Þjóðviljinn - 18.01.1957, Blaðsíða 11

Föstudagur 18. janúar 1957 — ÞJÓÐVILJINN — (U
87. dagur
eins og annað fólk, horft upp í sólina án þess að detta
í hug að þau ættu ef til vill aldrei eftir aö sjá hana
framar. Hverju hefði það breytt ef þau hefðu vitað
það? Hve mörg þeirra hefðu hagað sér eins og þau
áttu aö sér síðustu stundirnar — staðið við stefnumót,
lesið um holundarsár heimsins í morgunblöðunum,
kvartað yfir köldu kaffi, jafnvel snyrt sig og burstað
tennur á venjulegan hátt? Hve mörg þeirra, vitandi
það að hin síðasta stund var runnin upp, hefðu farið í
kirkju í von um formlegt veganesti inn í eilífðina og
hve mörg hefðu sagt til fjandans með það allt saman
— og reynt jafnvel að grípa í skyndi þaö sem þau álitu
hið ra-unverulega líf?
Þau myndu breytast, hugsaði Garfield. Hvert einasta
þeirra myndi breytast á sinn hátt. Ýmislegt sem áður
virtist mikils .virði, yrði allt í einu einskisvert — vegna
þess að maður varð að horfast í augu við tortímingu
áður en sjónin varðrfullkomlega skýr. Þá og fyrst þá:
var hægt aö sjá hlutina í sínu rétta Ijósi. Raútt varð
rautt og blátt hreinblátt. Garfield vissi þetta, vegna
þess að áður fyrr, meðan hann flaug, áður en búið var að :
binda hann við skrifborð, hafði hann nokkrum sinnum
fengið tækifæri til að sannreyna þetta. Fyrst það breytti
mér þá, þá breytir það þeim núna. Aðeins ef þau hefðu
öll enga hugmynd um það sem hlyti að gerast á næstu
klukkustund yröi um enga breytingu að ræða — og það
var ólíklegt. Sullivan hlaut að hafa búiö þau undir
nauðlendingu. Til allrar hamingju var það ekki skylda
hans að búa þau undir dauðann.
En síðasta orðsendingin? Ætlaði Sullivan að reyna
þrátt fyrir allt? Hann gat það ekki. Ef tölurnar voru
réttar þá voru líkurnar ein á móti þúsund — jafnvel
enn minni. Og það var ein meginregla í öllu flugi. Það
var ekki hægt að biðja tímann aö doka við meðan^
maður leitaði að felustað.
Andartak sá Garfield fyrir sér benzíngeyma í vængj-
um flugvélarinnar Fjórir-tveir-núlf Vökvinn sem sá vél-
inni fyrir lífi væri nú að ganga til þurrðar — væri nú
aðeins nokkrir þumlungar á dýpt. í huganum fylgdist
hann með ferð benzínsins á leiöarenda, sá því dælt
gegnum pípurnar, sem minntu svo mjög á blóðæðar.
Það rann gegnum pípurnar með skelfilegum hraða, guf-
aði upp og glataöist aö eilífu í sundruðum vélunum.
Næstum þrjú gallón á hverri einustu mínútu. Lífs-
blóðið var aö ganga til þurrðar. Hjá því var ekki hægt
að komast. Þessi glæsti smíðisgripur yrði innan skamms
ólöguleg hrúga af ryðguöum málmi. Það var óhugnan-
legt.
Hann leit á farþegalistann sem hafði verið lagður
hjá honum. Flaherty, Donald .... Rice, Howard ....
Rice, Lydia .... McKee, Sally .... Locota, José ....
Briscoe, Frank .... Nöfnin voru honum einskis virði.
En þetta var fólk, hugsaði hann, allt saman fólk sem
byrjað hafði morguninn á sama hátt og annað fólk, og
nú myndi það enda daginn saman 1 hóp. Og allt vegma
þess að mólekúlin í málmsmíðisgrip sem átti að vera
fullkominn, höfðu tekið þá ákvörðun að fara hvert sína
leið. Vegna ósamlýndis mólekúlanna myndu viss böm
aldrei fæðast og önnur verða vanrækt á heimilum
vandalausra. Fáeinar ekkjur myndu kynnast hinu dap-
urlega hungri auðs rúms og kinnar þeirra yrðu inn-
fallnar af þrá eftir einhverju sem væri meira nærandi
en brauð. Enn aðrar yrðu mun betur mettar en áður
og fyndu með sér nýjan innri mann, rétt eins og fólkið
um borð í Fjórum-tveim-núll var sennilega að uppgötva
núna.
