Lesbók Morgunblaðsins - 30.12.1973, Blaðsíða 19

Lausn á síðustu krossgátu
V£i- ÆLT Héioa £L$KA ÚT- VoND KAR
m HtTTft «»r#t V A' F o' u R (/' S P l L
ELDJ NETri 0 U r fl" T%rin 1 K WfW FIFR 5 K u L 1
i H.ÍT *.««- L 1 F H A"1 -D U K jLARK r«L- uí.Ln K fl L L
4 ’ZeTT M* Kl A T 1 þflUT S L A U F A HLT. R L
ÍM - TAO UR. F L E Ð U L Æ T 1 «m »n • Ktin 4 A F L A A
JíiRT- hlht1 R o 1 BA'Rfl J <l- A'LPft M L D A JL*M »«. L> L 4 A Ai>l K R
vtr- U V 1 N H í# u t> D R A F A R 5 ö
+ m K 6 H 1 f- 'E KEYR A K V E 4
pr |aki 1' s C L D fiTf)l T 0' RVLÍ.TA HClTl £ L T A JTAuft einj K A F T
■ E* iKIPl K1 O U N L E 1 K F 1 M 1
LÚR IK s o F l R aSii. FoR. A L l H F A L
KV- FNWA E K N A •« i A F 1 1 £UBT JAM' H lJ. A F FÆÖfl /oxtw A L A
R -r- 1 MN 4 R A' Þckic- Tt\ R. K" U H N A K F A í> l R I
Ffi Tfl RKFL L A R F A K iXt- /.IM A R Ri F K 1 Ð N
Krossgáta
Lesbókar
Morgunblaðsins
vr
.b'ð
yiiD
fOÍ.U
^\l
f*'
by

tft’

ERU.
n r-
i U ^
e/

aRÆM
METl
LflNP
Æ©-
l
Rekf-
IÐ
SL&IV\
v/*>

KtáFi
r«p-
ftR
SftlA-
fc> R~
uaa-
R R
6L-
MVTt
KV-
Þukl-
AK.
KoR-
iKeHri
íawr.
B£RT
&U£)
Al 0 f}
SKSL.-
J><tK
SHTok
Í/NW
/h'fí,
írvrttft
2£
RWU
i
ff?T?Fn!r
rnN6.u,-
m4<-
YiiUR,
LUMBe
AR 'A
HiWDK-
ftR
krffVR.
Kó(tL-
OÝRIÐ
tne-
sr^eoR
TotvlT

Y£<R-
HeveH
S<-«N|
HȒT-
vopyw
ÍUHM
O'TTl
dTro
Hi.ro B
PYR.S
YeKK-
FÆRI
i.í°
lAl Yi
FRYS
ÍLSIP-
U ff.
HRífíS
« R.
fflUCt
Heyn

íkart
tiRlPuR
Fi-rór
AK.
L'l K
fm$-
HLUTl
£19 -
ftR-
BI2-
6K-
Kiq
s,r-
ef;
FÍ.5K4
GHD
I HGv
flfr’

