Lesbók Morgunblaðsins - 22.12.1970, Blaðsíða 14

Það var óskaplegur hiti í herberginu, þegar ég
vaknaði við það, að sterk sólin skein í augun. Það
íór ekki milli mála, að ég var kominn til Mallorca.
Hitinn gerði það að verkum, að hið fyrsta sem mér
kom í hug, var að fá mér hressandi steypibað.
Á meðan ég var í baðinu heyrði ég að barið var að
dyrum og kallað kvenmannsröddu: „Possible, poss-
ible!“ Þegar ég svaraði ekki var hurðin opnuð og
barið aftur á baðherbergisdyrnar: „Possible, possible!"
Ég muldraði eitthvað í baðinu um leið og dyrnar
voru opnaðar, en í sömu svifum var plasttjöldunum
svipt frá steypibaðinu og brosleitt stúlkuandlit spurði:
„Possible?"
Þannig hófust kynni mín og herbergisþernunnar.
Hún kunni ekki stakt orð utan spænskunnar og ekki
fer mikið fyrir spænskukunnáttu minni, svo possible
var eiginlega eina orðið, sem við skildum bæði, enda
notaði hún það á hverjum morgni, þegar hún vildi
vita hvort óhætt væri að koma inn. Upp frá okkar
fyrsta fundi kallaði ég hana Senjoritu Possible, enda
veit ég ekki enn þann dag í dag hvað hún heitir réttu
nafni.
—★—
Við vorum 60—70 saman, sem höfðum komið til
Mallorca þá um nóttina með þotu Flugfélagsins, Gull-
faxa, en skipulagning ferðarinnar var í höndum
ferðaskrifstofunnar Úrvals. Hópurinn skiptist niður á
nokkur hótel, en einna ílestir voru samt á hóteli
mínu, Barbados, sem er á Magaluf-ströndinni.
Að loknum morgunverði komst ég að raun um það,
að allstór hópur Islendinga var einnig á sama hóteli
frá ferðaskrifstofunni Sunnu. Þar sem ég hafði aldrei
komið til Mallorca fyrr, reyndi ég að afla mér hag-
nýtra upplýsinga hjá einum Sunnu-farþeganum, sem
hafði verið þarna nokkurn tíma og reyndar oft komið
til eyjarinnar áður.
Sá, sem ég hitti að máli, var kaupmaður úr Reykja-
vík, kolbrúnn af sólinni. Mér hafði verið sagt, að
leigubílar væru dýrir og spurði því kaupmanninn,
hvernig hægt væri að komast til Palma með strætis-
vagni.
„pao er enginn vandi“, svaraði kaupmaðurinn, „þvi
strætó stoppar hér rétt við hornið á hótelinu."
„Það er mjög þægilegt," svaraði ég, „en getur þú
sagt mér númerið á strætisvagninum, svo ég viti
hvaða vagn ég á að taka.“
Kaupmaðurinn hugsaði sig um smástund, en sagði
svo: „Þú skalt bara taka vagn númer 80.“ Hann
hugsaði sig um aftur stundarkorn og bætti svo við:
„En heyrðu, þú skalt passa þig á þvi, að allir strætis-
vagnar hér á Mallorca eru númer 80.“
—★—
Fyrsta eða annan daginn var unnið björgunarafrek.
Einn úr hópnum, Einar Einarsson, múrarameistari
úr Reykjavik, gekk út að sundlauginni fyrir utan
hótelið til að fá sér ferskt loft fyrir kvöldmatinn.
Heyrði hann þá eitthvað kallað á óskiljanlegu tungu-
máli og í sömu svifum stökk upp kona við sundlaug-
ina og baðaði út handleggjunum. Einar sá þá, að
eldri maður var i sundlauginni og sökk hann til
botns. Einar stakk sér til sunds i öllum fötum og
tókst honum að ná manninum og koma honum að
laugarbarminum. Þá hafði drifið að fólk og voru lífg-
unartilraunir hafnar á manninum, sem mun hafa
verið Itali. Lifnaði hann fljótlega við og var hjálpað
til herbergis sins.
Ekki var Einari þökkuð björgunin að öðru leyti en
því, að þjónn nokkur kom hlaupandi með bakka
fullan af hvers konar ljúfum veigum og bauð Einari
að drekka að vild.
—★—
1 Úrvalshópnum var margt skemmtilegt fólk og
tókst fljótlega ágætur kunningsskapur með því. Dag-
lega gerðust skemmtilegar sögur og var ekki legið á
því að endursegja þær og endurbæta.
