Vísir - 28.06.1962, Blaðsíða 15

Fimmtudagur 28. júní 1962.
F’KEPAfcEP POK 5ATTLE-- 5UT EVEW
HE WAS KESlSNEP TO PEPEAT WHEN
THE TKEMENIPOUS ARMV OF ZATAE .
THUNPEKE? TOWAK17 THE VILLASEl f
CECI. SAINT-LAURCNT ...
.-•írs 4
(CAROLIí'jE ChlÉRIE)
að segja henni hvers vegna
Gaston hefði ekki komið, en
orsökin var sú, að frú de Coigny
hafði verið tekin af lífi.
Við vorum saman, þegar hon-
um barst fréttin um það, sagði
Karlotta. Hann var náfölur og
lokaði augunum, en hann sagði
að hún hefði bara verið bernsku
vinstúlka, og því hefði sér orðið
svona mikið um, en legst nú
í mig, að . . . .
Karlotta þagnaði skyndilega.
Karólína veittist líka mjög erf-
itt, að leyna hver áhrif þetta
hafði á hana. Hún fann nú til
sárrar samviskukvala, ef af slík'
um kvölum hafði hún lítið haft
að segja fram að þessu. Hún
hafði í rauninni aldrei hugsað
djúpt um það, að endalokin
gætu orðið svona skelfileg. Nú
örvænti hún. Hún sakaði sig
um að hafa átt sök á því, að frú
de Coigny hafði verið tekin af
lífi, og hún minntist hinna hörðu
orða, sem hún hafði látið falla
um hana.
— Er eitthvað að þér, Karó-
lína? Ertu lasin? Þekktir þú
kannske frú de Coigny?
— Dálítið, svaraði hún.
— Ég skal reyna að hjálpa
Gaston, — koma í stað þessarar
vinkonu hans.
Af þessum orðum Karlottu
skildist Karólínu til fulls, að hún
hafði enga hugmynd um, að hún
var ástmey Gastons. Hún fór því
undan í flæmingi:
— Æ, þú veizt ekki hvað mað
ur getur orðið barnalegur í
svona fangelsi Karlotta. Nú var
ég orðin því vön, að Gaston
kom á hverjum degi — það er
sem mér finnst það svo hræði-
legt, þegar hann kemur ekki. Ég
verð víst óþolandi fyrir alla
sleppi ég nokkurn tíma héðan.
Hún lét sem hún fylgdist vel
með öllu sem Karlotta sagði, en
hún var í rauninni að reyna að
gera sér grein fyrir sálarástandi
og afstöðu Gastoris nú, er frú
de Coigny hafði verið tekin af
lífi. Hann er mér vafalaust mjög
reiður, hugsaði hún og mundi
telja hana ábyrga fyrir því, sem
gerst hafði. Kannske mundi
hann aldrei fyrirgefa henni?
Kannske mundi þetta varpa
skugga á líf þeirra beggja upp
frá þessu?
Hugur hennar beindist aftur
nánara að því, sem Karlotta var
að tala um, þegar hún drap á,
að aðrar ástæður hefðu einnig
haft áhrif á það, að Gaston hefði
ekki komið.
— Við mamma, sagði Karlottaj
eru alveg orðnar félausar.- Þú-átt
kannske erfitt með að gera þér
: grein fyrir því, en það er í raun-
, j inni ekkert orðið eftir, sem við
getum selt. Gaston þykir vænna
um þig cn þú heldur. Hann hef-
ur sellt allt, sem hann átti —
jafnvel hestinn sinn, og það get-
ur haft óþægilegar afleiðingar
! fyrir hann í hernum. Eina von
1 okkar er, að Thiebaut höfuðs-
1 maður geti hjálpað honum.
j Hann var með í skógarferðinni,
eins og þú manst, 14. júlí, bylt-
i ingardaginn skelfilega. Og það
versta er, að Gaston getur ekki
verið lengur í París. Hann 'verð-
ur að halda til hersveitar sinnar.