Áhrif aögerða mólekúlanna náðu langt. Þau gátu
hæglega sagt til sín hjá næstu kynslóð, snortið líf
fólks, sem Garfield myndi aldrei þekkja. Á vissan hátt
þótti honum skemmtun að því aö hugsa um mólekúlin.
Þaö gerði sitt til að drepa tímann.
Hann kallaði yfir boi’ðið til eftirlitsmannsins.
„Hringduð þér í konu Sullivans?"
„Já, hen-a. Hún er á leiðinni til flugvallarins“.
„Þér hafið ekki geii. hana hrædda?“
„Nei. Ég sagöi bara að maðuiipn hennar væri á leiö-
inni hingað og þér vilduð tala við hapa“.
„Þá veit hún að eitthvað er öði’u visi en það á að
vera“.
„Sennilega. En í’ödd hennai’ vax róleg".
„Hvað um hina?“
„Wheeler býr með öðrum flugmanni■ .... DuPi'ee
heitir hann. Þaö var ekki svarað í símann. Og eins
var þaö hjá. Wilby. Ég hringdi heim til hans og fékk
ekkeii. svar, én svo datt mér í hug að hringja á bar
sem ég þekki, Konan hans hafði verið þar, en hún
hafði farið þaðan fyi’ir svo sem klukkutíma“.
„Og flugfx'eyjan?“
„Móðir Spáldingar er veik. Hún sagöi að faöir hennar
væri utanbæjar í viðskiptaerindum“.
„Það væri auöveldai’a ef ég gæti talað við allt þetta
fólk í einu. Það gæti hjálpaö hvoi’t öðru“.
„Það er enginn vandabundinn skráður við nafn Dans
Romans. Vitið þér um nokkra manneskju sem ætti að
tilkynna þetta?“
„Já. En ég er hi’æddur um að þér náið ekki til henn-
ar. Dan býr einn“.
Garfield leit aftur á klukkuna, En hvað tíminn leið
hi’att þegar maður vildi ekki að hann liði. Fjöi’utíu
mínútui’ og allt yrði um garð gengið.
18
„Mér er skemmt“, sagöi Gustave Pardee. „Jafnvel
þótt undarlegt líf sé talið okkar dýrmætasta eign, þá
látum við aö jafnaði eins og það sé lítils vii’ði. Þaö er
víst einhvers konar varúðan’áðstöfun“. Hann var að
tala við Lillian konu sína og horfði á hana á annan
hátt en nokkru sinni fyrr. Eftir beiðni Hobies höfðu
þau fariö í björgunarvestin og nú var Gustave enn lík-
ari hundi en áður meö háa gula kragann um hálsinn.
Sígai’ettan gekk upp og niður í munnviki hans þegar
hann talaði og það bar enn meii’a á því, hve and-
stuttur hann var þegar vestið lyftist upp og niður.
Ásamt hinum hafði hann oi’ðalaust hlýðnazt fyrirmæl-
um Hobies og Spaldingar. Hann hafði farið úr skón-
um, losaö um slifsi sitt, fest öryggisbeltiö og nú sat
hann þai’na næstum eins og hjálpai’vana drengur, þótt
virðuleiki hans væri óskertur.
„Lillian“, hélt hann áffam, og rödd hans var laus
við alla uppgerð“ .... þetta er eins og lélegur brandari.
B-flokkur Happ-
drættisSáns ríkis-
sjóðs
75.000 krónur
126.277
40.000 krónur
77.664
15.000 krónur
124.496
10.000 krónur
78.547 100.014 137.992
5.000 krónur
49.496 51.558 60.474 145.278
148. 133
2.000 irónur
6.443 16.689 18548 50.025
66.867 68.426 72.929 82.5521
90.335 101.193 102.531 119.542
135.610 147.457 149.423.
1.000 krónur i
4.560 16.944 20.739 34.513Í
38.880 38.940 50.916 57.837,
59.302 60.932 69.807 75.360
79.749 86.451 90.133 98.448:
99.759 105.571 110.479 120.567
124.776 124.880 135.006 133.590
149.184.
500 krónur
1.643 2.289 3.631 5.428
6.861 8.575 9.265 9.696
10.308 11.479 11.565 11.815
12.078 12.520 13.285 14.773
15.785 17.929 19.483 22.663
25.313 26.289 27.612 28.004
29.075 29.212 30.570 31.556
32.151 32.324 33.417 37.662
38.368 38.968 39.137 39.899
41.920 42.964 43.037 43.920
44.813 44.903 47.923 49.158;
49.791 50.435 51.253 51.9711
54.322 56.375 57.695 57.970
58.046 59.594 60.647 61.868!
