Dagblaðið Vísir - DV - 20.04.2000, Blaðsíða 32

32
FIMMTUDAGUR 20. APRIL 2000
Helgarblað
ÐV

Eiginmaðurinn fannst myrtur:
Leyndarmál
svartklæddu
ekkjunnar
„Grimmileg örlög hafa svipt mig
heittelskuðum eiginmanni mínum.
Með djúpri ást og virðingu. Ruth
Mirotta."
Svo hjartnæm var dánartilkynn-
ingin sem greindi frá andláti Hen-
riks Mir-otta sem fannst skotinn til
bana i leigubíl sínum á afskekktum
vegi utan við bæinn Verden í
Niedersachsen í ágúst 1999. Morð-
inginn hafði setið í aftursætinu og
skotið Mirotta þremur skotum í
gegnum bakið á ökumannssætinu.
Eitt skotanna hafði hæft Mirotta,
sem var 52 ára, í hnakkann. Lög-
reglan taldi að um venjulegt leigu-
bílaránmorð væri að ræða. Við
minningarguðsþjónustuna í kirkj-
unni var kvenprestinum einnig tíð-
rætt um þá túlkun.
Steinrunnin viö gröfina
Ekkja Henriks Mirotta, Ruth,
stóð eins og steinrunnin við gröfina.
Dóttir hennar, Carmen, studdi
hana. Hún gat ekki frekar en hinir
120, sem voru viðstaddir útförina,
skilið hvers vegna faðir hennar
hafði verið sviptur lífi. Henrik
Mirotta hafði verið vingjarnlegur og
lífsglaður maður sem menn fór
aldrei bónleiðir til búðar til þegar
þá vantaði hjálp.
Allra augu beindust að
svartklæddri og syrgjandi ekkjunni
við gröfina. Þegar líkmennirnir létu
kistuna síga brotnaði tengdamóðir
hennar, sem stóð við hlið hennar,
niður. Engin svipbrigði sáust á
ekkjunni. Allir voru sammála um
að ómanneskjulegur kraftur hefði
kornið í veg fyrir að hún hefði
brotnað niður.
En þetta var allt saman djöfulleg
blekking. Ekkjan, sem var 47 ára,
lék svo meistaralega að henni hafði
ásamt bestu vinkonu sinni, Marlies
Martens, næstum tekist að
sannfæra alla um að einhver
ókunnugur hefði verið að verki og
myrt „heittelskaðan" eiginmann
hennar.
Þriðja konan
Og þeim hefði tekist þetta hefði
þriðja konan ekki leitað til
lögreglunnar til að gefa sína
skýringu vegna málsins. Hannelore
Biermann, sem var 57 ára, gaf allt
aðra mynd af hjónabandi Ruth og
Henriks en þá sem nágrannarnir
höfðu fengið, það er að um
hamingjusamt hjónaband hefði
verið að ræða. Fjölskyldan var
meira að segja farin að hlakka til
silfurbrúðkaups Henriks og Ruth
því þau höfðu verið gift í 24 ár.
„Ég var ástkona Henriks
Mirotta," sagði Hannelore
Biermann á lögreglustöðinni. „Og
ég vissi að það yrði ekki haldið neitt
silfurbrúðkaup þvi Henrik hafði
greint Ruth frá því að hann hefði
hitt mig, að hann elskaði mig og að
hann ætlaði þess vegna að yfirgefa
hana. Við hittumst í afmælisveislu
sameiginlegs vinar og við féllum
strax hvort fyrir öðru.
Leyndu ekki ást sinni
Þetta var árið 1998 og við gerðum
ekkert til að leyna ást okkar.
Hjónaband Henriks hafði verið í
ólagi í mörg ár. Hann var
félagslyndur og hafði gaman af því
að ferðast og skoða nýja staði. Hún
var algjör andstaða hans. Hún
lokaði sig inni, fór sjaldan út og
kærði sig ekki um félagsskap
annarra.
Við Henrik nutum ástar okkar.
