Morgunblaðið - 19.09.2005, Síða 32

Morgunblaðið - 19.09.2005, Síða 32
32 MÁNUDAGUR 19. SEPTEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR ✝ Óli BergholtLúthersson fæddist í Bergsholti í Staðarsveit hinn 21. maí 1931. Hann lést á Landspítalanum við Hringbraut 12. september síðastlið- inn. Foreldrar hans voru Lúther Jóns- son, f. 2.9. 1892, d. 28.4. 1974, og Krist- ín Theódóra Péturs- dóttir, f. 21.11. 1890, d. 18.2. 1984. Systk- ini Óla eru Jón, f. 13.2. 1914, d. 13.5. 2005; Svava, f. 27.7. 1915, d. 6.9. 2003; Kristín Ást- hildur, f. 1.4. 1917, d. 21.4. 2000; Guðrún, f. 24.5. 1920, d. 11.12. 1920; Guðrún Fjóla, f. 8.6. 1921, d. 12.7. 1998; Petrea Jófríður, f. 19.2. 1925; og Pétur Bergholt, f. 2.9. 1936. Anton Salómonsson frá Ólafsvík fluttist til fjölskyldunnar þegar hann var 16 ára og bjó með þeim til dánardags, f. 17.4. 1909, d. 10.4. 1994. Hinn 28. janúar 1956 kvæntist Óli Svönu Svanþórs- dóttur, f. 26.3. 1934, frá Tindastöðum á Kjalarnesi. Börn þeirra eru: 1) Ragna, f. 19.10. 1956, maki Eiríkur Guðbjartur Guðmundsson, f. 6.10. 1950. Börn þeirra eru: a) Svana, f. 12.4. 1976, d. 26.10. 1995. b) Óli Örn, f. 29.5. 1979. c) Sóley, f. 5.6. 1984, unnusti Stefán Reynisson, 19.8. 1979. Dóttir þeirra Margrét Nótt, f. 11.6. 2005. d) Svana Björg, f. 5.12. 1997. 2) Kristín Theódóra, f. 12.1. 1960, maki Óli Sævar Laxdal, f. 30.6. 1958. Börn þeirra: a) Svan- þór, f. 6.8. 1979, unnusta Gréta Björg Jakobsdóttir, f. 5.4. 1983. b) Íris Ósk, 29.3. 1982. c) Sævar, 15.6. 1988. d) Elvar, f. 5.11. 1990. 3) Ás- dís, f. 22.4. 1967. 4) Lúther, f. 14.11. 1972. Útför Óla verður gerð frá Kópa- vogskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 13. Þegar ég heimsótti fyrst tilvon- andi tengdaforeldra mína þá spurði ég Rögnu, væntanlega eiginkonu mína, við fyrsta tækifæri: „Eru þau alltaf svona elskuleg?“ því mér fannst mér tekið eins og höfðingja. „Já,“ svaraði hún og reyndust það orð að sönnu. Óli tengdafaðir minn ólst upp í Bergsholti í Staðarsveit á Snæfells- nesi fram undir tvítugt. Á fyrsta æviári Óla upplifði fjölskyldan hans það að hús þeirra brann ofan af þeim. Þegar Óli var orðinn fimm ára þá brann það aftur til grunna og þurftu þau að gista það sumar í fjárhúsun- um. Á unglingsárunum var Óli eitt ár í héraðsskólanum á Laugarvatni þar sem hann undi hag sínum vel og tal- aði hann oft hlýlega um þann tíma. Óli fluttist svo til Reykjavíkur. Sumarið 1952 vann hann hjá Júlíusi Jónssyni að keyra leiðina Kjalarnes- Kjós. Þar kynntist hann Svönu Svan- þórsdóttur frá Tindastöðum sem hann giftist þremur árum seinna. Árið 1971 fluttu þau á Ásbraut 21 í Kópavogi þar sem þau bjuggu eftir það. Næstu árin starfaði Óli við leigu- bílaakstur hjá Bæjarleiðum og í ál- verinu í Straumsvík. Árið 1979 réðst Óli til vinnu hjá Radíóbúðinni og starfaði hann þar í nítján ár. Þegar Salurinn í Kópavogi var opnaður árið 1999 hóf Óli þar störf sem húsvörður og starfaði þar af miklum dugnaði og myndarskap óslitið þar til hann fór í veikindaleyfi sumarið 2005. Í Kópavogi var hann um áratuga- skeið virkur í starfi Sjálfstæðis- flokksins og sat meðal annars í nokk- ur ár í stjórn sjálfstæðisfélagsins. Óli hafði mikinn áhuga á söng. Hann var á