Tíminn Sunnudagsblað - 31.05.1964, Blaðsíða 9

Fuglamergðin f björgum Drangeyjar er mlkll og lltfögur eggin, sem þangað eru sóft á vorln. Ljósmynd: Þorsteinn Jósepsson 1
Öll náttúran iðar af lífi hvert vor.
Með hækkandi sól og vaxandi yl og
birtu er seni allt risl af blundi og
jafnvel steinninn verður kvikur. Fræ
in, sem þraukuðu vetrarlangt í sverð-
inum, þrútna og sprengja hýði sitt,
grös og blómjurtir skjóta upp græn-
uin biöðum, skordýrin fara á kreik,
fuglamir vitja sumarstöðva sinna,
göngufiskurinn heldur upp ámar.
Þetta er hin rnikla upprisuhátíð, sem
gerist hvert vor og við höfum jafn-
an fyrir augum, er dregur að sumri.
í fljótu bragði mætti virðast sem
enginn staður væri síður fallinn til
þess að vera skjól og vagga hins
unga lífs en gnæfandi björg við hið
yzta haf. Óvíða verða þó meiri um-
skipti við vorkomuna. Þangað fiykk-
ist bjargfuglinn tugþúsundum saman
til þess að reisa þar bú, og skyndi-
lega bergmála hin þöglu, nöktu
hamraþil af röddum óteljandi fugla,
sem tekið hafa sér þar bólfestu: Kalt
bergið morar af lífi, og hvar sem
fugl fær tyllt niður fæti, þar er fugl
kominn með amstur sitt og önn. Og
áður en varir liggja eggin um allar
syllur á beru grjótinu, sægræn og
heiðblá með óteljandi dröfnum, flikr
um og skellum, svörtum og móleit-
um. Enginn meistari, sem ber pensil
að lérefti, getur dillað auganu með
þvílíkum litagaldri.
En fleiri heyja lífsbaráttu sína en
langvían og stuttnefjan og allar hin-
ar fuglategundirnar, sem í bjarginu
fæðast. í þúsund ár hafa menn, sem
björgin bjuggu, haldið með vaði sína |
og festar á hamrabrúnirnar, þegar
fuglinn var orpinn. Erindið var að
klófesta hin litfögru egg, safna forða
matar handa mannanna börnum. '
Þeirra erinda hefur hver kynslóðin
eftir aðra sigið í Látrabjarg, Hæla-
víkurbjarg, Hornbjarg, Drangey, ,
Grímsey, fuglabjörg Vestmannaeyja. 1
Ókunnugum manni, sem virðir þessi j
björg fvrir sér, sýnist slík iðja ekld ,
árennileg; Og það er hún sannarlega j
ekki. Það þarf hugrekki til þess að ■
renna sér fram af tíræðu bjargi og
þaðan af meira í mjórri festi og ;
Sveiflast fram og aftur í gínandi
hengiflugi líkt og dordingull j
í þræði. Mörgum unglingum liefur I
án efa verið hörð hin fyrsta raun, ,
enda sagnir um gamla sigamenn, er i
hrundu ungum sonum sínum fram af, I
ef þá barst kjark til þess að sleppa
brúninni af sjálfsdáðum.
En það var ekki einungis, að sig
væri mikil þoranraun þeim, sem ekki 1
höfðu tamið sér það: Þáð. var líka
mikill háski á ferðum. Þeir erú ótald-
ir, sem komu ekki aftur heilir á brún
úr bjargsigi. Kirkjubækur þeirra
prestakalla, þar sem bjargsig var j
stundað, tala sínu máli. Þar þarf
sjaldnast að fletta lengi dánarskrán-
um «1 þess að rekast á stuttorðar
I
489:
T f M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