grísinn.
Nýgiptu hjónin reru heimleiðis; drengirnir lágu í skutnum
með hagldabrauðsdúsurnar í munninum, og Marta Malvína var svo
glöð og ánægð með sjálfa sig, að hún gat ekki stillt sig um að
segja um leið og hún leit til drengjanna.
»Hvað áttu annars mörg börn með konunni þinni Tobías?«
En þau komust nú samt að raun um, að það varð þeim eng-
inn auðnuvegur, að reka hreppstjórann í vörðurnar. Þau fengu
að kenna á því bæði með húsaleiguna og gjöldin, og hefði »hrepps-
kassinn« ekki verið — — það var ekki fráleitt að hann hjeldi
ofurlítið í hemilinn á hreppstjóranum, eins og hann veigraði sjer
við að steypa Tobíasi á höfuðið í hann.
Skýin grúfðu sífellt í dimmviðrisbólstrum yfir höfðinu á
Tobíasi, veðrið breytti sjer að vísu nokkuð til, en það var samt