Við vorum óumræðilega
hamingjusöm. Við fórum oft út að
borða og dansa og fórum meira að
segja oft í frí saman, meðal annars
til Mallorca og Sri Lanka. Við
nutum þess að vera saman. Ég vissi
að hann ætlaði að skilja. Ég heyrði
þegar hann ræddi við konuna sína
um það. Og samtölin enduðu alltaf
með rifrildi. Eitt sinn sagði Ruth
þegar þau ræddu málið: „Ég vara
þig við. Þú sleppur ekki auðveldlega
ef þú skilur við mig.“
Tveir puttalingar
Eftir að hafa fengið þessar
upplýsingar ákvað lögreglan strax
að beina rannsókn sinni að
vitnisburði sem ekki hafði verið
veitt mikil athygli. Klukkan 5.30 að
morgni morðdagsins hafði
ökumaður séð tvo kvenkyns
puttalinga á brú nálægt Verden.
Mercedes Benz bifreið var ekið
framhjá en bifreiðin var síðar
Unga vinkonan
Marlies Martens sagöi ekkjuna Ijúga.
\ „Allra augu beindust
I að svartklæddri og
j syrgjandi ekkjunni við
I gröfina. Þegar
líkmennirnir létu
kistuna síga brotnaði
tengdamóðir hennar,
sem stóð við hlið
i hennar, niöur.“
stöðvuð og henni bakkað til
kvennanna á brúnni. Vitnið gat lýst
konunum. Önnur þeirra var
hávaxin, klædd i kúrekabuxur og
rauða peysu. Hin var lágvaxin og
greinilega undir áhrifum áfengis.
Lögreglan hóf nú leit að
konunum tveimur. Um skeið voru
slóðirnar yfir eitt hundrað. Margar
þeirra lágu til ekkju hins myrta og
vinkonu hennar, Marlies Martens.
Þær voru handteknar en báðar sóru
við allt sem þeim var heilagt að þær
hefðu enga aðild átt að hinu
grimmilega morði. Lögreglan var þó
á annarri skoðun því að hún gat
stutt sig við annan vitnisburð.
Vitni hafði heyrt Ruth Mirotta
segja um manninn sinn: „Ég hata
hann. Best væri ef hann yrði
myrtur."
Talsmaður lögreglunnar sagði:
„Frú Mirotta gat ekki sætt sig við
að hjónabandi hennar væri lokið.“
Ruth Mirotta réð heldur ekki við
einangrunina í kvennafangelsinu í
Vechta. Þremur vikum eftir að hún
var handtekin kallaði hún í
fangavörð og sagði: „Sækið
lögregluna. Ég ætla að játa.“
Auðtrúa fífi
Hún játaði síðan að það hefði
verið hún sem skaut manninn sinn.
Þær hefðu húkkað far og „Henrik
bakkaði meira að segja til að taka
okkur með en hann var jú svo
auðtrúa, þetta fífl,“ sagði Ruth.
Hún hafði fleygt morðvopninu í
ána Aller. Hún teiknaði uppkast af
staðnum, þar sem hún hafði fleygt
byssunni, og kafarar lögreglunnar
fundu skömmu síðar vopnið. Við
rannsókn kom í ljós að skotin, sem
fundust í líkama Henriks, voru úr
byssu Ruth Mirotta.
Ruth sagði að hefði besta vinkona
hennar, Marlies Martens, ekki hvatt
hana allan tímann til að nota
vopnið hefði hún tæplega skotið
manninn sinn. Þegar þetta var
borið undir Marlies Martens sagði
hún aðeins: „Hún lýgur.“
Konurnar tvær bíða nú eftir að
réttarhöld fari fram. Líf þeirra er
eyðilagt því þær eiga yfir höfði sér
langa fangelsisvist. Líf þriðju
konunnar er einnig eyðilagt. Líf
ástkonunnar. Hún er frjáls en veit
ekki hvað verður um hana. „ Við
Henrik höfðum skipulagt framtíð
okkar saman,“ segir hún. „Nú er
hann dáinn og mig langar mest til
að fylgja honum í gröfina.“
Hugðist myrða lækninn
Ekkillinn kenndi lækninum mn dauða
eiginkonunnar.