JKÓLI
KR-
FAHi.lt-
Leir

TflL-|
FÆR
I Ð
SP/i-
IÐ
MRl/N
SWft-
FM

FYK-
Tft-
MÓRK
opnum áfram. Hún brosir á móti,
þakklát þessum riddaralega
manni, og það verður nú allt í
senn, að ég styð á hnappínn og
hún býr sig til að stinga höfðinu
inni lyftuna, en höfuðið var langt
á undan búknum svo titt er á
gömlum konum — en í þeirri
andrá skella hurðirnar aftur með
ógnarkrafti. Ég hafði stutt á
hnapp næstu hæðar.
Það er ýmist, að ég sé fyrir mér
höf 'ð gömlu konunnar við fætur
mér f lyftunni eða brostin augu
hennar, þar sem hún starir á mig
hengd milli hurðanna. Það er eng-
um vafa undirorpið, að ég var þar
alveg við það. að verða mér útum
draug til fylgdar, það sem eftir
væri ævinnar. Það sá ég á svip
þeirrar þýzku, næst þegar ég
mætti henni.
Byssustingjaárás
Það var mikið um hermenn
þarna með byssur um öxl og alla
hina vigalegustu. Það var svo sem
ekkert sögulegt við þessa „byssu-
stingjaárás" nema helzt með
hvaða hætti ég slapp. Eg var niðri
í Constanta og ætlaði þar framá
bryggju eina að hyggja að tveim-
ur bátum, sem lágu við hana og
mér sýndust að myndu vera ein-
hverskonar fiskibátar, en liklega
hafa þetta verið einhverjar dular-
fyllri f leytur, eftir þeim viðtökum
að dæma, sem ég fékk. Það var
strengdur kaðall yfir bryggjuna
þvera, en þar sem ég sá ekkert á
bryggjunni nema skúrræfil þá
taldi ég víst, að þeir hefðu gleymt
þessuro kaðli og hann væri þarna
frá því í striðinu. Ég glennti mig
svo yfir kaðalinn til að komast
framað bátunum. Ekki var ég fyrr
kominn yfir kaðalinn, en ég var
umkringdur af fjóruni hermönn-
um hinum reiðilegustu á svip. Ég
sá ekki, hvaðan þeim skaut upp.
Sennilega hafa þeir komið útúr
skúrgarminum. Það er langur
vegur frá þvi, að ég sé snarráður
maður, en í þetta skipti, hef ég
sennilega hitt á að segja það eina
sem gat bjargað mér úr Kupu,
útlendingnum að r.vðjast inná
bannsvæði. Ég sagðist hafa ætlað
framá bryggju hausinn að pissa
framaf. Einn þeirra skildi mig,
hann fór að hlæja og þýddi þetta
fyrir félögum sínum, sem einnig
fóru að hlæja og svo ráku þeir
mig hrosandi yfir kaðalinn aftur
og visuðu mér á pisshús, þar
skammt frá. Þangað varð ég nátt-
úrlega að fara inn til að finna
orðum mínum stað, en þetta eru
þau hús i Rúmeníu, sem mér voru
einna ógeðfelldust. Þetta voru
aldeilis frámunalega sóðalegir
staðir. Daunninn þvilíkur, að
hraustustu mönnum líður fyrir
brjóst.
Auðvitað engin hreinlætistæki,
sápa eða þurrka enda enginn
vaskur. Viðskipti mín við rúm-
enska hermenn urðu aðeins
meiri, en þetta, en ánægjuleg eins
og hin fyrstu kynni.
A Svartahafsströndinni á þess-
um slóðum, eru viða lón fyrir
ofan sjávarkambinn. Reyndar má
kalla þetta vötn, því að kambur-
inn er alveg lokaður nú orðið. og
líkast til síar kamburinn milli
vatns og sjávar, allt sall úr sjón-
um, því að ekkert saltbragð virtist
af vatninu.
IÐuti af vatnsbakkanum var
rammlega afgirtur. Þar stóðu hul-
in trjám að mestu, sumarhús ein-
hverra meiriháttar stjórnarherra.
Húsanna var vandlega gætt land-
megin af hermönnum. Það var
gangstígur upp frá ströndinni
landmegin við húsin, og hinum
megin við stíginn var stór garður.
I honum, gegnt sumarhúsunum,
stóðu hermenn á verði. Ti'én i
garðinum voru svo laufmikil og
þétt að skuggi var i honum öllum,
en glöggt mátti heyra, þegar geng-
inn var sligurinn. að garðurinn
var kvikur af liermönnum. Ein-
hver eltingaleikur með skothríð
álti sér stað í þessuin garði meðan
við vorum þarna í Noplún. en
ekki vissum við neitt um, hvað j)á
hafði veriðaðgerast þar.
Á vatnsbakkanum framan við
húsin, virtist hinsvegar ekki um
neina gæzlu að ræða, og fannst
mér það einkennilegt ósamræmi í
gæzlu íhúa húsanna. Ég reri
þarna eitt sinn mjög nálægt hakk-
anum og þá lá þar áll-margt fólk í
sólbaði. Ef ég hefði haft það á
prjónunum að fækka kommúnist-
um í heiminum, og ef ég hefði
haft b.vssu og ef ég hefði eitthvað
kunnað með byssu að fara, þá
hefði mér reynzt auðvelt að
hreyta þessum fögru görðurn á
vatnsbakkanum framan við húsin
f hlóðvöll, en það er nú helzt iðja
manna víða um heim.
Það var eitt sinn sem oftar þeg-
ar ég var að koma upp frá strönd-
inni, að ég rölti stiginn milli sum-
arhúsanna og garðsins, þar sem
hermennirnir voru á verði. Ég
heyrði að venju fótatak margra
manna í garðinum, og þóttist vita,
að þar væru hermennirnir að
rölta um í leiðindum sínum í
dimmum garðinum þótt glaðasól-
skin væri utan hans. Allt í einu sá
ég glitta á byssusting rétt við hina
rammlegu girðingu umhverfis
garðinn og i sömu andrá gægðist
unglegt andlit út á milli trjánna.
Þessi ungi hermaður gaf mér
merki, þannig að hann har vísi-
fingur og löngutöng upp að vör-
unum, líkt og hann væri að revkja
vindling. Það vildi svo til að ég
átti vindlinga, sem ég var að
svæla heldur en ekkert, því að
vindlar fengust ekki hvorki i Nep-
tún né Constanta fremur en gló-
andi gull — þetta er afturá móti
ntjög svælandi vindlingaþjóð —.
Ég laumaði nokkrum vindlingum
tii hermannsins. Ilann hrifsaði þá
til sín og hvarf eldsnöggt inni
skóginn. Kannski hefur þetta
ekki verið alveg hættulagst til-
tæki.
En þetta er dænti um hungrið í
margt það, sem við höfum meira
en nóg af . Ef við sjáum sólskins-
blett i heiði, þá setjumst allir þar
og gleðjum oss — . Þó að ég sé
heldur bindindissinnaður seinni
árin, eða kannski væri réttara að
orða það svo, að ég hafi lengi
liugsað mér að verða hindindis-
sinnaður með aldrinum, þá er ég
Framhald á bls. 23.