Lesbók Morgunblaðsins - 30.12.1973, Blaðsíða 5

Stefán: Er íslenzkt popp í öldu-
dal núna? Er það slakara en það
hefur áður verið eða kannski
betra?
Sigurjón: Poppið er raunveru-
lega að greinast mjög.mikið. Þær
plötur, sem hafa komið út að und-
anförnu, lofa mjög góðu, en aftur
danshúsatönlistin hefur færzt
niður á við. Það stendur náttúru-
lega þeim hljóðfæraleikurum,
sem byggja atvinnu sína á því að
koma fram opinberlega, mjög
mikið fyrir þrifum. Þeir geta ekki
spilað nema að mjög takmörkuðu
leyti, nema þeir spili þessa
drykkjutónlist fyrir öldurhúsa-
fólkið.
Guðmundur: Mér finnst þetta
ekkert vera svo ægilega erfitt.
Persónulega finnst mér aldrei
meira gaman að spila en þegar
fólkið skemmtir sér. Ég finn
aldrei fyrir þessum leiða, sem
sumir virðast vera haldnir; eru
bara alveg hundleiðir á einhverj-
um hlutum, þykjast fá gæsahúð
og uppköst, ef þeir heyra eitt-
hvert ákveðið lag. — Minn tónlist-
arsmekkur hefur víkkað alveg
rosalega undanfarin tvö ár.
Sigurjón: Ég er alveg sammála
þessu, en það er bara þessi spurn-
ing, hvort íslenzkar hljómsveitir
séu að skapa eitthvað. Og þessi
öldurhúsamenning dregur úr
allri sköpunargleði.
Guðmundur: Það er náttúru-
lega staðreynd, að t.d. hljómsveit-
ir eins og Roof Tops, þar sem við
erum allir saman að vinna alian
daginn og erum að spila kannski
tvö og þrjú kvöld í viku, við höf-
um ekki tíma til að gera meira en
að æfa prógrammið. Þetta hefur
staðið okkur alveg djöfullega fyr-
ir þrifum.
Sigurjón: Þetta er bara
aumingjaháttur íslenzkra popp-
ara. Fyrst og fremst er þetta
peningakapphla'Up. Það er ekkert
annað, sem hefur staðið okkur
fyrirþrifum.
Guðmundur: Já, lífsgæðakapp-
hlaupið . . . Okkar þjóðfélag er
bara orðið alveg svona og við
erum bara hluti af því.
Sigurjón: Það, sem íslenzkir
popparar hafa aldrei viljað viður-
kenna, er, að þeir hafa beztu að-
stöðu í heimi til að gera eitthvað,
af því að þeir hafa svo mikla
peninga. Erlendis hafa menn á
okkar stigi, með okkar getu, enga
peninga, en við vöðum í pening-
um, til þess að gera. Því ættum
við að hafa aðstöðuna til að gera
eitthvað, en þar höfum við nefni-
lega brugðizt okkar skyldum.
Algjörlega.
Guðmundur: Jæja, vinur minn?
Eigum við að lita á stúdíómálin?
Hvenær höfum við haft aðstöðu
til að geta tekið upp plötu hérna?
Sigurjón: Það skiptir ekki máli,
eða mjög litlu.
Guðmundur: Jú, það skiptir
ntáli. Við í Roof Tops getum ekki
farið til Englands til að taka upp
plötu. Við erum bundnir i vinnu .
Sigurjón: Það er einmitt það.
Þið viljið ekki fórna ykkur fyrir
starfið.
Guðmundur: Við teljum okkur
ekki geta lifað af þessu eingöngu
og viljum þess vegna ekki fara út
í það. Það kemur ekki til af ein-
hverri eiginhagsmunasemi hjá
oKKur, nelclur tyrst og fremst af
þvi, að við erum farnir að sjá fyrir
fjölskyldum.
Sigurjón: Mín hljómsveit er á
sama plani. En þetta er ófyrirgef-
anlegur aumingjaháttur.
HVER ER
STAÐAN í
ÍSLENZKA
POPPINU ?
