Þjóðviljinn - 13.02.1985, Blaðsíða 7

Tvennir
Þann 6. febrúar voru tvennir
tónleikar sem merkilegir mega
teljast. í Norræna húsinu voru
óvanalegir hádegistónleikar,
Snorri Sigfús Birgisson lék píanó-
verk eftir sjálfan sig, en þau eru
ætluð byrjendum í píanóleik. í
efnisskránni segir höfundur:
„Fyrir rúmu ári fór Nomus þess á
leit við fimm tónsmiði, einn frá
hverju Norðurlandanna, að þeir
semdu hver um sig 25 stutt lög
fyrir byrjendur í píanóleik. Ætl-
unin að velja svo úr þessum
lögum í hefti sem síðar verða gef-
in út.“.
Það var mjög skemmtilegt að
heyra þessi lög Snorra sem voru
bæði fyrir einleik, fjórhent og
með segulbandi. Lögin eru mjög
hugvitsamlega samin, en það er
mikið lagt upp úr pedalnum og er
því varla á færi algerra byrjenda
Tónlist
píanótónleikar
a.m.k. sum af þessum lögum. En
það á eftir að koma í ljós hvernig
þau reynast í „praksis" en ég á
von á að kennarar og nemendur
muni hafa bæði gagn og gaman af
þessum skemmtilegu lögum
Snorra S. Birgissonar. Gísli
Magnússon og Sigríður Einars-
dóttir aðstoðuðu við flutning lag-
anna.
Um kvöldið voru tónleikar á
Kjarvalsstöðum. Anna Áslaug
Ragnarsdóttir hélt píanótónleika
sem mega teljast sögulegir því
þar voru í fyrsta skipti leikin pí-
anólög eftir íslensk tónskáld ein-
göngu. Sum af þessum píanó-
verkum hafa oft heyrst hér áður,
eins og „Der wohltemperierte pi-
anist“ (1971) eftir Þorkel Sigur-
björnsson, Sónata fyrir píanó
eftir Leif Þórarinsson (1957),
Gloria eftir Atla Heimi Sveins-
son hefur verið leikin hjá Musica
Nova og þrjár af fimm Preludium
Hjálmars H. Ragnarssonar hafa
einnig verið leiknar á tónleikum
Musica Nova. Tvær sónötur voru
eftir Jónas Tómasson, önnur
samin 1973 og hin í desember s.l.
(frumflutningur).
Heildarsvipur tónleikanna var
stórglæsilegur og ánægjulegt að
verða vitni að því hversu tónskáld
okkar hafa verið ötul að skrifa
fyrir píanó á síðustu árum. Það
var sannarlega margt bitastætt á
efnisskránni og mun ég ekki fara
út í smáatriði eða reyna að lýsa
eða gagnrýna einstaka þætti tón-
verkanna, en ég vil ekki láta hjá
líða að minnast á sónötur Jónasar
Tómassonar sem mér fundust
vera mjög áhugaverðar og svo
prelúdíur eftir Hjálmar sem ég er
Systkinin Anna Áslaug Ragnarsdóttir og Hjálmar Ragnarsson: Hún spilaði at
miklu fjöri og músíkgleði og ég er viss um að prelúdíur Hjálmars eiga eftir að
vinna sér fastan sess á tónleikum í framtíðinni. Ljósm.: Atli.
viss um að eiga eftir að vinna sér
fastan sess á tónleikum í framtíð-
inni. Verkin eftir Leif og Þorkel
eru þegar orðin „klassísk" og
Gloria Atla Heimis sýnir enn
einu sinni að það eru engin tak-
mörk á hugmyndaflugi þessa gáf-
aða tónskálds. Anna Aslaug spil-
aði af miklu fjöri og músíkgleði
og á hún miklar þakkir skilið fyrir
að hafa komið þessari merkilegu
og bráðskemmtilegu efnisskrá á
framfæri.
R.S.
Tóniist
Þorsteinn Gauti
„átti“ konsertinn
kvæðin íslensku, en hvað um
það, verkið er ekki programmus-
ik heldur stendur á sínum eigin
verðleikum. Ég get ekki annað
sagt en að S.í. undir stjórn Jacq-
uillat hafi flutt verkið vel og vil ég
sérstaklega minnast á klarinett-
einleikinn í enda verksins sem
Óskar Ingólfsson lék mjög fal-
lega.
Það var mikil eftirvænting
meðal áheyrenda að heyra næsta
verk á efnisskránni sem var pían-
ókonsertinn nr. 2 op. 16 eftir
Prokofieff, Þorsteinn Gauti Sig-
urðsson var einleikari. Það er
ekkert smáræði sem þarf til þess
að koma þessu níðþunga verki til
skila svo að fullnægjandi sé, en
þessi stórefnilegi ungi píanó-
leikari var ekki aðeins vandanum
vaxinn, heldur lék hann af slíkum
yfirburðum og músíkölsku innsæi
að maður féll í stafi. Það var ein-
hverntíma skrifað um Jorge Bo-
let, amerískan píanista sem spil-
aði þennan konsert, að hann hafi
„gleypt konsertinn með húð og
hári, hann „eigi“ konsertinn,
hverja nótu í honum og leiki sér
að honum eins og börn leiki sér
að leikföngum sínum". Ummæli
sem þessi eru vitanlega vegna
þess hversu óhemjuerfiður kons-
ertinn er og það þykir í frásögur
færandi þegar menn leika sér
svona að honum og það er hrein-
lega ekki á færi allra píanista þó
góðir séu. Þessi ummæli má líka
heimfæra á Þorstein Gauta.
Hann „átti“ konsertinn og sýndi
okkur enn einu sinni að í honum
búa stórbrotnar músikgáfur sem
gefa vonir um mikinn frama í
framtíðinni, N.B. ef rétt verður á
haldið. Samspilið með hljóm-
sveitinni gekk vel.
Að endingu var sinfónía nr. 4 í
B-dúr eftir Beethoven. Flutning-
urinn gekk allvei, þó fór þetta
framhjá manni einhvernveginn
svona hlutlaust, sem sagt ekki
sérstaklega minnisstæð túlkun.
En síðasta þáttinn er alltaf spenn-
andi að hlusta á og svo var það
einnig nú. R.S.
RÖGNVALDUR
SIGURJÓNSSO
Sinfóníuhljómsveit íslands
Tónleikar 7. febrúar 1985
Stjórnandi: Jean Pierre Jacquillat
Einleikari: Þorsteinn Gauti
Sigurðsson
Efnisskrá: Jean Sibelius „En Saga“
tónaljóð op.9
Sergei ProkofiefT: Píanókonsert nr. 2 í
g-moll op.16
L.v. Beethoven: Sinfónía nr. 4 í B-dúr
op. 60.
Tónaljóðið „En Saga" sem var
fyrst á efnisskránni er magn-
þrungið verk, fullt af dulúð og
óhugnanlegri stemmningu en um
leið svo seiðandi tónlist að með
eindæmum er. í efnisskránni
segir að kveikjan að verkinu hafi
verið Kalvala kvæðin, en ég hefi
séð annarsstaðar að Sibelius hafi
fyrst og fremst haft í huga Eddu-
„Þessi stórefnilegi ungi píanó-
leikari var ekki aðeins vandanum
vaxinn, heldur lék hann af slíkum
yfirburðum og músíkölsku innsæi
að maður féll í stafi“, segir
Rögnvaldur m.a. í dómi sínum.
Miðvikudagur 13. febrúar 1984 ÞJÖÐVILJINN - SÍÐA 7