Alþýðublaðið - 04.03.1972, Blaðsíða 2

^Fataverzlun fjölskyldunnar
o^histurstræti

Óskum að ráða
VERKAMENN
i byggingarvinnu.
Upplýsingar i sima 82340.
BRELIÐHOUT
M
Félag járniðnaðarmanna
Arshátíð
félagsins verður haldin föstudaginn 10.
marz 1972 i Skiphól, Hafnarfirði og hefst
kl. 8.30.
Skemmtiatriði:
Karlakór starfsmanna Vélsm. Héðins
syngur.
Gamanþáttur.
Aðgöngumiðar afhentir i skrifstofu félags-
ins að Skólavörðustig 16.
Árshátiðarnefnd
FRESTUR
Framhald af bls. 3
en 710 kr. hærri, en þeir heföu
orðið skv. gildandi lögum. Tek-
juskatturinn hækkar hvorki
meira né minna .en úr 1123 m.kr. i
3158 m.kr. Hins vegar mun út-
svarið lækka nokkuð á móti, en.
heildarskattbyrðin eykst, eins og
áður sagði, um 710 k m.kr., sagði
Gylfi aþ lokum.
Málgagn
Frh. af bls 5
blaðsins mun boðskapurinn,
stefnansamt ávallt verða aðalat-
riðið. Markmið Alþýðublaðsins
mun ávallt verða að vinna betra
og réttlátara þjóðskipulagi á
íslandi, að þvi, að hagur þjóöar-
innar fari sibatnandi, að sérhver
íslendingur geti lifað æ farsælla
og fegurra lifi á landi sinu.
Auglýsingasiminn er 14906
t framhaidssögu sinni um
sjálfan sig, 3. bindi, sem kom út
fyrir jólin, ræðst Einar Sigurðs
son, sem stundum er nefndur
hinn riki, með dylgjum og
.sjálfsbirgingslegum sleggju-
dómum á föður minn, Astþór
Matthiasson lögfræðing, sem
starfaði og lifði i Vestmanna-
eyjum og fékkst þar við útgerð
og verksmiðjurekstur og var
einn af framámönnum sjálf-
stæðisflokksins þar um slóðir
um Íangt árabil og meðai ann
ars forseti bæjarstjórnar um
margra ára skeið. Hann var ör-
látur drengskaparmaður,
óáleitinn og litið fyrir að rigsa á
torgum. Hann var dulur nokkuð
kannski og viökvæmur, en
spaugsamur þar sem þaö átli
við og að minnstakosti gæddur
nægilega rikri og manneskju-
legri kimnigáfu — og sómatil-
finningu — til þess að láta sér til
dæmis aldrei koma til hugar að
semja lofsöng um sjálfan sig,
hvað þá hann tæki upp á þvi á
gamalsaldri að ryöjast fram á
ritvöllinn með ótint nið um látna
samferðarmenn. Allt um þaö
auönaðist honum að skila bæri-
legum starfsdegi hávaðalaust
sem við ættingjar hans og
venslamenn erum hreint ekkert
hnipnir yfir, og er enda ólíklegt
að margir athafnamenn hafi að
leiðarlokum átt fleiri vini og
færri óvildarmenn en einmitt
Astþór Matthiasson.
Priðja bindi æviminninga
Einars er eins og hin fyrri
árangur samvinnu hans og Þór-
bcrgs Þórðarsonar: sá fyrri
hlýtur að standa ábyrgur fyrir
sagnfræöinni, og svo fellur það i
hlut rithöfundarins að gera
jafnvel lýgilegustu hluti trú-
verðuga. Hann er vel verkinu
vaxinn. Þeir eru að bauka viö
þetta i ellinni gömlu mennirnir,
og er mynd af þeim aftan á
hlifðarkápunni þar sem Þór-
bergur situr með þórbergskan
svip og skrifar en Einar fattur
hinumegin viö borðið og ryður
sig. Köðin gæti hafa komið að
fööur minum um það leyti sem
hann lá á likbörunum. Það
kemur nokkurnveginn heim við
dánardægrið og svo útkomu-
tima bókarinnar. Hann hefur
allavega ekki verið búinn að
vera margar vikur i gröfinni
þegar þeir félagar tylltu sér
sitthvorumegin við skrifborðið
einn góöan veðurdag og hófust
handa.
