Þjóðviljinn - 11.03.1960, Blaðsíða 7

Föstudagur 11. vnarz 1960 — ÞJÓÐVILJINN — (7
svíkja sainherja vora ;í mál-
inu. '.
Enn reynir á það og nú
sem aldrei fyrr hvort hér býr
siðuð þjóð eða afsiðuð.
DéCar komnir um borð í liðsliutninga.skipið sem fór með landherinn heim á leið í síðustu viku.
anægja að sjá á bak síðasta bandaríska hermanninum?
Hvenær veitist okkur su
ir slikum mannalátum eftir
al.lt sem á undan er gengið?
Hvenser hafa þessir karlar
miðað gerðir sínar við annað
en skjóta hagaaðarvon, hversu
auðvirðiieg og niðurlægjandi
sem hún hefur verið? Hve-
nær hafa þe:r miðað við var-
aniegan og aililiða hag — að
rriaður nú ekki tal' um heiður
— íslenzku þjóðarinnar?
Hver éfast. ivm að þeir muni
svíkja í sjílfu ’andhelgismál-
.inu roeð einliverju hliðar-
makki, -e" þelr fá t.d. aðrar
800 miiljón’r í „viðreisnina"
sí.na ?
Nei: :g'að!r nirn þeir raem
fyrr hlýða hverri vívbendingu
sinna ■vestræ'ui yfirboðara —
jafnvcl getti Georgs liðþjálfa.
Iiinsvegar munu þeir revnast
það hárðsoðnari hinu ferfætta
tignar.dýri að !áta ekki ljós-
g'.ampa myndavélarinnar
skelfa s'g.
Það er aðal hunda, liversu,
háttsettir sem eru, að þeir
kunna ævinlega að skammast
sín.
~k
En hvað um þjóðina? Ætl-
ar einnig hún að ha’.da áfram
að láta smána sig, ef einhver
hundsbiti er í boði. Ætl’ar
e:nnig hún að halia áfram að
þola svivirðingar brezkra
þjófa og amerkkra hund-
ingja? Hvar er þjóð eddunnar
og sögunnar, hetjumóðsins og
drengskaparins ? Hvar er
þjóð þess Áma sem yfir ör-
æfin þeysti, þess Árna sem í
Kópavogi grét, þess Árna sem
skynjaði stolt Islands á
pergamenti? Hver er þessi
þjóð sem kúrir hundspottuð
í gereyðingarpunkti upplogms
varnarhers og hreyfir ekki
hönd né fót? Ætlar einnig
hún að bugta sig fyrir voffi
seppans á vellinum?
★
Það er eins og allir séu
sofnaðir einu sinni enn. Það
er e'ns óg allir séu búnir að
gleyma einu sinni enn að
jafnvel tólf sinnum tólf mílna
landhelgi kemur oss að litlu
gagni ef vér glötum sál vorri
og sjálfsvirðingu. Það er eins
og al’ir séu búnir að gleyma
því einu sinni enn að barátt-
an gegn erlendri hersetu á ís-
landi er sjálf baráttan fyrir
andlegu og siðferðislegu lífi
þjóðarinnar og að einu gildir
hvort útlitið í, heiminum er
uggvænlegt eða friðvænlegt;
sú barátta má aldrei niður
falla einn einasta dag.
Svo hefur litið út nú um skeið
sem enginn sósíalisti sé leng-
ur til á þessu landi, enginn
þjóðvarnarmaður, enginn he'ð-
arlegur borgari til að halda
vakandi þessu máli málanna,
hvað þá hefja nýja sókn og
linna ekki látum fyrr en sig-
ur er unninn. Ekkert heyrist
utan eitt hátt og skýrt voff í
amerísku hundkvikindi suður
á Keflavíkurflugvelli.
Brottflutningur bandariska
landhersins er svo skýrt tákn
þess sem verða má hvílíkur
loddaraleikur allt þatta varn-
arskraf er: að það er eingöngu
undir duttlungum amer-
ískra heimsvaldasinna komið
hvort líf vort er nokkurs
virði eða ekki — jafnvel
þeirra sem þjóna þe:m í. tró
á ,,verr.d“ þeirra. Landher-
inn var fluttur burt beinlín-
is í óþökk utanríkisráðherr-
ans ög annarra hérlendra
hernaðarsinna — eini land-
soldátinn sem skil’nn var
eftir þeim til bjargar var
hundur sem þó var gerður
liðþjálfi í flughemum af því
að hann fékk ekki inni á elli-
heimili hermanna í Washing-
ton D.C.
Og í stað þese að s:ga
flughundum sínum á brezku
veiðiþjófana í landhelgi vorri
vinna nú ,,verndararnir“ að
þvl af kappi að undh’búa nýja
„hnífstungu í bak lslend'nga“
á væntanlegri landhelgisráð-
stefnu i Genf — ellegar þá
að brugga oss eina svívirð-
una enn: múta oss til að
Það hefur varðveizt í
mannkynssögunni sem e:ns-
dæmi um vitf’rringu harð-
stjóra þegar rómverski keis-
arinn Kalígúla gerði hes't að
ráðgjafa. Það mun einnig
varðveitast sem einsdæmi í
sögu íslendinga þegar ame-
rí.skur kapte:nn gerði hund
að l'ðþjáifa — ,og mun þó
hitt þykja enn minnisverðara
ef íslendingar taka sl’kum
gálskáp sem meinlausu gríni.