meðal stofnenda Snæfellingakórs- ins í Reykjavík. Síðustu tíu ár söng hann í kór Óháða safnaðarins. Óli fór nær daglega í sund í sund- laug Kópavogs. Hann taldist á meðal þeirra heiðursmanna sem kölluðu sjálfa sig Pottverja. Árið 1995 byrj- aði Óli að spila golf hjá GKG og varð golfið fljótlega að hans aðaláhuga- máli. Ég minnist með sérstakri hlýju símasamtalanna okkar um stjórnmál á fyrstu búsetuárum okkar Rögnu fyrir vestan. Ég kveð með söknuði góðan vin. Eiríkur Guðmundsson. Í sumar ræddi ég við hann afa og nafna, sem ég er skírður í höfuðið á, um hversu mikið hann hefði upplifað af framförum Íslands á síðustu öld. Hann fæddist í torfbæ (sem brann í tvígang ofan af honum fyrir sex ára aldur. Upp frá því hafði hann skilj- anlega illan bifur á kertum!) en síð- ustu 35 ár ævinnar bjó hann í eigin húsnæði á toppi Kópavogshæðar. Þegar ég spurði hann hvaða breyt- ingar honum hefði þótt hvað merki- legastar á ævinni var svarið: „Þegar þeir lögðu veg út Snæfellsnesið, það var alveg djöfullegt að blotna alltaf í fæturna hvert sem maður fór.“ Þannig komst hann afi oft að kjarna málsins. Af öfum mínum lærði ég tvær jafngóðar og mikilvægar lífslexíur. Guðmundur Valgeir afi minn kenndi mér gildi þess að leggja hart að sér við alla þá vinnu sem maður tekur að sér. Óli afi minn sýndi mér hvernig þú öðlast vináttu og virðingu manns með því að sýna honum vináttu og virðingu að fyrra bragði. Hann Óli sinnti afastarfinu af miklum dugnaði. Öllum barnabörn- unum hans þótti alltaf sérlega skemmtilegt að koma í heimsókn á Ásbrautina vegna þess hversu kátur og hress hann var og fullur af orku. Afi var alla tíð gríðarlega stoltur af börnum sínum og barnabörnum. Síðustu mánuði var hann sérstak- lega stoltur og ánægður með það hversu vel Lúther, yngsta syni hans, gekk að fóta sig í nýju umhverfi vest- ur á Ísafirði. „Heimurinn væri betri ef fleira fólk væri eins og hann Óli,“ sagði góður maður eitt sinn við mig þegar Óla bar á góma og eru það orð að sönnu. Hann gerði heiminn betri með því að bera ekki kala til neins manns, leggja alltaf hönd á plóginn þegar einhver sem hann þekkti þarfnaðist aðstoðar og láta hvern þann sem hann ræddi við finnast hann vera merkilegasti maðurinn sem hann gæti verið að tala við. Fjölskylda hans sem saknar hans sárlega mun leggja sig fram við að heiðra minningu hans með því að reyna að fylgja fordæmi hans. Óli Örn Eiríksson og fjölskyldan Sæbólsbraut 34a. Elsku afi minn. Það er ótrúlega erfitt að trúa því að þú sért farinn frá okkur. Þú varst alltaf svo hress og unglegur að ég hélt næstum að þú værir ódauðlegur. Við samglödd- umst þér svo innilega þegar við frétt- um að þú værir að fara í aðgerðina og ekkert okkar grunaði að það væri svona stutt eftir. Þegar við Stefán og Margrét komum til þín á spítalann þá varstu svo hress og ég var viss um að næst þegar ég sæi þig þá værir þú kominn heim til ömmu og yrðir fljótt kominn á fætur og farinn í göngu- túra í Fossvoginum eins og þú gerðir svo oft í sumar. Þó þú sért nú farinn þá er ég svo þakklát fyrir að hafa eytt sumrinu á Íslandi og að hafa fengið að vera með þér og að þú hafir hitt litlu langafa- stelpuna þína. Ég á svo margar góð- ar minningar um þig