Ein fyrsta sagan var sögð af Reykvíkingi nokkrum,
sem hafði brugðið sér niður að ströndinni. Hann hafði
með sér vindsæng, ýtti henni á flot, lá svo í leti og lét
hugann reika. Áður en varði var hann steinsofnaður
og segir sagan, að þegar hann vaknaði aftur hafi
vindsængina rekið langt út á Palma-flóann. Sagt er,
að ferðalangnum hafi ekki brugðið við það, því hann
var flugsyndur, en mestar áhyggjur hafi hann haft
/
af því, að hann var með mest af peningum sínum í
hattkúfi á kollinum. Allt fór þó vel, en ekki var
þeirri vindsæng ýtt á flot aftur svo vitað sé.
—★—
Einn ferðalangurinn hafði gleymt að taka með sér
sundskýlu að heiman. Fljótlega eftir komuna hafði
hann orð á því, að það dygði ekki að vera sundskýlu-
laus. Gerði hann ítrekaðar tilraunir til að fara í
bæjarreisu til að kaupa sundskýlu, en dag eftir dag
fórst það fyrir. Hann tafðist við sundlaugina með
glas i hendi. Eftir matinn var ekki unnt að fara í
búðir þar sem þær eru lokaðar kl. 2—4. Síðdegis
rann ferðalangnum oft í brjóst, svo það tók þvi ekki
að fara i búðir, þegar hann vaknaði aftur. Einn ferða-
félaginn tók þá að sér að fara með kunningja sinn
morgun nokkurn til Magaluf til að tryggja að hann
fengi sundskýlu. Þegar þangað var komið þurftu
þeir að fá sér bjór og annan til viðbótar. Áður en
varði var búið að loka búðunum, svo þeir urðu að
sitja áfram á veitingastaðnum og gæða sér á bjór,
þangað til að búðir opnuðu aftur. Kl. 4 sátu þeir enn
að sumbli, en áður en búðum var lokað um kvöldið
röltu þeir af stað í sundskýluleit. Loks fundu þeir
búð, þar sem skýlur voru í úrvali. Hinn sundskýlu-
lausi var mjög vandfýsinn á varninginn og brá þá
stúlkan i búðinni á það ráð að hjálpa honum við að
máta sundskýlu, en félaginn beið á meðan og gætti
barns hennar. Þaö voru ánægðir og brosleitir félagar,
sem komu á hótel Barbados um kvöldmatinn og þótt-
ust hafa gert góða ferð. Næsta morgun var nýja
sundskýlan reynd i Miðjarðarhafinu, en um hádegis-
bilið tók eigandinn heiftarlega magapest og var sund-
skýlan ekki notuð oftar í ferðinni. Lá hún til þerris i
10 daga á svölunum.
Nokkrir Islendingar bjuggu á lúxushóteli (5
stjörnu) skammt frá Palma. Einn þeirra, æringi
mikill, brá sér á markað í borginni. Sá hann þar til
sölu lifandi andarunga sem voru svo hræódýrir, að
honum fannst hann ekki geta verið þekktur fyrir
annað en að kaupa eins og þrjú stykki. Stakk hann
ungunum í vasa sína. Þegar íslendingurinn kom aftur
á hótelið sitt voru tveir yfirstéttar Bretar í anddyr-
inu og skeggræddu saman. Þeir hrukku í kút, þegar
þeir heyrðu ámátlegt tíst í ungunum, en gátu ekki
áttað sig á hvaðan það kom. Islendir.gurinn var á
vappi i kringum Bretana á meðan þeir reyndu að
finna út, hvaðan þessi furðuhljóð bárust. Þegar hon-
um fannst Bretarnir nægilega ruglaðir snaraðist Is-
lendingurinn út að sundlauginni og sleppti andarung-
unum til sunds svo lítið bar á. Fjaðrafokið, sem varð
við sundlaugina, feykti brott hinum ígulvirðulega
svip hótelsins, hefðarfrúrnar skriktu, lordarnir púss-
uðu einglyrnin og hótelstjórinn fékk taugaáfall. En
íslendingurinn læddist á brott hæstánægður með
árangurinn.
Á Barbados-hóteli var eldri kona, virðuleg og vel
efnum búin. Hún var ein á ferð og var ein yngismær
sett með henni i herbergi. Gamla konan var ekki
sátt við allt sem fram fór á þessu erlenda hóteli og
fannst óþarfi að ausa fé í Spanjólana. Á hverjum
morgni pantaði hún te með morgunverðinum. Þegar
hún hafði lokið snæðingi svipaðist hún um í salnum
til að sjá, hvort nokkur fylgdist með henni. Þegar
hún var viss um að svo væri ekki, seildist hún i
skjóðu sína og dró upp Pepsi-Cola flösku og hellti
soðna vatninu, sem hún fékk með teinu, í flöskuna.
46 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
22. desember 1970