Alþýðublaðið - 04.03.1972, Blaðsíða 11

eftir
Arthur
Wayse
Kross-
FYRSTI HLUTI.
Hálendið.
1.
gátu-
krflið
/SLftfZA< /P//«5 57Í/ÓÆ i V/ :n
sróLPó '/ BfíK/ VÉITT -T/6rz
'rtt GfíNó FL07
GftNCr , uR/r/r/ /nRL /£D/
H ■) 3
PLQr/Tfl fínMP \ 'B ! HRByp I5T
r
S5B. HLJC&Q £NZ> fíLTju Nfí
■ RlST/ mrw/
/ [ 9 BÓiW 'H
SKORQR RULfíR Sj'oriu /n i'msT uNr/ 5
*) i
DUCr LLÚtUR
HRÚNfí VfíRMR 7
(o
L Y/</L ORÐ ~ MÆ.LJK'YftRV/
LAUSN í
NÆSTA BLAÐI
Ef ungur gullgrafari, Michael Clendon, hefði ekki
af tilviljun verið á vesturleið gegnum Maxada-
svæðið á vesturströnd brezku Columbiu, hefði litla
einhreyfils flugvélin með Morgan Halsted og dóttur
hans Linnea um borð alveg eins getað horfið, án
þess að nokkur tæki eftir þvi.
Ástæðan fyrir komu amerisku feðginanna til
hinna hálendu landareigna Mike var sambland af
vanþekkingu, fifldirfsku og hreinni og beinni
óheppni. Þetta byrjaði allt saman með þvi, að
Morgan Halsted hafði tuttugu og átta timum fyrr
tekið ákvörðun, sem Linn, dóttir hans hafði sam-
þykkt með hálfum huga. Þau voru þá stödd mörg
hundruð kilómetra sunnan Maxada-svæðisins, og
Mike Clendon var langt i austri, i fjalllendinu i ná-
grenni við Mara-vatn.
Þennan sólrika septembermorgun hafði Halsted
farið niður i veitingasalinn i Hótel Empress i Vic-
toriu, þar sem dóttir hans sat við morgunverðar-
borðið yfir diski með hrærðum eggjum og pylsum.
Hann gaut hornauga til disksins fyrir framan hana,
andvarpaði og settist siðan andspænis henni og
sagði lágt: ,,Góðan daginn hertogaynja”. Stúlkan
var sjálfskipuð samvizka hans og um leið einka-
ritari hans. Hann hafði stungið af frá lokaveizlu
verzlunarfundarins, sem var orsök þess, að þau
voru komin svona langt norður frá Oakland. Og ef
guð hafði ekki veitt Linny dálitinn smekk fyrir grini
um nóttina, þá voru erfiðar minútur i vændum.
„Hvað varð af þér Morg?”. Hún var ekki há-
vaxin, en spengilega vaxin og gráeyg. Hendur
hennar voru langar og liðugar, hárið brúnleitt. ,,Þú
veizt vel, að, bú varst valinn til þess að hitta
unarráðherrann”. Linn skac sér pylsu með gaffl
inum. ,,Ég vildi, að þú fengist til þess að skilja hve
það er slæmt fyrir mig, þegar þú hverfur á þennan
hátt”.
,,Oh, ég var viss um, að þú myndir kippa málun-
um i lag, Linny. Þú ert mjög fær diplómat”.
Ungur sjóliðsforingi frá kanadiska sjóhernum,
myndarlegur og sólbrunninn, gekk fram hjá borð-
inu þeirra við gluggann, hikaði, og sneri sér siðan
við. Hann brosti blitt til Halsteds.
,,Ég náði þvi miður ekki nafninu yðar i allri
ringulreiðinni, liðsforingi”, sagði Halsted. „Viljið
þér ekki fá yður sæti? Þér getið borðað með okkur
morgunverð”.
„Ég hef þvi miður borðað, herra”. Brosið breytt-
ist i glott. „Má ég mæla með plómusafa við yður”?
