Morgunblaðið - 10.09.2005, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 10. SEPTEMBER 2005 33
MINNINGAR
✝ Ásgeir ArnarJónsson fæddist
á Húsavík hinn 17.
nóvember 1954.
Hann lést af slysför-
um um borð í togar-
anum Hauki EA
hinn 1. september
síðastliðinn. For-
eldrar hans eru þau
Hrefna Steingríms-
dóttir frá Húsavík
og Jón Grétar Hilm-
arsson. Ásgeir var
elstur í röð fimm al-
systkina. Yngri
systkini hans eru Ásdís Kolbrún,
Steingrímur Arnar, Margrét El-
ísabet og Anna Gunnhildur. Þá
átti Ásgeir tvo hálfbræður sam-
mæðra, tvíburabræðurna Þóri og
Hrafn Karlssyni. Ásgeir ólst upp á
Húsavík og byrjaði ungur að
stunda sjóinn og varð sjómennsk-
an hans lífsstarf.
Ásgeir eignaðist
sjö börn. Þau eru:
Páll Skúli, f. 1971.
Móðir hans er
Ágústa Pálsdóttir.
Eva Jóna, f. 1972,
móðir hennar er
Kristín Ingólfsdótt-
ir. Elísa Hörn, f.
1976, en hana átti
Ásgeir með fyrri
konu sinni, Klöru
Sigurðardóttur. Ás-
geir og Klara slitu
samvistir. Seinni
kona Ásgeirs er
María Mikaelsdóttir. Þau slitu
samvistir 2004. Börn þeirra eru:
Íris Hörn, f. 1983; Mikael Þór, f.
1985. Ílóna Sif, f. 1991, ogAðal-
björg, f. 1995. Barnabörn Ásgeirs
eru fimm.
Útför Ásgeirs verður gerð frá
Húsavíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Skjótt skipast veður í lofti segir
máltækið og það átti við þegar við
fengum þær fregnir 2. september
að þú hefðir lent í slysi kvöldið áð-
ur og látist.
Nú kemur þú ekki yfir götuna til
okkar í kaffi og spjall eins og áður
og þess eigum við eftir að sakna.
Enginn góður vinur sem býr í hús-
inu á móti.
Það er sárt að horfa yfir og sjá
að enginn vinur situr í tröppunum
eða veifar úr eldhúsglugganum.
Þegar maður sest og hugsar þá
rifjast upp margar og góðar minn-
ingar um þig. Þú og Maja ásamt
börnum ykkar, Írisi, Mikka, Ílónu
og Aðalbjörgu og við Pétur ásamt
okkar börnum áttum góðar stundir.
Börnin okkar ólust upp saman
hér í götunni og mikill var sam-
gangur á milli heimila okkar og
alltaf vorum við velkomin í Urðar-
gerði 4 og krakkarnir okkar hlupu
á milli.
Árið 1999 dó síðan sonur okkar
Péturs, hann Pétur Davíð, og þú
sýndir okkur svo mikla hlýju og til-
finningar, grést hjá okkur og sagð-
ir þetta ekki vera sanngjarnt. Já,
Geiri minn, þá sýndir þú mér hvaða
mann þú hafðir að geyma, mikil til-
finningavera og góð sál. Það vil ég
þakka þér og við hér öll. Enda
verður þú aldrei gleymdur. Hver
gleymir góðum vini?
„Ég lifi og þér munuð lifa.“ Þessi
orð eru skrifuð og þeim trúi ég.
Allt líf heldur áfram að lifa. Sálin
mun lifa, þú lifir á öðrum stað en
áður.
Og ég veit og er sannfærð um að
við öll hittumst aftur og ég vona
heitt og innilega að ástvinir þínir
hafi þessa trú, það fleytir þeim
langt í sorginni. Þau öll eiga um
sárt að binda og ég mun biðja fyrir
þeim og þér.
Elsku Geiri minn, við hér í
Urðargerði 3 þökkum góðar stund-
ir og eigum eftir að sakna þín.
Anna Soffía Halldórsdóttir.
ÁSGEIR ARNAR
JÓNSSON
sem fórum út á fjörð í skektunni og
svo skall á þoka ... Brosið þitt fallega,
afi, mun fylgja mér alla leið yfir höfin
til Svíþjóðar og Argentínu og alla
ævi. Hvíldu í friði.
Helen.
Elsku langafi er látinn. Við erum
ríkari fyrir að hafa átt hann að og
fyrir að hafa fengið að kynnast hon-
um.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Góður Guð verndi og blessi ömmu
okkar, Guðnýju í Stöð.
Kveðja,
Dagbjartur Már og
Natalía Guðrún.
Ég kynntist Jóhannesi fyrir 30 ár-
um þegar Hansína yngsta dóttir
hans giftist Sigurði bróður mínum.
Hún var mikill happafengur fyrir
bróður minn og okkur hin í fjölskyld-
unni og það er óhætt að segja það
sama um foreldra hennar þau Jó-
hannes og Guðnýju Þorbjörnsdóttur.
Þau voru einstök hjón, svo samhent
og sátt við lífið að það er þakkarvert
að hafa fengið að kynnast þeim.
