Vísir - 08.08.1962, Page 15

Miðvikudagur 8. ágúst 1962.
VISIR
J5
i
SÁKAMÁLASAGA ^
EFTIR CHARLES WILLIAMS
FIÁRSJÓÐURÍNN
23,
— Eg reyni helzt að komast
hjá þvL
— En nú verðið þér að reyna
að verða dökk brúnar. Ég gæti
vitanlega farið inn í búð og
keypt lampa, en menn myndu
halda mig eitthvað skrítinn, ef
ég færi að kaupa slíkt á þessum
tíma árs, enda hygg ég að þér
getið legið í sólbaði hér á gólf-
inu síðdegis, því að þá skín
sólin inn Um gluggana. Og svo
vitanlega brúnt púður og sólar-
olíu.
Ég þreif pappírsblað og skrif-
aði niður það, sem ég þurfti að
kaupa og las svp upp:
Heima-permanent, sólarolíu,
sólgleraugu, skæri o. s. frv. og
bætti svo við:
— Er það nokkuð fleira?
— Já, whisky, heila flösku, og
sigarettur!
— Þér lofið að drekka með
gát?
— Fara varlega? — Það geri ég
allt af.
— O-jæja, o-jæja, — í hvaða
bönkum eru hólfin?
— Kaupmannabankanum, Third
National og Seaboard.
Hún var ekkert að hika við
að nefna þá.
— Hvaða nafn notið þér?
— Sitt hvert nafnið á hverj-
um stað.
— Hvaða nöfn?
Þér eruð nokkuð seint á ferð-
inni með þessar athuganir yðar
og ég efast um, að bankarnir
láti yður fá nokkrar upplýsing-
ar.
— Mér hafði dottið í hug að
hringja í þá eða fara þangað —
og ég' tei yður hyggnari, en svo
að vera að ljúga að mér. Hver
voru nöfnin?
— Frú James R. Hatch, frú
Lucille Manning og frú Hanry
Carstairs.
■ Hún nefndi þau rólega og
skýrt, en á eftir sat hún hugsi
og horfði beint fram.
— Um hvað eruð þér nú að
brjóta heilann?
— Hvað?
— Nú, ég hafði á tilfinning-
unni, að þér ætluðuð að segja
eitthvað meira.
Það var eins og hún væri að
reyna að muna eitthvað.
— Nei, það var ekkert annað.
Þér óskuðuð eftir nöfnunum —
og fenguð þau.
— Gott og vel, sagði ég og
kinkaði kolli, — ég kem bráðum
heim aftur.
Þegar ég var á leið niður í lyft
unni reyndi ég að komast ap
raun um hvað það væri sem
vakið hefði einhverja ónota-
kennd með mér. Nú ætti þó
allt að vera komið í það horf, að
ég þyrfti ekki að hafa neitt því
svipaðar eins miklar áhyggjur
og fyrr. Jafnvel þótt lögreglu-
þjónninn dæi gæti orðið erfitt
fyrir lögregluna að hafa upp á
okkur. Til þess yrðu þeir að
finna Madelon og það mundi
verða erfitt.
Fjársjóðurinn beið mín — í
bönkunum þremur.
Ég hafði einhvern veginn á
tilfinningunni, að hún tæki það
of létt, að verða að láta af hendi
120.000 dollara — eins og slíkur
fjársjóður skipti hana ekki
miklu.
15. kapituli.
Ég fór í strætisvagni að bíla-
geymslunni og sótti bílinn minn
og svo fór ég að reka erindi mín.
Síðdegisblöðin voru komin út,
en í þeim var ekkert nýtt, en
sagt að lögregluþjónninn væri
meðvitundarlaus, og að Madelon
Butlervværi leitað um gervallt
ríkið.
Ég stöðvaði bílinn í nánd við
blaðsölubyrgi og keypti tvö
kvennablöð og renndi augunum
árangurslaust yfih auglýsinga-
dálkana, en þar var engar upp-
lýsinar að hafa um það, sem
ég þur£ti að kynna mér, en
hins vegar nóg af‘„kökuupp-
skriftum“ og slíku. Ég fór þvf
og keypti önnur, sem í voru
myndir af kvikmyndastjörnum
— og auglýsingar um litun á
kvenþári og það, er til slíks
þarf, og ég varð nú aldeilis fróð
ari um hvernig konur geta látið
hár sitt fá á það sinn gamla
töfragljáa — án þess að minnst
væri einu- orði á upprunalegan
lit.
Ég henti blöðunum í aftursæt-
ið og ákvað að fræðast af af-
greiðslustúlkunum í snyrtibúð-
unum.
— Get ég orðið yður að liði?
— Já, þakka yður fyrir, ég
átti að kaupa „permanent“,
svpna til heimanotkunar, og
svo var eitthvað annað, sem
konan mín vanhagaði um, eitt
hvað sem hún notar, þegar hún
þvær hárið, eitthvað sem gefur
því sinn eðlilega lit, segir hún.
— Ekkert auðveldara, ef við
dettum niður á rétt vörumerki
— en meðal annarra orða, hvem
ig er hárið á henr.i á lirinn —
frá náttúrunnar hendi?
— Það er nú nokkuð dökk-
brúnt, skal ég feegja, yður, en
þegar hún hefur notað betta efni
ei það í við ljósara og með
koparrauða úa; skiljió þér.
Hún fór að þvija nöfn á teg-
undum og við oriðja nafniö
gr.ip ég frar.i í og cagði:
— Þarna ;r það komið. Nú
man ég — ég kaupi það — og
látið mig fá nótu, það er vissara,
ef ég yrði að skipta — konur
eru kenjóttar — —
Ég flýtti mér í bílinn og leit
yfir notkunarreglurnar og ég sá,
að ég mundi verða að kaupa
bómull og hárþvottaefni, og svo
fór ég í snyrtivörudeild í apóteki
og keypti það, sem eftir var að
kaupa af þessu taginu, og svo
átti ég eftir að kaupa whiskýið
og sigaretturnar. Loks fór ég
inn í kjötverzlun og keypti kjúk-
ling og flösku af mjólk, og þar
fékk ég stærðar poka, sem rúm-
aði allt saman.
Klukkan var hálftvö, þegar ég
kom heim. Hún hafði dregið
frá gluggatjöldin og lá á gólfinu
í sólbaði. Hún var farin að hlíta
mínum ráðum og hefur víst ver-
ið farin að sannfærast um að
Jú, jú, myndin af hótelinu er
falieg, en hafið þér ekki myndir
af gangastúlkunum?
ekki tjóaði annað en að líta al-
varlegum augum á ástand og
horfur.
— Nuddið þessu á hörund yð-
ar, sagði ég og fékk henni sól-
arolíuna.
— Mér er illa við að verða
brún, sagði hún, en hún tók við
glasinu.
— Betra að vera brún en að
eiga á hættu að fölna í fanga-
klefa, sagði ég.
— Alveg rétt. Keyptuð þér
whiský?
— Nuddið þessu nú á yður —
og svo skuluð þér fá sjúss.
Ég hafði keypt tvær flöskur
og faldi ég aðra innst í klæða-
skápnum og gaf henni svo einn
sterkan úr hinni, því að ég er
í rauninni maður sanngjarn, og
var þess minnugur, að það var
hún, sem borgaði brúsann.
— Hvað hafið þér verið lengi
1 sólbaðinu?. spurði ég.
— Stundarfjórðung.
— Takið þetta nú ekki of
geist, hægt af stað og lengið
svo tímann í sólbaðinu smám
saman.
Hún leit á mig og það vottaði
fyrir viðurkenningu í svip henn-
ar.
T
A
A FANTASTIC CKEATUKS
Sf’IEF ON THE JUNSLE
L0£F-- A />\AN
KESEIA5LING A
PULL-SLOOFEF
infian!
A
n
NOW HE CAStGF’jl-LV
FITTEF AN AF .....'O
HIS SOW" i
Furðuleg vera njósnaði um kon- líktist Indíána.
ung frumskógarins, maður sem
Hann setti ör í boga sinn og mið-
aði — og skaut.
Barnasagan
KoBli
og
eEcfurinsr
Flugeldarnir áttu sér einfaida
skýringu. Stýrimaðurinn varð svo
hræddur, þegar hann sá ncistana,
að hann kastaði blysinu, sem hann
hafði haldið á, inn í herbergið og
hljóp út. Þarna inni var allt fulit
af flugeldum, sem Ruffiano ætlaði
að nota til þess að halda sigur
sinp hátíðlegan. En örlögin voru
katdhæðnisleg. Nú gneistuðu flug-
eldarnir einmitt þegar höil hans j
brann og það í slapskyönskum
eldi.
Það ríkti undrun um allt. En í
bænum Tuvbæ, þar sem margir
stuðningsmenn Ruffianos bjuggu,
sáu flugeidana og héldu að nú loks
væri slapskyanski eldurinn slokkn-
aður.
— Þér eruð nú allsnjall blönd-
unarmeistari, — ég verð að við-
urkenna það. Hvar er yðar glas?
— Mig langaði ekki í neitt.
Ég drekk sjaidan.
— Þá lyfti ég glasi og óska
yður til hamingju með hvað þér
hafið trausta skapgerð,'— mað-
ur með tíu manna afl og hjarta
úr. gulli!
— Ég sé að drykkurinn hefur
haft bara fyrirtaks áhrif á yður.
— Já, hann er ágætur. Nú
skal ég segja yður eitt: Ég hef
hugsað um áætlunina okkar og
ég verð að játa, að mér líkar
hún því betur því lengur sem
ég hugsa um hana. Enginn get-
ur fundið mig, ef ég gerbreyti
útliti mínu. Hvenær eigum við
að byrja?
— Þegar í stað — nema þér
kjósið að ljúka úr glasinu fyrst.
— O, ég get notið drykksins
meðan þér klippið mig. Whiský-
ið mun gæða mig hugrekki —
og mun ekki af veita, er þér
munið skærin.
Ég breiddi dagblöð á gólfið og
setti svo borðstofustól á miðj-
una og bað Madelon að setjast.
Hún gerði það eftir að hún hafði
stillt á músíkþátt í útvarpinu.
— Fréttuð þér nokkuð meðan
ég var fjarverandi?
— Já, lögregluþjóninum líður
betur, — þeir halda, að hann
muni hafa það af.
Ég settist niður og kveikti
mér í sígarettu. Það var eins og