VIÐ settumst niður eitt kvöldið fjórir sam-
an og ræddum um stöðuna f fslenzka
poppheiminum, vítt og breitt, um allt og
ekki neitt, — við Guðmundur Haukur,
söngvari Roof Tops, Sigurjón Sighvats-
son, bassaleikari Brimklóar, Magnús
Þrándur Þórðarson, umsjónarmaður
Popphorns í útvarpi og starfsmaður Tóna-
bæjar, og sá er þetta skrifaði, Stefán
Halldórsson, blaðamaður Morgunblaðsins.
Guðmundur: Ef þú værir í
þeirri afstöðu, að konan þín
heimtaði viss lífsgæði, þá gætirðu
ekki bara staðið upp i hárinu á
henni og sagt: — Nei, vina mín,
nú ætla ég bara að fara til Eng-
lands og dunda mér þar í stúdíói .
Magnús: Getur ekki! Getur
ekki! Það er þetta, sem gerir
gæfumuninn.
EKKI SANNIR í LISTINNI?
Sigurjón: Við erum bara ekki
sannir í listinni. Við erum að tala
um að fá þetta viðurkennt sem
listgrein. Getum við það, meðan
við erum í því að vinna allan
daginn. Æfum á kvöldin og spil-
um á fylleríisböllum um helgar?
Við höfum aldrei tíma til að skapa
neitt, af því að við erum allir í því
að græða peninga.
Magnús: Annaðhvort ertu í
músikinni og gerir einhverja
merkilega hluti eða ekki. Sjáðu
hann Jóa (G. Jóhannsson). Iíann
er alveg talandi dæmi um þetta.
Hann hefur fórnað öllu.
Sigurjón: Hann uppsker líka
eins og hann sáir.
Stefán: En er Jói með fjöl-
skyldu?
Magnús: Nei, en hann verður
þó að sjá fyrir sjálfum sér.
Guðmundur: Söngvari getur
ekki gert þetta. Rokksöngur er
ekkert til áð byggja á.
Sigurjón: Góður rokksöngvari
getur lifað góðu lífi hvar sem er.
Magnús: Spurningin er bara
hvað viðkomandi hefur mikla trú
á sjálfum sér, hvað hann er ein-
arður og ákveðinn í að slá í gegn,
hvort hann veit að hann ergóður.
Stefán: Er þetta spurning um
það, hvort menn ætla að vera iðn-
aðarmenn eðalistamenn?
Magnús: Þetta er spurning um
það.
Sigurjón: Við áttum hljómsveit-
ir, við áttum Náttúru, sem var
skapandi hljómsveit. Við áttum
svona toppa, sem maður gat litið
upp til með virðingu og kannski
verið stoltur af þessum bransa.
Við eigum þær ekki lengur. Peli-
can er eina hljómsveitin, sem er í
áttina.
Magnús: Ég held, að ef gerð er
nákvæm úttekt áþessu, þá sé popp-
ið hérna allavega í töluverðum
öldudal, vegna þess að þeir, sem
eru i hita leiksins og standa í
eldlínunni, eru búnir að vera dá-
litið lengi í þessu og eru orðnir
þreyttir. Það háfa komið út úr
þessari kynslóð mjög ljósir punkt-
ar og slíkir punktar hafa komið
fram i sumar fyrir framtak fárra
manna. — Þetta er líklega komið
undir áhrifum frá dýrlingum
íslenzkrar popptónlistar, þeim,
sem skipa núverandi Hljóma.
Þeir gáfu út Mandala og sýndu, að
þetta var hægt, og siðan hafa hin-
ir fylgt á eftir, nteð eigin útgáfu.
Þetta sýnir það, að við eigum góða
krafta.
Sigurjón: Þannig, að ég er ekki
sammála um það, að poppið sé í
öldudal. Aftur á móti hefur það
mikið breytzt. Við höfum ekki
fengið betri plötur en í ár. Við
höfunt ekki fengið betra einstakl-
ingsfranitak, bæði hvað plötuupp-
töku snertir og frá hendi lista-
mannanna sjálfra. Aftur á móti
held ég, að þær hljómsveitir, sem
eru að spila hér, geti ekki talið sig
listamenn á neinu sviði. Þetta eru
bara iðnaðarmenn. Enda erum
við í ASÍ — við erum bara verka-
menn.