Astþór fær hvergi að njóta
sannmælis. Hann var svo mikill
bókamaöur að það þótti tföind-
um sæta ef hann sást bókarlaus
þar sem hann hafði fengiö sér
sæti. Þjóðlegur fróðleikur
hverskonar var honum hugleik-
inn og allir höfundar erlendir
sem innlcndir nema honum
þætti þeir beinlinis drepleiðin-
legir, og hann hafði þá yfirsýn
yfir veraldarvafstrið sem menn
öölast trúlega skársta við ára-
tuga lestur erlendra blaöa og
timarita. llann var viðlesinn I
fyllstu merkingu orðsins, og
maöur litur um hillurnar sinar
og sér þar dæmi þeirra bók-
mennta sem hann hafði dálæti
á. En Einar hefur þefað þaö
uppi að maöurinn hafði lika
reyfara um hönd, og þegar þeir
Þórbergur hafa gert sér mat úr
þessum óhugnanlegu tiðindum á
sinn sérstæða hátt, þáliggurþað
á borðinu að þeir hyggja að Ast-
þór hafi setið heima og lesjð
„rómana" þegar alvörugefnari
menn og ábyrgöarfyllri voru út
og suður að vera stórhuga.
Sjálfshól Einars er sjaldnast
langt frá illmælginni, og svo
verður sannleikurinn úti þar
einhvers staðar á milli. Það
kemur i Ijós að nánast allir at-
vinnurekendur i Eyjum voru
vondir menn á þvi timabili sem
bókin fjailar um — allir nema
Einar. Aðrir atvinnurekendur
vilja alls ekki hækka kaupið en
Einari er það svo mikið kapps-
mál að hann heldur naumast
vatni. Eflaust verða einhverjar
auötrúa sálir til þess að gleypa
þetta hrátt, og eflaust eiga
kellingar eftir að blessa bless-
aðan öðlingsmanninn fyrir ör-
lætið. En veraldarvanari menn
og harðgerðari munu spyrja
höföingjann hvenær honum hafi
runnið viman. Þeim mun lika
leika forvitni á að vita hvernig
honum gangi sem stjórnar-
manni i Sölumiöstöð hraðfrysti-
húsanna að knýja karlana þar
tii að hækka kaup verkafólksins
í fiskvinnslustöövunum. Og enn-
fremur mætti Einar gjarnan
upplýsa okkur um kjör þess
fólks sem vinnur i hans eigin
húsum á yfirstandandi vertíö.
Hefur það meö leyfi aö spyrja
hætishót meira fyrir erfiði sitt
en fólkið i öðrum húsum?
Þegar Einar baslar föður
minum um dyggilegri aöstoð
skrifarans inn i samfélag vondu
atvinnurekendanna, þá láist
þeim vinunum sem endranær að
geta þess sem kynni að gera
slúöriö tortryggilegt. Þannig
sést þeim vandlega yfir þá staö-
reynd aö Astþóri hélst svo vel á
fólki að hann naut starfskrafta
sömu afbragðsmannanna ára-
tugum saman, auk þess sem
sömu vertiðarmennirnir sóttu
til hans vinnu ár eftir ár og
bjuggu raunar á heimili hans
sumir hverjir. Svona fannst
þeim afleitt aö vera hjá Astþóri.
Ég vann með ýmsum af þessum
mönnum á uppvaxtarárum
minum og eignaðist vináttu
þeirra, en aðra hef ég verið aö
rekast á víðsvegar um landið
allt fram á þennan dag og allt
austur til Vopnafjarðar. Ég
hygg að göinlum Vestmanna-
eyingum komi það ekki á óvart
þó að ég staðhæfi hér, aö það
voru ekki kaldar kveðjur sem
þessir menn báðu mig að færa
föður minum á meðan hann var
ennþá ofanjarðar.
Góðviljaðir menn segja að
Einar Sigurðsson komi barna-
lega fyrir og að hann sé undar-
legur hræringur hástemmdrar
rómantikur og vatnsgrautar-
kenninga. Þar hitti Þórbergur
ömmu sina. Kannski trúir Einar
þvi sjálfur sem hann er sifellt að
gefa i skyn á maraþonskeiðisinu
um farinn veg: nefnilega að allt
hans brambolt hafi áVallt miðað
aö þvi að bæta annarra hag og
að það sé hvorki auðurinn né
völdin né einu sinni frægðin sem
hann sé að slægjast eftir i þrot-
lausu vafstri sinu og þindar-
lausu braski. Hann langar að
vera dýrðlingur fiskhauganna.
Nú, hann um það, og einhver
sporðrennir eflaust þessu hrá-
meti lika, og aumingja kell-
ingarnar mega enn upp með
vasaklútana. En mat Einars á
manneskjunni er svo ein-
strengingslegt að jaðrar viö vit-
firringu. Hann fordæmir hik-
laust og miskunnarlaust sér-
hvern þann mann sem hefur
önnur lifsviðhorf en hann, aðrar
meiningar, jafnvel önnur
hugðarefni. „Mikið er maðurinn
skrýtinn: hann er ekki eins og
cg”, sagði einfeldningurinn.
Stundum kemst þetta út i
smásmugulegt stagl eða óviður-
Frh á bls. 8
o
Laugardagur 4. marz 1972