Jóhannes var lærður rennismiður
og vann í vélsmiðjunni Héðni þegar
þau hjónin ákváðu að flytja af möl-
inni og hefja búskap á Stöð við Stöðv-
arfjörð. Þar bjuggu þau þegar kynni
okkar hófust.
Ég hef oft komið að Stöð og alltaf
var tekið einstaklega vel á móti mér.
Heimilislífið einkenndist af ró, hlýju
og umhyggju en jafnframt lífi og
gleði. Það var heilsubætandi fyrir
mig stressaðan borgarbúann að
dvelja þar hjá Guðnýju og Jóhannesi
þó ekki væri ég mjög sólgin í grasa-
teið sem þau gáfu mér.
Síðustu árin höfðu þau hjónin
vetursetu á Aflagranda í Reykjavík
en þegar voraði héldu þeim engin
bönd og þá fóru þau heim að Stöð þar
sem þau dvöldu langt fram á haust.
Jóhannes var ern og hress þar til
fyrir stuttu að hann kenndi þess
meins sem dró hann til dauða. Það er
ótrúlega stutt síðan hann hljóp upp
um öll fjöll og eltist við rolluskjátur
eða tíndi fjallagrös og aðrar lækn-
ingajurtir.
Jóhannes var mjög vinnusamur.
Ef hann var ekki að vinna utanhúss
þá fann hann sér eitthvað að fást við
innanhúss. Í kjallaranum á Stöð var
lítið verkstæði og hann smíðaði þar
ýmsa nytjahluti, auk þess sem hann
var liðtækur við heimilisstörfin.
Þau Jóhannes og Guðný áttu mörg
áhugamál sem þau stunduðu eftir að
þau komust á efri ár. Þau fóru ekki
alltaf troðnar slóðir. T.d. settu þau
upp í borðstofunni á Stöð skífu til að
æfa pílukast og þar kepptu þau hvort
við annað eða við gesti. Skífan gaf frá
sér alls kyns hljóð og ef kastið var vel
heppnað brutust út mikil fagnaðar-
læti í skífunni, ungum og öldnum til
ómældrar skemmtunar.
Það er margs að minnast en sú
mynd sem oftast kemur upp í huga
minn er frá Stöð. Við sátum í borð-
stofunni, Guðný heklaði af miklum
móð og sagði okkur Sínu frá því þeg-
ar þau Jóhannes „fóru vitlausu meg-
in við Strútinn“ en það mun hafa ver-
ið brúðkaupsferð þeirra. Frásögnin
var krydduð miklum hláturkviðum
sögukonunnar. Jóhannes sat við hlið
konu sinnar, skaut inn einu og einu
orði, ýmist kímdi eða hló og horfði á
hana með innilegri ástúð og hlýju.
Eftirfarandi vísa eftir Pál Ólafsson
gætu verið orð Jóhannesar:
Læt ég fyrir ljósan dag
ljós um húsið skína,
ekki til að yrkja brag
eða kippa neinu í lag,
heldur til að horfa á konu mína.
Guðný hefur nú misst lífsförunaut
sinn eftir tæplega 70 ára farsæla
samveru. Við biðjum að hún fái styrk
til að takast á við söknuðinn og miss-
inn.
Ingibjörg Pétursdóttir.
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu okkur
hlýhug og samúð við andlát og útför ástkærs
föður okkar, afa og langafa,
STEFÁNS GUNNARSSONAR
frá Skipanesi.
Sérstaklegar þakkir til starfsfólks dvalarheim-
ilisins Höfða á Akranesi fyrir frábæra umönnun
síðustu árin.
Guð blessi ykkur öll
Sigurbjörg Kristjánsdóttir,
Ármann Stefánsson, Ingibjörg Valdimarsdóttir,
Svandís Stefánsdóttir,
Jóhanna Stefánsdóttir,
afabörn og langafabörn.
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, sem sýndu
okkur hlýhug og samúð við andlát og útför
SESSELJU MARGRÉTAR MAGNÚSDÓTTUR,
Faxaskjóli 18,
Reykjavík.
Ólafur Jón Briem,
Eiríkur Atli Briem, Ásdís Halla Arnardóttir,
Anna Margrét Briem, Gunnar Páll Pálsson,
Benta Magnea Briem, Tryggvi Níelsson,
Þóra Kristín Briem,
Kristín Þórðardóttir,
Þórður Magnússon, Rósa Sigurðardóttir,
Auður Magnúsdóttir
og barnabörn.
Við færum alúðarþakkir öllum þeim sem vottuðu
samúð og létu í ljós vinarhug við andlát og útför
systur okkar og mágkonu,
ÞYRI ÞORLÁKSDÓTTUR MYERS.
Við þökkum ekki síst þeim sem önnuðust hana
svo vel í veikindum hennar.
Ragnheiður Kristjana Þorláksdóttir,
Helgi Þorláksson, Auður Guðjónsdóttir,
Nanna Þorláksdóttir, Hjörtur Torfason,
Ingi Sörensen, Ellen Sörensen.