Sé nokkur ærlegur blóð-
dropi eft’r í þessari þjcð mun
hún bregðast hart við þéss-
ari svívirðu gagnvart lífi sínu
og sæmd. Hún mun þá.svara
fyrirlitningu cg hundakúnst-
um ,,verndaranna“ með hæfi-
legu tilliti til hins ófalsaða
innræt's dýranna og segja:
; Víst skulum vér, htjrrar
mínir, taka við Georg lið-
þjálfa sem „heillagrip ‘ vorum
t'l lofts og sjós og lands —-
en. verið þá búrt með allan
tvVættan her yðar þegar í
stað.
Víst skulum vér, hérrar
mínir, fallast á að Ársop
Georgsson verði gerður að
ambassador yðar hér á landi
— en um leið biðium vér yð-
ur að kalla Thyler Thomipson
he:m-héðan án tafar.
Víst skulum vér, herrar
mínir, sjá um hund’nn NATO
og gefa honum kútmaga og
hanastél meða.n hann tórir —
en þá te!jum vér oss jafn-
framt lausa við stríðsbanda-
lagið NATO og áskiljum oss
fullan eignarrétt yfir öllum
bækistöðvum þess á voru
landi. íslandi.
Mætti þannig ljúkameðvel-
farnaði þessum hinum síðari
hundadögum í sögu vorri.
4~
L*

Sjendnr kvenlrelsi
Hún las verk Bebels, ÍMulta-
thli, Justus V. Maurik ‘o.fl.,
einnig elskaði hún Biblíuna og
Kóraninn. Hinn kunni rit-
höfundur Pramudija Anant-
atur sagði um Kartini; að hún
væri ekki einungis baráttu-
kona fyrir réttindum kvenna,
heldur einnig mikill heim-
spekingur, skáld og rithöf-
undur.
1
Kartini lifir í minningu
indonesisku kvennanna sem
hetja hinnar þjóðlegu kvenna-
hreyfingnr. Bi’kar til minn-
ingar um hana, sem ber
nafn hennar, hefur tvisvar
veríð veittur meðlimum indó-
nrsfekra kvennasamtaka fyrir
vel nnnin störf.
Nú meir en 50 árum eftir
dauða Kartini lifir minning
þennar og hugsjón í hjörtum
indþí'esfekra kvenna.
Charaoui
Hodo Charaoui var egypzk
og kom fyrst fram á sjónar-
sviðið árið 1919. Þá tók eg-
ypzka kvennahreyfingin sjálf-
krafa höndum saman við þjóð-
frelsishreyfinguna. Konurnar
komu út úr húsunum, þar
sem þær höfðu annars alltaf
haldið kyrru fyrir, og mót-
mæltu hinni brezku hersetu.
Og konurnar létu mikið að
sér kveða, þær töluðu á fund-
um ' kirkjum og bænahúsum
og báru fram kröfur sínar um
siálfstæði Egyptalands og
réttindi kvenna. Hoda Char-
aoui var foringi þessara
kvenna.
Hoda Charaoui tilheyrði vei
stæðri f jölskyldu, sem var
fastheldin á gamla siði, og
þrátt fyrir það að Hoda var
óvenju gáfuð fnátti hún ekki
fara í menntaskóla, þeir voru
algerlega lokaðir kvenfólki.
Þegar hún var 13 ára að aldri
giftist hún ekkjumanni, sem
áttj börn sem voru eldri en
hún sjálf.
Hoda beitti sér fyrir því að
egypzkar konur legðu niður
andlitsblæjuna, og hún og
vin'kona hennar, Ceza Na-
baroui, voru hinar fyrstu
konur í Egyptakmdi sem
dirfðust að láta sjá sig blæju-
lausar á almannafæri.
Árið 1923 stofnaði Hoda
Charaoui fyrstu egyozku
kvennasamtökin. Á vegum
þessara samtaka sat hún á
alþjóðlegum kvennaþingum í
Róm, París, Berlín og Istam-
búl, og einnig tók hún þátt í
þingi arabískra kvenna árið
1938. Þessi fyrstu egypzku
kvennasamtök börðust fyrir
jafnrétti kvenna, friði, frelsi
og sjálfstæði.
Árið 1924 skipulagði Hoda
ásamt samstarfskonum sínum
í kvennasamtö'kunum kröfu-
gcngu.i samhandi við setningu
löggjafarþingsins. Gengu þær
til þinghússins með spjöld þar
sem þær höfðu letrað kröfur
s'ínar. Kröfurnar voru aðal-
lega um sjálfstæði Egypta-
lands og réttindi kvenna. Þær
kröfðust almenns kosninga-
réttar og námsréttar fyrir
stúlkur, enn fremur að hjú-
skaparaldur stúlkna yrði
hækkaður. Áraugur af kröfum
þeirra varð sá, að sama ár
var opnaður menntaskóli fyr-
ir stúlkur og hiúskaparaldur
kvenna var hækkaður úr 12 til
13 árum ó 16 ár.
Hoda Charaoui dó árið 1940.
t dag. beear konurnar i ara-
h’.sku löndunum berjast harðri
baráttu fvrir siálfstæði þjóða
sinna. þá er Hodu minnst, ekki
einaöngu sem framúrskar-
andi mikblav kvenréttinda-
konu, heldur einnig og eklci
Hoda Charaoui (t.h.) og Ceza
Nabaroui taka niður andlits-
blæjuna fyrstar egypzkra
kvenna í júní 1923.
siður sem eldheitrar baráttu-
konu fyrir frelsi °g sjálf-
stæði föðurlands síns. Við
nafn hennar er tengd hin
mikla hugsjón: Frelsi og rétt-
læti.