Magnús: Við höfunt ekki fengið
plötu frá þessum hljómsveitum,
sem eru mest i þessu, sem eru að
spila á böllum. Þær plötur, sem
við höfum fengið og eru afger-
andi góðar plötur, eru frá þeim,
sem i raun og veru standa utan
við „show businessinn".
Guðmundur: Ég þori að full-
yrða það, að þegar stúdío er kom-
ið upp hér á landi, með átta rásum
eða meira og miklu betra. Ég veit
það af eigin reynslu. Við vorumað
taka upp plötu þarna í gær i
Klúbbnum við svo frumstæð skil-
yrði. Pétur Steingrimsson var i
fatahenginu, við vorum í básnum
í neðsta salnum . . .
Sigurjón: En Guömundur, það
hættir enginn málari að mála
bara af því að hann vantar striga.
Guðmundur: Það er bara ekki
hægt að bera það saman.
Sigurjón: Ég hef unnið við
þessi skilyrði. En það er bara ekki
það dýrt, miðað við tekjur, að það
sé ekki leikur einn að fara út að
kaupa sér 100 timá í stúdíói. Ef þú
vilt einhverju fórna fyrir það,
sem þú ert að gera.
Guðmundur: Já, ég er alveg
sammála því. Þetta er ekki spurn-
ing um að tapa peningum á þvi að
fara út og gefa út plötu. Annars
væri þetta ekki gert.
E.NGI.N SAMKEPPNI?
Stefán: En nú hefur orðið sú
breyting í íslenzka poppinu, að
ekkert er lengur til, sem heitir
samkeppni milli nokkurra beztu
hljómsveitanna. Aður fyrr var
þetta heilagt stríð, Flowers,
Hljómar o.s.frv. Þær áttu sína
hópa fólks, sem fylgdi þeim og
studdi. Nú er ekkert svona. Er
þetta ekki af þvi, að það eru enn
þá sörnu poppararnir og aðdácnd-
urnir eru bara orðnir gamlir líka
— komnir með fjölskyldur og eru
ekkert að standa í þvi að elta?
Sigurjón: Já, Rolling Stones
selja ennþá plötur, þótt þeirra
fyrstu aðdáendur séu orðnir
gamlir ... En þetta felst líka í þvi,
að hljömsveitirnar núna eru ekki
með neinn sérstakan stil. Þessir ■
menn eru búnir að vera í þessu i
mörg ár, eru þreyttir, greinilega,
og flestir viðurkenna þeir það
ábyggilega. Og fólkið er fullt,
bara komið i leit að dægrastytt-
ingu. Og jafnvel flestar hljóm-
sveitirnar spila sömu lögin. — Ég
held, að það þurfi að skipta þessu,
skapa aðstöðu fyrir tvennt: fyrir
þá, sem vilja spila svona öldur-
húsatónlist, en ekki gefa þeim
tækifæri til að þéna svona mikla
peninga á auvirðilegan hátt,
heldur ætti að reyna að plægja
jarðveginn fyrir þá, sem eru að
reyna að skapa.
Guðmundur: Það má alveg líta
á þetta frá öðru sjönarhorni. Lít-
um t.d. á frystihúsafólkið, sem
vinnur alla daga og öll kvöld og á
kannski fri annaö hvert laugar-
dagskvöld. Er hægt að'ætlast til,
að þetta fólk komi á ball til að
hlusta á einhverja þunglamalega
popptónlist, sem popparar ætla að
reyna að mata það á? Erum við
ekki að þjöna þessu fólki með því
að lofa því að skemmta sér, finna
fyrir lífsgleði og vera hamingju-
samt eitt kvöld, gleyma helvítis
frystihúsinu?
Sigurjón: Jú, en við erum ekki
listamenn þá, heldur bara menn i
þjónustustörfum.
Guðmundur: Þarf maður að
skammast sin fyrir að taka þetta
starf að sér?
©