63.272 64.822 65.676 69.7821
71.070 72.978 73.244 77.681;
80.522 80.983 83.389 84.486
85.694 86.050 87.909 88.998
89.460 91.491 91.998 92.436)
92.459 94.867 96.089 98.282Í
99.209 99.718 100.926 101.515!
Dregið úr viðhaldskostnaði
heimilanna
Það skiptir miklu máli að
reyna að halda viðhaldskostn-
aði heimilanna niðri og norska
blaðið „Borád“ hefur gefið
riokkrar leiðbeiningar um sparn-
að í þessu tilliti.
1) Renningar í göngum hlífa
dúknum ótrúlega mikið.
2) Þar sem mikið reynir á
veggina geta plastplötur verið
til góðrar varnar. 1 barnaher-
berginu má teikna og mála á
slíkar plötur og það er síðan
þvegið af á venjulegan hátt.
3) Koma má í veg fyrir slit
kringum hurðarhúna með litl-
um, glærum plastplötum.
4) Gætið þess að húsgögn-
in eyðileggi ekki gólfið. Setjið
tappa neðan í þunga stóla og
sófa. Fyrir línóleumgólf og
lökkuð gólf er bezt að nota
flókatappa, en plasttappa má
nota á bónuð parketgólf. Málm-
tappar henta aðeins þegar hús-
gögnin standa á teppi.
5) Sterkar mottur hlífa gólf-
unum mjög. Ekkert slítur gólf-
um eins og sandur, þótt um
mjög lítið magn sé að ræða.
6) Það reynir mjög á þrösk-
ulda. Það þarf að verja þá vel
með lakki, jafnvel klæða þá
með gólfdúk.
7) Ef erfitt er að loka glugg-
unum er ekki rétt að hefla af
þeim undir eins. Það getur or-
sakast af raka, og gluggarnir
verða þá óþéttir þegar tréð
þornar. Það getur valdið drag-
súg og auknum hitunarkostn-
aði.
8) Gæta þarf þess að góð
loftræsting sé í eldhúsum. Ef
gluggarnir döggvast er það
merki þess að loftræstingin sé
ónóg. Til að koma i veg fyrir
gufumyndun þurfa lokin að
falla þétt á pottana. Gufa leys-
ir nefnilega upp málningu, fita
og ryk sezt á veggi og húsgögn
og það útheimtir miklar hrein-
gerningar sem orsaka slit. Eink-
um er gufan slæm fyrir glugg-
ana á veturna. Gufan frýs og
verður að ís og þegar hann
þiðnar smátt og smátt leysist
málningin _upp og tréð verður
fyrir skemmdum.
102.306 102.521 102.769 106,957;
108.501 108.751 109.266 109.405;
110.885 111 365 111.497 111.595
113.933 115.231 115.521 H6.380Í
117.407 117.470 119.602 122.597:
123.217 124.526 124.886 125.055
125.843 126.352 128.021 128.304
129.266 129.980 130.880 131,667
135.344 135.549 136.201 136.806
139.517 142.287 144.868 146.234
147.446 147.563 147.706 148.585
148.678 149.924.
(Birt án ábyrgðar)'
TIL i
uGöim leiðin
Laugavegi 36 — Sinu 82209
Fjölbreytt úrval af
steinhringum. — Póstsendum
ÚtbreiSið
ÞjóSviliann
klÁmill IIUU tJteeHuidJ: Sameiningarflokkur alfcýðu -- SósiallstaflokJairinn. — Rltstjóran Magnús Klartan*"**
DlUWwlLllllVI fiis.urSur öuðmundsson. -- ÍVéttaritatjóri: Jón Biarnason. — BlaSamenn: Asmundur Sigur-
r ‘ Wnsfliwi. BJaipU Benedlktsson. Guðmundur Vigfússon. ívar H. Jónsson, Magnús Torfl ólafsson. —
AugiýfilngMUóri: 4ónst«^nn JlargJdfiSfcn. — Rltstiorn. afgrelðsk, auglýsin^ar, prcntsmlöía: Skólavörðustíg 10. ~ Sími 7500 O
jlhúr). ~ Askrirt&rvcrð tr. ^5 4 ináhuðl í ReykJavik og nágrenoi; kr. 22 ann»mtaBar. ~ Lausasöluverö kr. X — PrentsmlöJa
PJóÖvtlJfthi h.f