Skólablaðið - 01.03.1911, Blaðsíða 9

SKOLABLAÐIÐ
57
y
Oróaseg’gir.
Allir kannast við, að til eru börn, sem eru svo óróleg og
ókyr, bæði á heimilunum, og í skólum, að þeim verður lítið úr
vinnu sjálr'um, og tefja fyrir vinnu annara. Þau eru hrekkjótt,
og virðast hafa gaman af að gera öðrum ilt í skapi. Þessi börn
eru einatt talin »slœm börn«, og þaú eru oft hirt á ýmsan hátt
*til að betra þau«. En' þau betrast ekki. Lofa öllu fögru, en
geta ekki við ráðið.
Foreldrar og kennarar ættu að reyna að fara aðrar leiðir,
taka til annara ráða.
Áður en farið er að hirta og hegna, ættu foreldrarnir og
kennararnir að athuga það, að í þessum barnabrekum þarf ekk-
ert að vera ilt, ekkert hegningarvert. Þessir snáðar eru venju-
lega fjörugir og brenna í skínninu af löngun til framkvæi da.
Galdurinn er þá allur sá, að veita starfsþránni hæfilegt viðfangs-
efni. Það er betra en hirting. Barn, sem fær að svala óróa-
og ókyrðarlöngun sinni með hæfilegu starfi, hættir að vera óróa-
seggur og lærir að brúka timann vel. Sælir eru þeir foreldrar
og þeir kennarar, sem hefur Iánast að breyta óróa, ókyrð, hrekkj-
um og strákapörum í iðjusemi og þarflega vinnu.
Svo segir einn kennarinn frá:
I skólanum hjá mér var drengur, sem aldrei gat verið kyr,
o^ einatt kom illu af stað. Eg talaði við hann og spurði hann
meðal annars, af hverju kæmi þessi órói í honum. »Æ, það
get eg ekki sagt yður; mér finst stundum eins og eg ætli að
springa sundur; eg get ekki verið kyr«. — »Þú sér þarna tré
niður með veginum«, sagði kennarinn. »Þegar þér finst þú
»ætla að springa«, þá gefðu mér bendingu með fingrinum. Eg
skal kannast við hana. Hlauptu svo niður að trénu og snertu
það snöggvast; hlauptu svo heim að skólanum, og í sætið þitt.«
Næsta dag varð ókyrð talsverð í kenslustofunni. Kennarinn sér
að drengurinn réttir upp fingurinn. Hann gefur drengnum til
kynna með höfuðhneigingu, að hann megi fara út. Drengurinn
fór út, hljóp sem fætur toguðu niður að trénu, snerti það, og