Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1974, Qupperneq 135

BRÉF ODDS HJALTALÍNS TIL BJARNA THORARENSENS
135
Hitt bréf Odds, sem geymt er í Kaupmannahöfn og dags. 18. ágúst 1837, er stytzt
þeirra bréfa frá Oddi til Bjarna, sem varðveitt eru, en það kemur ekki til af góðu,
Oddur segist ekki geta skrifað lengra bréf, vegna þess að mannýgt naut hafi rekið
hann undir sig og meitt hann í handleggnum. 1 þessu sama bréfi segist Oddur hafa
skrifað Bjarna fyrir tveimur árum og látið inn í bréf til séra Jóns Jónssonar á Grenj-
aðarstað, áhrærandi flossessu, sem sé það eina, sem rekið hafi af eigum Thorbergsens,
og hann langi til þess að fá til kaups, en hann hafi frá hvorugum svar fengið, svo að
bréfið hljóti að hafa glatazt, og biður nú Oddur Bjarna að annast þetta fyrir sig.
Thorbergsen er Páll Þorbergsson læknir á Vestfjörðum, sem drukknaði á Breiðafirði
1831, en hann var tengdasonur séra Jóns á Grenjaðarstað. Bjarni, sem var síyrkjandi
á snepla og umslög, notar sér það, sem óskrifað er af örkinni og hripar þar á þrjár
vísur til Odds. Tvær þeirra eru á þessa leið:
Elskulegi Oddur minn,
andskotinn
párar í þínum plöggum;
angrar mig það æ til sanns,
ef þú hans
hljóðar undan höggum.
Þeim hinum gamla glóða raft
gefðu á kjaft,
hann þá verður hlýðinn;
ef þú heljar sigrar svín,
sannlega þín
aldrei endar prýðin.
Bjarni hefur einnig áhyggjur af, að svo langt er á milli bréfa frá Oddi, og er
uggandi um hag hans. Hann færir þetta í tal við Bjarna Þorsteinsson amtmann í bréfi
9. marz 1833: , Eg vildi þú vildir og gætir fært Odd Hjaltalín nær mér. Sé satt sagt,
þá gengur þar góður og gagnlegur maður - hreinn demant í ryðgaðri járnumgjörð -
til grunna.“ Og þremur árum síðar: „Hvörnig líður okkar gamla kunningja Oddi
Hjaltalín - ég hefi ekkert bréf frá hönum fengið - ég kveð bráðum um hann níð.“
Aftur víkur Oddur að þessu glataða hréfi, þegar hann skrifar Bjarna 3. febrúar
1838, kallar nú Bjarna elskulega Bangsa sinn og ítrekar erindið við séra Jón á Grenj-
aðarstað, því að hann vilji ekki að lokum verða sekur fyrir illa meðferð á fundnu
góssi.
En Oddi liggur meira á hjarta að þessu sinni og segir, að í týnda bréfinu hafi verið
margt uppbyggilegt, m. a. kveðskapur, sem hann verði að endurtaka eftir minni, úr
því að bréfið hafi glatazt, og það gerir hann. En hvað kemur ekki upp úr dúrnum?
Einmitt það, að um er að ræða sama kvæðið og nýkomna bréfið, sem ég minntist á í
upphafi þessa pistils, byrjar á. Og þar er þá loksins komið hið glataða bréf.