„Þynntan?”
„Óþynntan”, sagði liðsforinginn. Hann veifaði
hirðuleysislega til Linn. „Góða ferð”, sagði hann,
og þvi næst hélt hann áfram göngunni.
„Skemmtilegur náungi”, sagði Halsted. „Ég
skaust inn á barinn til þess að fá mér hressingu
fyrir matinn, og lenti þá i samræðum við hann og
nokkra aðra, sem voru nýkomnir i land. Þú veizt
hvernig þess konar endar. . . eitt leiðir af öðru”.
Hann pantaði kaffi og sagði siðan: „Ég ætlaði
einmitt að spyrja þig hvort þú hefðir einhvern tima
smakkað plómu-gin. En þú hefur sjálfsagt aldrei
smakkað það”. Linn fannst þetta vera ósvifin til-
raun af hans hálfu til þess að skipta um umræðu-
efni.
„Svo að við snúum okkur aftur að atburðunum i
gærkvöldi, Morg—”.
„Heyrðu nú, vinur minn. Ættum við ekki að
gleyma þvi?”
„Þá finnst mér það vera hrein og klár timasóun
að taka þátt i fundum, ef þú skrópar á helminginn af
fundunum. Það er lika dálitið meira. Það var efna-
fræðingur, sem var að leita að þér. Ég hef nafnið
hans hér”.
„Gosse”, sagði Halsted, meðan hún var að blaða i
vasabókinni sinni. „Kolvitlaus Hollendingur. Ég er
búinn að tala við hann. Ég tek við honum frá Waco
Petroleum”. Hann fékk sér vænan sopa af heitu
kaffinu. Augun, sem virtu Linn fyrir sér yfir boll-
RIITH SNYDER OG JUDD GREY
Sum glæpamál verða frægari að endemum en önnur. Hér segir frá
einu þeirra. Það byrjaði hversdagslega, ef það er rétta orðið: eigin-
konan, sem er orðin dauðleið á eiginmanni sinum og tekur sér elsk-
huga. Það endaði með ósköpum. Fá mál hafa vakið aðra eins athygli,
aðra eins heift, aðrar eins ástríður. Glæpurinn, sem var framinn i
nafni ástarinnar, er nánast orðinn „sigildur”, svo oft er til hans vitnað
i ritum um þessi efni og svo umdeild hafa málalokin verið ailt frá upp-
hafi.
222. stræti i Queen’s Village á
Long Island var baðað sunnu-
dagsrósemi. Karlmennirnir, hvit-
flibbamenn, sem á hverjum virk-
um degi söfnuðust til skrifstofu-
vinnu i New York, sváfu rólegir
meðan visarnir á klukkum þeirra
og úrum nálguðust 8. Flestir
borgaranna tóku lifinu með ró
þennan morgun þann 20. marz
árið 1927. Nema i húsinu númer
9327. Kona, sem var kefluð og
bundin á höndum og fótum, dróst
með erfiðismunum frá svefnher-
berginu, yfir stigapallinn og
sparkaði i dyrnar að svefn-
herbergi niu ára gamallar dóttur
sinnar. Þegar skelkað barnið
hafði tekið keflið úr munni móður
sinnar, var hún send i snatri yfir
götuna til Mulhausen fjölskyld-
unnar, til að segja þeim að inn-
brotsþjófur hefði ráðizt á frú
Snyder. Frú Mulhausen flýtti sér
yfir um og bóndi hennar á eftir.
Frú Snyder sagði þeim að skö-
mmu eftir að fjölskyldan hefði
komið heim úr boði klukkan 2
eftir miðnætti og eftir að maður
hennar og dóttir hefðu farið i
rúmið, hefði illilegur maður með
svart yfirskegg komið út úr
gestaherberginu og barið hana i
höfuðið. Hún rotaðist og hafði
verið meðvitundarlaus þangað til
klukkan var nærri orðin 8. Hr.