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim, sem
sýndu okkur hlýhug og samúð við andlát og útför
elskulegrar móður okkar,
NÍNU KRISTBJARGAR
GUÐMUNDSDÓTTUR,
Kjalarsíðu 14b,
Akureyri.
Áslaug, Elísabet, Henríetta,
Davíð og Ægir Kristinsbörn
og aðrir aðstandendur.
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
Þegar ég skrúfaði
nýja fætur undir rúm
sonar míns í sumar
varð mér hugsað til
vinar okkar Jóns Skafta. Hann
hafði a.m.k. tvisvar sinnum veitt
mér hjálp með að lagfæra þá
gömlu. Þarna voru verksummerkin
fyrir framan mig: Undir einum
fætinum var komin styttri skrúfa
en undir hinum. Undir annarri
skrúfu var komin þykkri skífa,
undir þeirri þriðju voru skífurnar
tvær.
Hvert atriði var útpælt og komið
fyrir af mikilli nákvæmni. Þá fór
ég að hugsa til þess þegar ég hafði
fest kaup á gömlu húsi í Heiðar-
gerðinu. Fyrst tóku við svolitlar
endurbætur. Þá var Nonni með í
ráðum og mér innan handar; hvort
sem um var að ræða heilræði, lán
á verkfærum eða grúsk í hillum
Axelsbúðar eða Brynju á Lauga-
vegi í leit að hárrétta efninu til
endurbótanna. Hann var botnlaus
brunnur góðra ráða og það lék allt
í höndunum á honum. Það var gott
að eiga hann að.
Það eina sem ég gat gert í stað-
inn var að mála eða gefa einhver
ráð hvað það varðar.
Einu sinni málaði ég svo húsið
að utan. Það var ekki einu sinni
allt húsið sem ég málaði, heldur
bara steinninn og ég var ekkert
einn við þetta því hann dró ekkert
af sér sjálfur og Óli tók líka ein-
hvern þátt í þessu. Að því verki
loknu var hann svo þakklátur að
ég hef ekki hitt þakklátari mann
og ekki fengið þéttara handtak eða
faðmlag, hvorki fyrr né síðar.
Hann var ánægður með mig þá.
Daginn eftir var hann svo kominn
heim til mín með tommustokk til
að mæla fyrir niðurföllum á húsið.
Þau smíðaði hann svo og kom fyrir
utan á húsinu. Ég var ánægður
með hann þá.
Ég kynntist Jóni Skafta þegar
ég flutti á Skagann og fór í Fjöl-
brautaskólann. Þá leigði ég her-
JÓN SKAFTI
KRISTJÁNSSON
✝ Jón SkaftiKristjánsson
vélstjóri fæddist í
Reykjavík 16. ágúst
1937. Hann lést á
heimili sínu þriðju-
daginn 16. ágúst
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Akraneskirkju 25.
ágúst.
bergið í kjallaranum
hjá þeim Grétu. Okk-
ur varð strax vel til
vina. Ég sótti í ör-
yggið sem fylgdi því
að einhver fylgdist
með mér og sýndi
áhuga á því sem ég
var að gera. Ég fór
að láta þau vita af
ferðum mínum, hvað
ég hefði verið að
gera og hvernig það
hefði gengið. Ég fann
að þeim þótti ekkert
verra að fá að passa
svona upp á unglinginn. Þannig að
samkomulagið var gott og mér leið
vel í kjallaranum. Jón Skafti var í
senn vinur minn og fóstri. Hann
fylgdist með þroska barnanna
minna og þau nutu góðs af sam-
veru með honum og Grétu. Að
hafa kynnst honum er lán sem ég
verð ævinlega þakklátur fyrir að
hafa hlotið.
Eitt af mörgu sem hann hjálpaði
mér við á þessum árum í kjall-
aranum var að fá kærustuna mína
til að hefja með mér búskap. Hon-
um leist ekki á mig þegar ég sagði
honum að ég væri að spá í að
hætta í skólanum og fara að vinna
í Reykjavík.
Nei, heldur tók hann til við að
búa kjallarann þannig úr garði að
þar gætum við búið tvö. Hún gat
alveg eins komið á Skagann eins
og ég í borgina. Þannig að síðasta
árið okkar Grétu í Fjölbraut
bjuggum við saman í kjallaranum
og Gréturnar í Heiðargerði 19
voru tvær.
Þegar við Nonni töluðum síðast
saman átti ég ekki nógu mörg eða
góð orð til að þakka honum fyrir
samveruna og tryggðina sem hann
hefur sýnt mér og fjölskyldu minni
í gegnum tíðina. Þau á ég ekkert
frekar núna, þó ég hafi nægan
tíma til að velja orðin sem ég
skrifa. Jón Skafti var traustur vin-
ur, ráðagóður og snjall, bráð-
greindur og síungur í hugsun.
Hann hafði að leiðarljósi í lífinu að
maður lærði svo lengi sem maður
lifði.
Hann var alla tíð að tileinka sér
einhverja nýja þekkingu og nýja
færni. Ég bara vona að það takist
mér að hafa eftir honum.
Við Gréta sendum aðstandend-
um Jóns Skafta samúðarkveðjur.
Karl Hallgrímsson.