Karólína hlustaði á þetta
höfði. Henni flaug nú í hug, að
allt það, sem hún nú yrði að
! þola væri hegning fyrir eigin-
1 girni hennar gagnvart frú de
I Coigny, Albancet, vesalings* 1
j Georges og loks gat hún ekki
I haldið aftur af tárunum og
! hneig snöktandi að barmi Kar-1
i lottu, sem breiddi út faðminn
j móti henni og klappaði henni og
strauk, en sagði svo. undrandi:
— En hvað er þetta, elskan
mín, þú ert nakin undir kjölnum.
Það er hreinasta brjálæði á þess-
um tíma. Og ég sem hefi fært
þér allt, sem þú þurftir.
Karólína varð svarfátt. Hún
hafði ekki farið i neitt nema
kjólinn, vegna þess að Gaston
var að koma. Henni fannst nú,
að hún væri hlægileg. Gaston
kom ekki og það lagðist i hana,
að þau mundu aldrei hittast
! framar.
Æn hún fór villu vegar í þessu.
Gaston birtist allt í einu þrem
dögum síðar. Þegar hún sá hann
koma stökk hún á fætur og varp
aði sér í faðm hans. Hann er
hérna, hugsaði hún, ótti minn
var ástæðulaus, hann elskar
1 mig, nú sleppi ég honum aldrei,
en samtímis óttaðist hún að
hann færi að tala um frú de
Ccigny. Til þess kom þó ekki.
ITann var haidinn sáma ástríðu-
ákafa og hún, hann þrýsti henni
að sér, og næstu klukkustund
gleymdu þau sér. við ástaratlot
sín.
Eftir á, er þögn hafði ríkt um
stund, sagði Gaston:
— Karólína, ég vildi ekki eyði
leggja seinustu samverustund
okkar með því að segja þér, að
ég verð að fara frá París, nei,
griptu ekki fram í fyrir mér,
heldur hlustaðu á mig ,Ég á ekki
um neitt að velja. Ég er þegar
búinn að vera lengur í leyfi en
mér var leyfilegt. Þetta gæti
reynst hættulegt, ef farið værí
að rannsaka hverjar ástæðurnar
væru. en sannast að segja, ef að
eins væri um mig að ræða,
myndi ég kannske fara hvergi,
en ég fer vegna þess, að ég
vona, að mér takist að fá mikið
fé hjá Thiebaut, — peninga, sem
við þurfum á að halda.
— En Karlotta sagði, að
þú . . .
— Að ég hefði skrifað honum,
en ég hefi ekki fengið neitt svar,
svo að hann hefur ekki fengið
bréf mitt. Eina von okkar er,
að ég geti náð til hans áður en
það er of seint.
— Áttu þá enga aðra vini en
Thiebaut? Hann er vart sá eini,
sem er eftir?
— Flestir vinir mínir voru
aðalsmenn, og þess vegna eru
þeir annaðhvort dauðir eða
eignalausir — eða þá erlendis.
Thiebaut er einn fárra vina
minna úr borgarastétt. Ég sé
enga leið til þess að koma þér
héðan. En ég verð að krefjast
i þess af þér, að þú verðir róleg
og takir þessu skynsamlega.
Karólína hafði legið á gólfinu
hálfnakin. Hann reisti hana á
(fætur og studdi hana á göng-
; unni yfir garðirin og hún leit
út eins og svefngengill. Þegar

eiT-
TAKZAN COAXEP ANP COMMANPEP, ANP
FINALLYGOT EVEKY A5LE WAK.KIOK,
Tarzan hvatti hermennina og
gaf þeim fyrirskipanir og tókst
loks að gera þá alla viðbúna or-
ustu.
— En þegar Tarzan sá hinn í átttna til þorpsins, varð honum
ægilega her Zatars koma æðandi
ekki um sel og sá ekki annað fyrir
en algeran ósigur.
