Tíminn Sunnudagsblað - 31.05.1964, Blaðsíða 7

Hafnarfirði 17. maí 1964.
Kæri Sveinn!
Sumir vilja, að allt beri upp á
þegar í sama málið. Þess vegna eru
margir í blóðspreng með að koma
frá sér bréfum, kveðjum og kortum
fyrir jól. Þótt þess konar glaðning
ofbjóði naumast engum, hugsaði ég
sem svo fyrir jólin síðustu, að betra
væri minna og jafnara og færi því
bezt á að tengja kveðju og þökk til
Sveins og Önnu hans við sumardag-
inn fyrsta. En þegar hann rann upp,
var ég að heiman og því vant við
kominn að senda þér línu. En nú
les ég í blaði, að þú átt í dag þrjá
aldarfjórðunga að baki og þykir mér
því eins og sjálfsagt að koma að
máli við þig, þótt ég viti, að mann-
margt verði hjá þér. — Ekki þarftu
að óttast, að ég angri næmt ljóð-
skyn þitt, því að Suttungsvín hef ég
aldrei eignazt og get því með góðri
samvizku tekið undir með séra Þor-
steini Sveinbjarnarsyni á Hesti (föð-
urbróður Sveinbjarnar rektors):
Aldrei saup ég Suttungsvín,
svo að yrði kenndur,
allt fór það í Espólín,
á því svona stendur.
Ferskeytlur hef ég getað lært, en
ekki kvæði nema með miklum erfið-
ismunum og nálega alltaf gleymt
þeim jafnharðan. En þrátt fyrir það
get ég haft unun af kvæðum, ekki
aðeins meðan ég les þau, heldur
löngu síðar, en þó svo fremi, að andi
þeirra eða efni hafi snert einhverja
taug i mér og þá jafnframt hreiðrað
þar um sig. En þetta fyrirbrigði á
sér reyndar margar hliðstæður. End
ur fyrir löngu hef ég eða þú mætt
manni. Við höfum ekki yrt á hann og
hann ekki á okkur. Við vitum ekki
hvað hann heitir, ekki heldur hvað-
an hann kom né hvert hann fór. En
þrátt fyrir það hefur hann skilið eitt
hvað eftir hjá okkur, sem á sinn
afmarkaða depil á okkar stóra minn-
isfláka. Kannski er það einn af þess-
um deplum, sem er svo fróandi að
vita af, þegar undan ber og illa ligg-
ur á okkur, eða ef til vill ýfir hann
upp á okkar skeinurnar, þegar hann
minnir á sig, okkur að óvörum.
Drengurinn var lítill, en skipið var
stórt. Tímatalið stóð ljóst fyrir
drengnum, að því er varðaði komu
skipsins. Farþegar voru ætíð með því.
Sumir voru á leiðinni heim, en aðrir
að fara að heiman — fólk á öllum
aldri, vafalaust í mismunandi erind-
um. Stundum mátti lesa í svip þess, •
hvort það byggist við að fara eríndis-
leysu eða því yrði léð lán og luikka.
Sumt fólkið var kátt, en annað dauft
í dálkinn. Sumir eru alltaf glaðir og
SVEINN GUNNLAUGSSON
frá Flatey.
hressir í bragði, en aðrir eru ætíð
drumbs, eins og sjóveikin sé þeirra
fylgifiskur, eins og þeir eigi von á
því að selja upp á hverri stundu,
jafnvel ofan í sóleyjarhnappinn.
Skipið kom stundum með rúgmjöl
í brauð handa bakaranum, í annan
tíma kom það með striga utan um
fiskinn, sem var þurrkaður á reitn-
um, og stundum kom það með rús-
ínur og það hafði brotnað hornið á
einum kassanum. Við þetta horn
vildu allir, sem ýttu vagninum upp
bryggjuna, fá að vera.
Uppi í þorpinu var lítið hús og í
námunda við það var hænsnakofi.
Drengurinn hirti eggin undan hæn-
unum, þurrkaði þau og lét i fötu,
sem var hvít að innan og blá að
utan. — „Komin átta“, sagði hann,
„og þrettán dagar þangað til skipið
kemur“. Aldrei fór eins notalegur
þokki um drenginn og þegar hann
vaknaði snemma í sólskini við hana-
gal. Nú er farið að hækka í fötunni
hugsaði hann, enda bara fjórir dagar
til stefnu. Og svo kom skipið, og
drengurinn gekk með bláu fötuna
sína fram bryggjuna og á fund kynd-
arans. — „Þú ert eins og klukkan",
sagði kyndarinn, „öll hrein, öll óbrot
in — fimm krónur og tíu, næst eftir
seytján daga“. — Þá endurtók sagan
sig, nema hvað eggin voru kannski
yfrið færri og þá vitanlega einnlg
aurarnir.
Vordag, reyndar komin hávarptíð,
liggur skipið enn og aftur við bryggj-
una. Fólkið er enn einu sinni að
fara heim og heiman. Vagnarnir
þjóta á teinunum, og kannski hefur
brotnað horn á rúsínukassa. Dreng-
urinn er á leið um borð, en í þetta
skipti hefur fatan hans orðið eftir
heima. Hann er með pokaskjatta —
hefur lagt hann á bak sér og ber
um öxl.
Skipið stefnir inn eftir, inn fjörð-
inn, inn á milli eyja og það er ekki
kominn liggjandi í röstina. Drengur-
inn hefur setzt á lestarhlerann og
hann skilur ekki pokann við sig.
Hann er að hleypa heimdraganum,
og honum býður i grun, að það geti
komið sér illa að týna skjattanum.
Sokkarnir, sem hún amma hans
prjónaði neðan við og mosaliíuðu,
buxurnar, sem gerðar voru upp úr
buxunum hans Jóns gamla og bolur-
inn, sem var prjónaður í vél, allt
var þetta í pokanum og reyndar
margt fleira, því að drengurinn var
á leið í sveitina. Bærinn hans var
fyrir innan fjörð, kannski var hann
hinum megin við fellið, ef til vill var
hann fyrir handan niðri við sjó.
Þorp drengsins var að hverfa, hús
in og höfðarnir, einnig eyjarnar.
Hann sá orðið ókunnar eyjar og skip
ið fór svo skammt frá þeim, að 'það
mátti kasta steini upp í fjörumálið.
Framandi land var á bæði borð. Víst
var gaman að líta ókunna staði,
sjónarathyglin eins og skerptist, en
þ»ð var eigi að síður eitthvað að
T í M 1 N N - SUNNUDAGSBLAÐ
487