Pressan - 02.12.1993, Blaðsíða 13

Fimmtudagurinn 2. desember 1993
SKILA BOÐ
PRESSAN 13
hvccrf
LEIKHÚS
Betra en morgunsjónvarpið
Nafnið sem
SKILABOÐASKJÓÐ-
AN
ÞJÓÐLEIKHÚSIÐ
★★
Skilaboðaskjóðan, sem
var frumsýnd á dögunum
hjá Þjóðleikhúsinu, er byggð
á samnefhdri bók eftir Þor-
vald Þorsteinsson. Sögu-
þráðurinn í bókinni er
fremur einfaldur, eiginlega
of einfaldur, og því þurfti að
fylla mjög upp í til að breyta
sögunni í tveggja tíma leik-
sýningu. Þetta er aðallega
gert með því að bæta við
söng og dansi og gera meira
úr persónunum en gert er í
bókinni. Ýmislegt af þessu
tekst ágætlega. Til dæmis
spila dvergamir mun stærra
hlutverk í sýningunni en í
bókinni og veita þessari
frekar þurru sögu meiri
húmor og fjör. Það sama
má segja um nomina, stjúp-
una og úlfinn, sem em ynd-
islega vel leikin af Felix
Bergssyni, Jóhönnu Jónas
og Hinriki Ólafssyni. En
margt annað, sem hefði get-
að verið skemmtilegt, dettur
alveg niður og gerir sýning-
una óspennandi og lang-
dregna, sérstaklega fyrir Jtlé.
Að hluta felst vandamálið
í efninu sjálfu. Strákurinn
Putti (sem vill lenda í al-
vömævintýri) og sldlaboða-
skjóðan (sem notuð er til að
bjarga honum ffá tröllinu)
MARTIN
REGAL
eru í raun aukaatriði í leik-
ritinu, en alltof mikill tími
fer í að lýsa þeim báðum áð-
ur en atburðarásin fer af
stað. Ef við lítum á þau
barnaleikrit sem hafa verið
vinsæl hér síðustu áratugina
(t.d. Línu langsokk, Dýrin í
Hálsaskógi og Kardim-
ommubæinn) sjáum við
strax að aðalpersónurnar
(góðu og vondu) taka virk-
an þátt í atburðarásinni frá
upphafi til enda. Putti, sem
hér lítur út fyrir að vera
hetjan, hverfur aftur á móti
snemma úr sögunni og birt-
ist ekki aftur fýrr en í lokaat-
riðinu. Skilaboðaskjóðan
sjálf, lifandi vera' í bókinni
(að minnsta kosti sam-
kvæmt teikningunum), er
ekkert annað en brúnn poki
í leikritinu. Margrét Péturs-
dóttir leikur Möddu-
mömmu, móður Putta,
ágætlega og syngur mjög
vel, en er samt fremur lidaus
persóna bæði í bókinni og í
leikritinu. Eina persónan
sem skemmtir okkur fyrir
hlé er dvergurinn Dreitill.
Leikmyndin hjálpar heldur
eklu mikið á
þessu stigi.
Allt í lagi að
vera með lif-
andi tré, en
þessi voru
alls ekki |
nógu skelfi-
leg. Og stein-
ar í hjólastól- I
um — það |
var of mikið!
SýninginI
lifnar ekki
við fyrr en
dvergarnir
birtast heima
hjá sér strax
eftir hlé. |
Stefán Jóns-
son og Bjöm |
Ingi Hilm- [
arsson eru I
sérstaklega
hressir í I
þessu atriði,
orðaieikurinn »Það er * lagi að vera með lifandi tré, en
sterkur og íit- þessi voru alls ekki nógu skelfileg. Og steinar í
riku búning- hjólastólum — það var ofmikið!“
amir og leik-
m y n d i n
áhrifamikil.
Stuttu seinna koma nomin,
stjúpan og úlfurinn aftur
inn í söguna og fara á kost-
um í hlutverkum sínum.
Nátttröllið sjálff er asnalegt,
sem sagt ekki óttalegt á
nokkum hátt, og atriðið þar
sem Putta er bjargað er
virkilegt spennufall þrátt
fýrir mikil öskur og læti.
Leikstjórinn, Kolbrún
Halldórsdóttir, hefur greini-
lega lagt milda vinnu í þessa
sýningu og einhvers staðar í
þessu er skemmtileg saga,
sem hefur ekkert með Putta,
Möddumömmu eða tröllið
að gera. Ég hafði mesta sam-
úð með nominni, stjúpunni
og úlfinum, sem vildu ekki
taJa þátt í að bjarga Putta.
Þetta leikrit er aðallega
fýrir krakka frá fjögurra til
átta ára og betra en morg-
unsjónvarpið.
Jón Karlsson, útgefandi hjá Iðunni, sendi blaðinu eftirfarandi:
Kolbrún Bergþórsdóttir skrifar lofsamlegan dóm um bók Steinunnar
Sigurðardóttur, Ástin fiskanna, í síðasta tölublaði Pressunnar og segir þar
um aðalsögupersónu bókarinnar: „Líkt og Alda virðist þessi nafnlausa
kvenpersóna...“ og aftur: „...en munurinn er sá að hin nafnlausa kven-
persóna nýju bókarinnar...“
Ljóst er af framangreindu að farið hefúr ffamhjá ritdómara við lestur
bókarinnar að nafh þessarar kvenpersónu er nefnt ekki sjaldnar en níu
sinnum í bókinni. Það skal hér með upplýst að margumrædd kvenper-
sónaber nafhið Samanta Einarsdóttir og heitir eftir látinni enskri vinkonu
móður sinnar, eins og hún segir sjálf þegar hún útskýrir nafn sitt á blað-
síðu fimmtán í bókinni.
Með þökk fyrir birtingima.
Útgefandi.
Það er rétt hjá Jóni Karlssyni að nafn aðalpersónu og sögumanns í Ást-
in fiskanna kemur greinilega ffarn í verldnu. Verkið snart mig á þann veg
að í huganum hóf ég það yfir stað og stund. Því má segja að kostir verks-
ins hafi byrgt mér sýn. Á því biðst ég velvirðingar.
Kolbrún Bergþórsdóttir