Mulhausen fór inn i fremra svefn-
herbergið þar sem hann fann
Albert Snyder látinn. Hann
hringdi i lækni hverfisins og lög
regluna. Hanny Hansen læknir
varð fyrri til á vettvang. Hann
lýsti hr. Snyder látinn og snéri sér
siðan að frú Snydér, sem endur
tók söguna um illilega innbrots-
þjófinn. Hún bað um að hún yrði
ekki leyst fyrr en lögreglan kæmi.
Hansen skoðaði hana og fann ekk-
ert sár á höfði hennar. Leynilög-
reglumennirnir Heyner og Kraus
komu 10 minútum siðar til húss-
ins. Meöan Kraus leysti frú
Snyder og fann að bandið um ökla
hennar var merkilega laust, gerði
Heynir lauslega athugun á um-
hverfinu. A rúmi hins látna fann
hann marghleypu með þremur
heilum skotum og þrjú önnur lágu
á gólfinu. Ollu hafði verið um-
snúið i húsinu. Leitaö hafði verið i
skúffum, föt rifin úr skápum og
setur rifnar af stólum og sófum.
Hann yfirheyrði frú Snyder, sem
sagði honum söguna um innbrots-
þjófinn og hún endurtók að
höggið, sem hún hefði fengið á
höfuðið hefði rotað sig i langan
tima. Hún spurði ekki um mann
sinn.
Howard Neail, aðstoðarrann-
sóknarlæknir fylkisins kom
klukkan 9 um morguninn. Hann
kom að Albert Snyder i rúmi sinu.
Fyrir vitum hans var stór vasa-
klútur og efnisbútur og andliti
hans hafði verið þrýst niður i
koddann. Hendur hans voru
bundnar á bak aftur með hand-
klæöi og öklarnir höfðu berið
bundnir saman með hálsbindi.
Vir, eins og notaður er til að
hengja upp myndir, var snúinn
þétt að hálsi hans. Þrjú opin sár
voru hægra megin á höfði hans. 1
skýrslu sinni rakti Neail dauða
Snyders til köfnunar af kyrkingu
með virnum, bætti þvi yið að
höfuöhöggin hefðu rotað
hann og að hann heföi sennilega
dáið af köfnun vegna stöðvunar á
loftrásinni gegnum nef hans og
munn. Við krufninguna, sem
framkvæmd var siðar um daginn,
fann eiturefnafræðingur borg-
arinnar, Gettler læknir,
klóróform i heilanum; sem hann
áætlaði að magni 44,8 milli-
grömm á hvert kiló heilans.
Hver sá sem drap Albert
Snyder hafði ekki hætt við hálf-
unnið verk og hafði beitt þrem að
ferðum, sem allar gátu verið ban-
vænar. Neail læknir rannsakaði
einnig frú Snyder og gat heldur
ekki fundið að hún hefði verið
barin i höfuðið né heldur fann
hann nein alvarleg meiðsli, sem
gátu skýrt hið langa og djúpa
meðvitundarleysi hennar.
George McLaughlin, lögreglu-
fulltrúi New York, kom á staðinn
klukkan hálftólf f.h. Enn einu
sinni endurtók frú Snyder sögu
sina. Þegar McLaughlin spurði
hana hvort hún hefði ekki gefið
neitt hljóð frá sér, svaraði hún
neitandi. Þegar fulltrúinn benti
henni á, að hún heföi vitað að
maður hennar svaf með hlaðna
byssu undir koddanum, gat hún
enn enga skýringu gefið. Aður en
hann talaði við frú Snyder, hafði
McLaughlin frétt hjá lögreglu-
mönnunum, sem komið höfðu
fyrst á vettvang, að henni hefði
enn ekki verið sagt að maður
hennar væri látinn og að hún hefði
ekki spurt eftir honum. Þegar
hann tilkynnti henni lát Alberts
runnu nokkur tár úr augum
hennar, en hún hélt siðan áfram
að svara spurningum hans.
Sögufræg sakamál - Fyrsta frásögn
Laugardagur 4. marz 1972
o