Pressan - 13.12.1990, Side 26

26
Rigoletto í
hættu
Hjá íslensku óperunni er nú ver-
ið að æfa Rigoletto eftir verdi.
Með aðalhlutverk í, sýningunni
fara sigrún hjálmtýsdóttir,
GARÐAR CORTES Og COSTAS PASK-
alis. Stefnt er að frumsýningu
um jólin. Það er þó háð því að
fjárveiting fáist frá ríkinu. Ríkið
hefur gefið vilyrði fyrir fjárveit-
ingu en það mun ekki vera fast-
mælum bundið enn þá. Hætt
verður við sýninguna ef fjárveit-
ing fæst ekki.
Ljódbrot —
nýr söng-
hópur
Ljóðbrot nefnist hópur fólks
sem nýlega sendi frá sér sam-
nefnda plötu. Hópurinn er sam-
settur af INGVA ÞÓR KORMÁKS-
SYNI, sem semur alla tónlistina á
plötunni, BJARNA ARASYNI lát-
únsbarka, SIF RAGNHILDARDÓTT-
UR, sem er þekktust fyrir túlkun
sína á Marlene Dietrichlögum
og þátttöku í Stuðmannamynd-
inni Með allt á hreinu, GUÐRÚNU
GUNNARSDÓTTUR, dagskrárgerð-
armanni á Rás tvö, og STEFÁNI
STEFÁNSSYNI, sem lék með Ljós-
unum í bænum meðan þau voru
og hétu. Ingvi Þór Kormáksson
sagði í samtali við Listapóstinn
að hugmyndin hefði verið að
nota einhver þeirra ljóða sem
hefðu komið út undanfarin ár og
semja við þau tónlist.
„Tónlistin fer talsvert út í djass,
auk þess er þarna að finna einn
góðan tangó. Ég hef spilað tals-
vert fjölbreytta tónlist gegnum
tíðina og þessi plata ber því
vitni. Tónlistin er jákvæð og ljúf
auk þess sem Ijóðin eru fjöl-
breytileg. Það er talsverð áhætta
að standa í því að gefa út sína
eigin tónlist. En ég hef orðið var
jákvæð viðbrögð."
Jólagleði
Á sunnudaginn flytja leikarar
og dansarar jóladagskrá í Þjóð-
leikhúskjallaranum. Fjöldi leik-
ara og dansara tekur þátt í jóla-
gleðinni sem hefst klukkan 3.
Aðgangseyrir er 300 krónur fyr-
ir börn og 500 krónur fyrir full-
orðna; innifalið er kaffi og með-
læti. Sýningin tekur um klukku-
tíma í flutningi. Jólagleði var
einnig í Kjallaranum í fyrra og
var þá fullt hús.
FIMMTUDAGUR
PRESSAN 13'. DESEMBER
\ v wBW’ 3 \ >rA . * '.yðV H’1|l
' . -*,lWg^S^aga5SHSa8^MK»i lL 1
Listmunamarkaður í Hlaðvarpanum
Það er mikið um að vera í Hlað-
varpanum þessa dagana þar sem
myndlistarmenn og skáld halda
jólamarkað. Á bókamarkaði eru
bækur sem höfundarnir hafa gefið
út sjálfir, svo og bækur smærri for-
laganna; þar má m.a. nefna Smekk-
leysu og Örlagið, Orðmenn og bóka-
forlagið Bjart. Af þeim höfundum
sem eiga bækur á útimarkaðnum
má telja Magnúz Gezzon, Jón Hall
Stefánsson, Normu Samúelsdóttur
og Halldóru Thoroddsen sem er að
gefa út fyrstu ljóðabók sína. Alls eru
næstum 30 titlar á bókamarkaðnum
og er þarna kjörið tækifæri fyrir þá
sem vilja kynna sér gróskuna í
bókaútgáfu utan stóru forlaganna
auk þess að kaupa jólagjafir.
Á listmunamarkaðnum bjóða
myndlistarmenn upp á handunnar
gjafavörur. Þar eru meðal annarra
Irís Sigurjónsdóttir, með handunna
módelkjóla sem hún hefur hannað
sjálf en hún er textíllistakona að
mennt, Sara Vilbergsdóttir mynd-
listarkona með litlar pastelmyndir
og handunnar nælur og Ella Magg
með handunnar nælur úr kínversk-
um pappír og handmálaðar silki-
slæður. Tónlistarmarkaðurinn
Hljómalind er með til sölu plötur á
vægu verði, Sólheimar í Grímsnesi
bjóða varning heimilismanna og
smíðaverkstæðið Barnagull selur
handsmíðuð barnaleikföng. Og er
þá aðeins fátt upp talið.
Brynhildur Þorgeirsdóttir mynd-
listarkona sá um að skipuleggja
markaðinn. Hún sagði í samtali við
blaðið að hann væri liður í að ná
upp jólastemmningu í miðbænum.
„Markaðurinn leggur mesta
áherslu á gæði vörunnar og margt
af því sem við bjóðum upp á hérna
er ekki hægt að fá annars staðar.
