Eimreiðin - 01.05.1897, Blaðsíða 35

H5
ákaflega í festina, svo að hún slitnaði, og 14. júlimánaðar 1789
rann hann ólmur og óviðráðanlegur á undan lýðnum í Parísar-
borg. Hann var hamslaus af reiði og eirði engu, og blóð höfð-
ingjanna og klerkanna í París rann í straumum um bæði kjapt-
vik hans.
Einvaldarnir á Rússlandi hafa haft hann í böndum í Moskva
og Pjetursborg frá aldaöðli allt til þessa dags. Hann er ramlega
bundinn, en hann urrar og geyr svo heiptarlega, að ógurlegt er
að heyra. Hann náði til Alexanders II. að eins með einum
hramminum, og svo lá zarinn á fjórutn fótum í snjónum og sagði:
»Kallt, kallt!« og var þá eins vanburða og ósjálfbjarga, eins og
hver annar mennskur maður í andlátinu. •— Hann geyr og ærist
sem hann sje hamslaus, 1 festinni, og einhvern tíma mun »festur
slitna og freki renna.« Hún hlýtur að slitna, hve 'sterk og mögn-
uð sem hún er. Þá mun verða sjón að sjá, hversu hann skirpir
út úr sjer hálftuggnum hræjum hinna rússnesku hátigna.
Hundinn Garm getur hver maður sjeð sem vill. Hann felur
sig ekki í neinum skúmaskotum. Hanri leikur sjer um Signár-
engi og hann veltir sjer í grasinu á Missisippivöllum, og hann
gengur óhultur og rólegur innan um hina háreistu sali þinghallar-
innar í Washington.
Hundinum Garmi vex alltaf fiskur um hrygg; átök hans auk-
ast, svo ekki er líklegt, að nokkur festi haldi. Já, sá tírni mun
sjálfsagt korna, að hann slítur af sjer öll bönd, fyrirkemur öllurn
illum vættum, mölbrýtur hásætin og kremur konunga og keisara
sundur undir sínum heljarhrammi.
/• /
Fyrsta sjóferð Finns Magnússonar.
Leyndarskjalavörður Finnur Magnússon (f. 1781, sonur Magnúss lögmanns
Olafssonar), sem hefir látið eptir sig mörg merkileg rit á dönsku, hefir nærri því
ekkert ritað á íslenzku, og mundi því þetta eitt vera næg ástæða til þess að prenta
þessa litlu skýrslu um sigling hans til Hafnar, þegar hann ætlaði að byrja nám
sitt við háskólann; en jafnframt mun það þykja ekki ófróðlegt að sjá dæmi þess,
hvað samgöngur þá voru örðugar hjá því sem nú er, þótt sumum þyki enn
ábótavant. Og þó að ekki sje mikið til frásagnar, er þó blærinn á frásögninni
allskemmtilegur og málið að ýmsu leyti einkennilegt og gott sýnishorn af rit-
8*