Tíminn Sunnudagsblað - 31.05.1964, Blaðsíða 11

ÞéttsetiS fugiabjarg í Færeyjum.
lofti og sneri höfuðið niður. Þar á
ofan hafði fóturinn, sem fastur var 1
netinu, hrokkið úr öklaliðnum. Eng-
inn var svo nálægur, að hann heyrði
til hans.
Það mætíi virðast, að þrettán ára
gömlum dreng væri lítillar bjargar
von í slíkum nauðum. Eigi að síður
tókst Hannesi að rétta sig við, og
las hann sig síðan á netinu upp á
syllu, er var nokku ofar í berginu.
Hann var samt sem áður ekki slopp
inn úr þessum nauðum. Fyrir ofan
sylluna var standberg, sem virðist
með öllu ókieift, enda slútir það jafn
vel sums staðar fram yfir sig. Svo
fór samt, að Hannes komst upp, þó
að hvorki vissi hann sjálfur né neinn
annar, hvernig það mátti takast.
Á hann seig óminni, sem hann
fékk aldrei griilt í gegnum og vissi
hann ekki af sér fyrr en hann var
kominn góðan spöl upp fyrir brún-
ina. Þar kom hann aftur til sjálfs
sín, liggjandi ósjálfbjarga í grasinu.
Og illa var hann leikinn, að hann lá
rúmfastur árlangt, þó að til fullrar
heilsu kæmist að lokum.
Ekki er heidur þurrð á sögum af
Hornstrendingum, er nauðulega hafa
sloppið úr björgum, þótt með öðrum
hætti væri en hér hefur verið sagt.
Vorið 1910 var Árni Jónsson, bóndi
í Furufirði, við sjóróðra á Horni og
hafði húsmann úr Furufirði, Guð-
mund Márusson, með sér á bátnum.
Fóru þeir tii fuglatekju í Hornbjarg
að loknum róðrum, og var það gert
að hvötum Guðmundar. Þriðji maður
Inn, sem fór með þeim í bjargið, hét
Benedikt Guðmundsson, unglingspilt
ur, stjúpsonur Árna.
Nú var afráðið að kanna hillu efst
1 Kálfatindum. Árni treystist ekki til
SUNNUDAGSBLAÐ
Tímans gengur ört iil
fsurrSar, og svo sem
kunnugt er eru nú mörg
tölubföð fyrsta árgangs
ófáanteg. — Svo getur
æinnig orSið um nokkur
tölubðöö síðari ár-
ganga.
Þeír, sem hugsa sér
a# helda Sunnudags-
hla^inu saman, ætfu hví
aö athuga fyrr en síð-
ar, hvorf eitthvaS vant-
ar í hjá þeim og ráða
bót á því.
þess að ganga þessa hillu og hugð-
ist bíða hinna. Guðmundur hafði
band sér til stuðnings, og átti Bene-
dikt að halda í það á meðan hinn
snaraði fuglinn. Þar kom, að Guð-
mundi þótti bandið óþarft, leysti það
af sér og rétti það til Benedikts, sem
stóð uppi við bergið. En að andartaks
stund liðinni brast klettanefið, sem
Guðmundur stóð á, rétt við tærnar
á Benedikt. Hvarf Guðmundur á
sömu stundu, en Benedikt stóð sem
límdur við bergþilið, famaður af
skelfingu, með gínandi hengiflugið
fjrir fótum sér. Örmjó brík skildi
þar á milli lífs og dauða.
Vorið 1918 var Guðmundur Hall-
varðsson, ungur maður í Hlöðuvik,
við sig á Hábrún í Hælavíkurbjargi,
og sátu systkini hans á brún. Nú bar
svo við eitt sinn, er Guðmundur var
dreginn upp, að hann hneig niður al-
blóðugur og meðvitundarlaus, er
hann kom á brún. Ekki duldist hvað
gerzt hafði: Hann hafði orðið fyrir
steini. Var þegar brugðið við
og hlaupið til bæja eftir
ábreiðum, og í þeim var hann
borinn heim. Lá hann þar síðan með
vitundarlaus í tvo daga. Læknir var
sóttur til Hesteyrar til þess að gera
að sári hans til bráðabirgða, en síð-
an var hann fluttur sjóleiðis í sjúkra-
hús á ísafirði. Þar lá hann
enn nokkra daga sem dauður væri,
miz ofurlítið líf tók að færast í
hann. Vilmundur Jónsson var nýkom
inn til ísafjarðar, er þetta gerðist, og
varð hann þess áskynja, er unnt var
að rannsaka sárið, að höfuðkúpan
hafði brotnað undan steininum og
klofnað á tvo vegu. Tókst honum að
ná brott lausum beinflísum, og hjarn-
aði Guðmundur við og komst heim,
gróinn sára sinna, síðla sumars. En þá
var mjög skipt um hinn unga og
vaska mann. Hann var orðinn grár
fyrir hærum og um margt harla tor-
kennilegur. Slysför sinni í Hælavík-
urbjarg hafði hann gleymt með öllu,
og aldrei framar hætti hann sér í
björg. Að nokkrum árum liðnum
varð hann bráðkvaddur milli bæja.
★
Sigamenn eru nú orðnir fáir f
landinu, enda ekki mikið að því gert
að síga eftir eggjum og fugli, miðað
það, sem áður var. Þó er enn sigið
.árlega í Vestmannaeyjum, Grímsey
og Drangey og ef til vill víðar. En
útbúnaður er orðinn miklum mun
betri en fyrr á tímum og slysahætt-
an minni. Og enginn er framar nauð-
beygður til þess að hætta sér í björg
til þess að afla sér og sínum lífs-
viðurværis. Það er runnin upp ný
öld með allsnægtir.
En fuglinn heldur áfram að gæða
björgin lífi á hverju vori. Meðan ald-
an rymur við hleinar og ekki þverr
æti í sjónum, mun fuglinn halda
tryggð við þau og langvía og stutt-
nefja klekja þar út hinum litfögru
eggjum og ala önn fyrir ungum sín-
um af móðurlegri ást og umhyggju.
(Helztu heimildir:
Blanda, Ilornstrendingabók,
Barðstrendingabók, Grímseyj-
arlýsing).
1 I M 1 N N — SUNNUDAGSBIAÐ
491