Markaðurinn verður opinn til jóla
og á laugardögum sjá tónlistarmenn
og rithöfundar um að skemmta með
hljóðfæraslætti, söng og upplestri.
Meðal þeirra sem koma fram eru
Bubbi Mortens, Hjálpræðisherinn,
Langi Seli og skuggarnir, Dómkór-
inn og margir fleiri. Litlu börnin
gleymast heldur ekki því að Grýla
er skammt undan og sér um að
flengja óþekku krakkana."
SPAKMÆLI SIGURÐAR
Skáldin og smælingjarnir

Allir ærlegir menn, sem vita hve
illa er farið með þá sem minnst
mega sín í þjóðfélaginu, hljóta að
gera eitthvað til að breyta því. Eins
og margir bestu rithöfundar okkar
í gamla daga. Þeir fjölluðu ekki að-
eins um smælingjana í skáldskap
sínum heldur vörðu málstað
þeirra með oddi og egg í blöðun-
um.
Nú er þetta liðin tíð.
Rithöfundar hirða ekkert um
óréttlætið í þjóðfélaginu. Og þeir
eru nánast hættir að skrifa í blöðin
nema um bókmenntirnar og list-
ina. Og kannski húsavernd. Það er
svo kúltíverað. Annars eiga þeir
ekki orðastað við lesendur nema í
bókum sínum, skáldverkunum. Á
þetta ekki síst við um yngri höf-
unda. Þeir fáu, sem stundum
skrifa um illa meðferð á fólki, eru
af eldri kynslóðinni, t.d. Þorgeir
og Sigurður A.
Einu sinni voru rithöfundafélög-
in tvö. Annað var til hægri, hitt til
vinstri. Þau áttu í sífelldum illdeil-
um, oft um frelsi og ófrelsi. Og þó
þær erjur hafi verið helst til kalda-
stríðslegar snerust þær alla vega
um hugsjónir. Eitthvað sem var
æðra persónulegum kjörum höf-
undanna. Þeim var ekki sama um
meðbræður sína og voru reiðu-
búnir til að leggja dálítið í sölurnar
fyrir þá. Þeir voru skáld.
En svo sameinuðust rithöfunda-
félögin. Þá dóu hugsjónirnar og
samkenndin með lífinu. Skáldin
og rithöfundarnir, sem oft voru
óvenju viðkvæmir og góðir menn
og afskaplega drykkfelldir, urðu
jafnsinnulausir um náungann og
flestir aðrir. Rithöfundasamband-
ið varð harðsvírað stéttarfélag. Og
nú eru yngri höfundarnir hinir
verstu uppar. Skítsama um allt og
alla nema eigin hag. En drekka
síst minna en áður.
Ég spurði þekktan rithöfund af
yngri kynslóðinni, sem stendur
framarlega í kjarabaráttu þeirra,
hvers vegna skáldin væru hætt að
skrifa á móti vondum mönnum
sem fara illa með gott fólk.
— Það eru breyttir tímar, karl
minn. Enginn tekur mark á okkur
lengur.
Svona réttlæta þeir sérgæsku
sína endalaust.
Þvi þetta er rangt. Skrif hafa
áhrif. I fámenninu, þar sem auð-
velt er að hía náungann í hel, eru
vondu mennirnir sérlega hræddir
um mannorð sitt. Þeim er því
bölvanlega við skrif sem koma
upp um þá. Og er alveg trúandi til
að verða þá skyndilega voða góðir
og réttlátir. Eg veit þessa ýmis
dæmi. Og engir eru hæfari en
snjallir rithöfundar til að velgja
þessum peyjum undir uggum og
knýja fram umbætur.
Én rithöfundunum stendur
hjartanlega á sama. Þeir eru hátt
yfir þetta hafnir.
Mig langar til að nefna ykkur
nöfn svo þið skiljið hvaða kynslóð
höfunda ég á við. Ég veit að nafn-
berarnir, sem allir eru „góðir
höfundar" í sjálfu sér, heilmiklir
listamenn, verða ekkert reiðir.
Þvert á móti hlæja þeir dátt og
hugsa: Sá er í stuði! Hann hlýtur
að vera eitthvað spældur, greyið!
Og hér koma nöfnin: Einar Már
og Einar Kára, Gyrðir (sem leikur
sér að bréfbátunum sínum), Sjón,
Steinunn Sig (sú stelpa ætti að
skammast sín fyrir forsetadaðrið;
hefði verið andskotans nær að
segja sögu einhverrar einstæðrar
móður sem allir traðka á), Þórar-
inn Eldjárn, Ólafur Haukur, (guð
minn góður!), Pétur og Óli Gunn,
Siggi Páls (sem er nú alltaf smart)
og mín yndislega vinkona, hún
Vigdís Grímsdóttir.
Þeir sem ekki eru nefndir skulu
ekki halda að þeir séu hótinu
skárri. Það er bara ekki meira
pláss í blaðinu.