Barnasagan
Kalli
og
elduriu
Kalli var í þann veginn að þjóta
á eftir honum, en Ratskov kom
í veg fyrir hann. Skömmu eftir
að Ruffiano hafði gert vonlausa til
raun til að eyða eldinum, var
Kalli kallaður inn í káettu furst-
ans. ..Ýg ætlaði aðeins að til-
kynna yður", sagði furstinn, „að
það er gamall rúdíanskur siður að
stilla eldinum upp, þegar hann er
á ferð, og þegar við nálgumst
Tuvtown, held ég..‘ „Hvað?“ æpti
Kalli. „Eruð þér alveg galinn?
Stilia eldinum upp i höfuðborg-
inni í landi Rúffíanós? Hann verð-
ur slökktur á augabragði." Meðan
þetta samtal fór fram, sagði Rúff-
íanó við menn sína: „Hlustið. Við
látum skipið fara fram hjá Tuv-
town án þess að hreyfa hönd eða
fót. En þegar þið komist^að raun
um, að hin helga gröf er vel varin
og við komum aftur inn á fljótið,
búumst við til orustu." „Bravó"
hrópuðu menn hans.
— Það er hérna lítill drengur
; sem spyr hvort þú viljir koma út
i og leika.
; þau komu að útgöngudyrunum
tók hann í hönd hennar og þrýsti
hana fast.
— Karólína, ég elska þig, þú
ert mér allt, — allt vil ég leggja
í sölurnar fyrir þig, en nú verð
ég að fara. Segðu eitthvað — þú
lætur mig þó ekki fara frá þér
án kveðjuorðs? Ég skal gefa þér
lokk úr hári mínu viljir þú gefa
mér lokk úr þínu.
Það var eins og Karólína vakn
aði af leiðslunni við að heyra
hann mæl svo blíðlega. Hún
brosti, lagði hönd sína á hnakka
hans og sagði:
— Þennan lokk vil ég fá.
- En við höfum engin skæri,
sagði Gaston vandræðalega.
j — Bíddu, svaraði Karólína, ég
skal fara upp eftir skærum.
Hún hljóp úr garðinum og upp
stigann og rakst þar svo harka-
lega á ungan mann, að þau voru
i bæði næstum rokin um koll.
Hnn horfði á hana alveg undr-
andi og sagði svo:
— En er það þá ekki mín
‘ fagra og hrífandi vinkona Karó-
1 lína Berthier?
Karólína þekkti þegar Boim-
ussy, ferðafélagann, sem hún
kynntist á leið frá Blois til fang-
elsisins.
— Eruð það þér? Hve heim-
urinn er smár. Er þér verðið að
afsaka mig, ég er að flýta mér.
— Get ég ekki? —
— Nei, láttu mig fara ....
Hún fór framhjá honum og
aftur í áttina til Gastons, en
Bomussy hljóp á eftir henni og
tók utan um hana. Brast hún þá
í grát og mælti af svo miklum
ofsa, að Bomussy sá, að hann
hafði gerst full djarfur:
- Ég hata yður, ég hata yður!
Og svo rak hún honum rokna
löðrung.
— Hvað hefur gerst? var
spurt djúpri, alvarlegri röddu.
Karólína sneri sér nú við og
var svo óttaslegin, að hún mátti
ekki mæla. Gaston ávarpaði
Bomssy rólega:
— Konan virðist svo móð, að
hún geti ekki látið neinar skýr-
ingu í té. Kannske þér, herra
.ninn, getið látið hana í té?
— En — en, stamaði Bomussy,
það er ekkert að útskýra, og
veit annars ekki til, að ég hafi
haft þann heiður .... /
Karólína var orðin róleg og
var fljót að átta sig eins og vana
Iega.
í Þetta var ekkert, Gaston, ég
hagaði mér eins og kjáni, en ég
hefi víst misskilið fyndni, sem
féll af vörum þessa manns, er
hann gekk fram hjá mér.
Hún cneri sér að Bomussy: