Dagblaðið Vísir - DV - 15.08.1992, Blaðsíða 22

22
LAUGARDAGUR 15. ÁGÚST 1992.
Sérstæö sakamál
í leitað
leigumorðingi a
Lorraine Stanfield.
AUt fram til þeirrar stundar er
Malcolm Stanfield var handtekinn
haföi hann ekki minnstu hugmynd
um aö njósnasveit dagblaös hefði
flett ofan af fyrirætlan hans viku
áður. Nú var sveitin aðeins að
safna þeim gögnum sem dygðu til
að fá hann settan á bak við lás og
slá.
Gögninvoru þrjú
* Segulbandsupptaka af samtah
sem Stanfield haföi átt en þá haföi
hann meðal aimars sagt: „Ég vil
að konan mín deyi og það má ekki
gera neina skyssu."
* Ávísun frá Stanfield upp á jafn-
virði þriggja milljóna króna en
henni mátti aðeins framvísa eftir
dauða konu hans.
* Rissmynd sem Stanfield hafði
gert en hún sýndi hvar og hvemig
best yrði að ráða konu hans af dög-
um.
Ábendingin
Málið hófst með því að breska
blaðið News of the World fékk um
það ábendingu frá einhverjum í
undirheimum London að maður
einn væri að leita að leigumorð-
ingja.
Fram kom að frænda hins kunna
breska glæpamanns, Ronnies
Knight, heföi verið boðin há upp-
hæð fyrir að „framkvæma" morðá-
ætlun. Ástæðan til að ábending-
unni var komið til blaðsins var
þessi afstaða þess sem hringdi: „Ég
er á móti þvi að drepa konur. Mað-
ur kann að hata konu mjög mikiö
en maður drepur ekki móður barn-
anna sinna.“
Fréttamennimir, sem fengu mál-
ið til meðferðar, fundu Ron Fare-
brother, frænda Ronnies Knight,
og hann kvaðst tilbúinn til að að-
stoða þá. Hann skýrði þeim frá því
að maðurinn sem leitaö væri að
væri Malcolm nokkur Stanfield,
miðaldra kaupsýslumaður.
Stanfield var í gífurlegum pen-
ingavandræðum. Eftir að hafa ver-
ið rekinn úr starfi forstjóra bílaum-
boðs tapaði hann jafnvirði um tiu
milljóna króna í fasteignabraski og
var síðar saksóttur af athafna-
manni vegna meintrar skuldar sem
talin var vera jafnvirði þrettán
milljóna króna.
Segulbands-
upptakan
Fréttamennimir sömdu við Ron
um að hann hjálpaði þeim að ljúka
því verki sem þeir höföu hafið. Með
segulbandstæki fahð innan fata
kom hann til fundar við Stanfield
á jámbrautarstöð utan við London.
Stanfield kom akandi á bíl sínum
og bauð Farebrother með sér til
Seldon Park-gistihúsinns sem er
skammt þar frá. Þegar þeir vom
sestir að kaffidrykkju skýrði
Stanfield frá fyrirætlan sinni og
varþað sem hann sagði tekið upp.
„Eg vil fá að vita að þú getir séð
um þetta," sagði Stanfield.
„Hvað viltu að ég geri?“ spurði
Farebrother.
„Ég vil losna við konuna mína.“
„Losna við hana? Viltu fá skiln-
að?“
Ron Farebrother.
„Nei,“ svaraði Stanfield. „Ég vil
losna við hana í bókstaflegum
skilningi. Fyrir fullt og allt. Hún á
ajð deyja.“ f
Umferðarslys
Fimm sinnum reyndi Farebrot-
her að fá Stanfield til að falla frá
hugmynd sinni. Hann sagði meðal
annars við kaupsýslumanninn:
„Það skiptir engu hvað konan þín
hefur gert. Hvort sem hún hefur
verið þér ótrú eða ekki er þetta
enginn máti til að losna við hana
á.“
„Hún hefur aldrei verið mér
ótrú,“ svaraði Stanfield. Að visu á
ég vingott viö aðra konu en það
hefur ekkert með þetta mál að gera.
Ég geri þetta vegna líftryggingar-
innar. (Hann ætlaði að komast yfir
tryggingarfé sem var jafnvirði
fimmtíu og fimm milljóna króna.)
Iðgjaldið er hátt og því fyrr því
betra.“
Nú tók Stanfield pappírsmunn-
þurrku og gerði rissmynd sem
sýndi hvemig konan hans ætti að
deyja í „umferðarslysi".
„Það verður að líta út fyrir að
vera slys,“ sagði hann. Rissmyndin
sýndi Jcrána The Bell Pub við
Outwood í Surrey. „Ég vil aö þaö
gerist fyrir framan þessa krá,“
sagði hann. „Ég fæ konuna mína
til að leggja bílnum skammt frá svo
að hún verði að ganga yfir mjóan
veg. Og aktu á beint á hana svo að
hún kastist ekki út af veginum.“
„ Leigumorðinginn"
finnst
Farebrother skrifaði hjá sér nafn
konunnar, Lorraine Stanfield, og
fékk mynd af þeim Stanfield-hjón-
um svo ekki færi milli mála hver
konan væri sem aka ætti yfir.
„Ég vil ekki að hún verði ör-
kumla,“ sagði Stanfield, „svo að ég
þurfi að hugsa um hana til ævi-
loka.“ Jafnframt sagði hann að fyr-
ir þjónustuna myndi hann greiða
jafnvirði þriggja milljóna króna og
orðum sínum til staðfestingar
skrifaði haxm ávísun á þá upphæð
en tók fram að hana mætti þá fyrst
framselja þegar kona hans væri öll.
Að svo búnu ók Stanfield Fare-
brother aftur til járbrautarstöðvar-
innar þar sem blaðamenmrnir
biðu. Þeir höföu þegar í stað sam-
band við Scotland Yard og lögðu
fram þau gögn sem þeir höfðu afl-
að.
Farebrother hringdi skömmu
síðar til Stanfields og sagði að hann
heföi fundið manninn sem vildi
taka að sér að setja „umferðar-
slys“ á svið. Hann gengi undir
nafninu George. í rauninni var
George rannsóknarlögreglumaður.
Ágolfvellinum
á meðan
Á fyrsta fundinum með George
skýrði Stanfield svo frá að hann
vildi að ekið yrði yfir konu sína við
The Bell Pub meðan hann væri
sjálfur að spila golf á Royal Ash-
down-vellinum.
Daginn sem „slysið" átti að verða
kvaddi Stanfield konu sína með
kos^i og bað hana um að hitta sig
á The Bell Pub í hádeginu. Þar
ætlaði hann að láta hana frá pen-
inga til að greiða reikninga með.
Hann sagði henni sögu til skýr-
ingar á því hvers vegna hún mætti
ekki leggja bílnum við krána held-
ur nokkuð frá. Hann vildi ekki að
viðskiptamaður hans sæi hve dýr-
an bíl þau hjón ættu.
Stanfield hafði aldrei hugsað sér
að hitta konu sína á kránni enda
hafði hann mælt sér mót við besta
vin sinn, Ron Haworth, á golfvell-
inum.
Klukkan hálfeitt átti að aka yfir
Lorraine Stanfield en einmitt þá
var maður hennar að leika fjór-
tándu holuna. Hann gerði sér þó
ekki Ijóst að leynilögreglumaður
fylgdist með hveiju skrefi hans á
golfvellinum.
Vió krána
í vörubfi nærri The Bell Pub sátu
rannsóknarlögreglumenn og sáu
þegar „fómardýrið", Lorraine,
kom akandi. Voru teknar myndir
af henni þegar hún lagði bílnum.
Hellirigning var og þá fimm hundr-
uð metra sem vom til krárinnar
gekk hún með regnhlíf í hendi. Á
einum stað varð hún að ganga yfir
veginn, eins og maður hennar haföi
sagt George. Þá óku rannsóknar-
lögreglumennimir fram hjá henni
í vörubílnum og tóku enn myndir
því þeir vildu geta sýnt fram á að
áætlun Stanfields heföi ekki verið
út í bláinn.
Á meðan lék Stanfield golf af
stakri ró og náði meira að segja
óvenjulega góðum höggum. Vinur
hans, Haworth, sagði síðar: „Mig
heföi ekki dreymt um að Malcolm
ætlaði að láta ryðja Lorraine úr
vegi. Hann lék eins og venjulega
og sýndi engar sérstakar tilfinning-
ar. Hann hló og gerði að gamni
sínu.“
Óábyrgur
gerða sinna?
Rannsóknarlögreglumenn lágu í
leyni þegar Stanfield ók heim til sín
eftir að hann kom af golfvellinum.
Nokkrum mínútum síðar hringdu
þeir dyrabjöllunni hjá honum og
þegar hann opnaði spurði hann:
„Er það vegna Lorraine? Hún átti
að vera komin heim.“
Stanfield fékk ekkert svar við því
en var beðinn að koma með á lög-
reglustöðina. Einn rannsóknarlög-
reglumannanna sagði síðar: „Þegar
hann sá okkur á tröppunum var
hann viss um að hún væri dáin.
Honum hlýtur því að hafa brugðið
mjög þegar við sögðum honum á
lögreglustöðinni að áætlun hans
heföi farið út um þúfur og hann
yrði ákærður fyrir morðtilraun.“
Þegar rannsóknarlögreglumenn
sóttu Lorraine þar sem hún sat á
The Bell Pub ætlaöi hún ekki aö
trúa því sem henni var sagt: „Það
getur ekki verið,“ sagði hún.
Maður hennar tók af allan vafa
mn það nokkru síðar þegar hann
gerði játningu sína fyrir henni. „Jú,
það er satt,“ sagði hann. „Ég sá
enga aðra leið til að leysa vanda-
rnálin."
Það þykir ganga furðu næst að
Lorraine Stanfield skuli hafa farið
fram á að maður hennar yrði náð-
aður. „Hann hlýtur að hafa verið
óábyrgur gerða sinna,“ segir hún.
„Sönnun þess er að hann skuli hafa
reynt að láta ráða mig af dögum.
Hann segir enn að hann elski mig.
En hjónaband byggist á tillitssemi
og kærleika og ég gæti aldrei sýnt
honum tillitssemi framar."
Fyrirrétti
kom fram að Malcolm Stanfield
var fyrrum bílaviðgerðamaður.
Hann var hins vegar motorðgjarn
og vildi komast til fiár og frama.
Um tíma gekk vel hjá honum en
svo komu tímar samdráttar og þá
fór fiárskortur að gera vart við sig.
í vitnastúku sagði Lorraine: „Ég
er enn í losti. Ég fæ ekki skilið
hvemig hann gat hugsað sér að
láta drepa mig á þennan hátt. Við
höfum búið saman í tuttugu og átta
ár og þegar ég komst að þessu fór
ég að halda að hjónaband okkar
heföi í raun verið farsi.“
Svo getur farið að Lorraine verði
að selja hús þeirra hjóna vegna
skulda manns hennar.
„Ég vissi ekki að hann væri svona
skuldugur,“ sagði hún. „En það var
engin ástæða til aö láta ráða mig
af dögum. Ég ætla að reyna að láta
þetta tilheyra fortíðinni en líf mitt
verður aldrei það sama aftur.“