enda varstu al- gert gull af manni. Margar þeirra eru úr Salnum þar sem þú vannst og ég var oft með kórnum og svo er ein sem mér þykir sérstaklega vænt um. Hún var þegar ég var í Þinghóls- skóla og við fórum í skólaferð í Hval- fjörð að gróðursetja tré og þú varst að hjálpa okkur. Ég var svo voðalega montin að hafa afa minn á svæðinu og varð hálf súr þegar allir hinir krakkarnir fóru að kalla þig afa. Þér fannst það þó ekki slæmt og sagðist þú vera bara afi okkar allra. Þetta var svo lýsandi fyrir þig. Þegar Stefán minn kom í fjöl- skylduna þá varstu fljótur að láta honum líða eins og hann væri líka barnabarn þitt. Þú varst einn albesti maður sem ég hef þekkt og þín mun verða saknað sárt af öllum sem þekktu þig. Sofðu rótt, elsku afi. Þín Sóley. Hann Óli okkar Lúthersson er lát- inn. Dánarfregnin kom á óvart eins og alltaf þegar dauðinn kveður dyra. Ég hafði talað við Óla fyrir rúmum þremur vikum og þá var hann ný- kominn úr hjartaskurði, sem hafði gengið vel og hlakkaði til að komast fljótlega í endurhæfingu á Reykja- lundi. Óli var ákaflega hlýr og opinn per- sónuleiki og var hvers manns hug- ljúfi. Ég kynntist Óla fyrst er ég hafði afskipti af bæjarmálunum hér í Kópavogi árið 1990. Tókst þá með okkur vinátta sem hélst æ síðan. Óli var einnig mikill vinur vina sinna. Hann hafði mjög ákveðnar skoðanir á mönnum og málefnum og lá ekki á þeim. Hann var fastur fyrir þegar þess þurfti, en var fyrstur manna á vettvang ef eitthvað bjátaði á hjá vinum hans og kunningjum. Óli var ráðinn húsvörður hjá Saln- um í Kópavogi þegar hann var opn- aður snemma árs 1999. Hann starf- aði þar til æviloka við mjög góðan orðstír. Hann tók á móti listamönn- um og gestum, ávallt með bros á vör. Hann var þessi hlýja og glaða ásjóna Salarins og var dáður og virtur bæði af listamönnum og samstarfsfólki. Óli var mjög virkur félagi í Sjálf- stæðisflokknum hér í Kópavogi og sat í stjórn Sjálfstæðisfélagsins og í stjórn fulltrúaráðsins til margra ára. Hann og kona hans Svana voru alltaf tiltæk ef vantaði lið til verkefna á vegum Sjálfstæðisflokksins. Það var ekkert verið að mögla, hlutirnir voru gerðir, það var hans stíll. Óli var mikill auðnumaður í sínu fjölskyldulífi. Hann á frábæra eigin- konu, hana Svönu, og góð börn. Þau hjónin stóðu saman sem einn maður og það var gaman að fylgjast með því hvað þau voru alltaf glöð og ham- ingjusöm. Elsku Svana og fjölskylda, ég votta ykkur samúð mína vegna frá- falls Óla. Megi Guð blessa minningu Óla B. Lútherssonar. Gunnar I. Birgisson. Vinur minn og samstarfsmaður, Óli Bergholt Lúthersson, er látinn og kveð ég hann með söknuði. Við Óli sáumst fyrst í desember árið 1998, ég þá nýráðin forstöðumaður Salar- ins í Tónlistarhúsi Kópavogs, og hann, þá einnig nýráðinn, húsvörður við sömu stofnun. Okkur hafði verið falið það sameiginlega verkefni að ýta úr vör glæsilegri tónlistarskútu bæjarins, og það var ekki laust við að nokkurs taugatitrings gætti hjá ný- liðunum. Við gerðum okkur bæði ljóst frá upphafi að miklar vonir voru bundnar við Salinn og þá starfsemi sem þar skyldi blómstra, og ábyrgð- in því umtalsverð. Húsið hafði risið af hugsjónakrafti, drift og dugnaði margra mætra manna, á ótrúlega skömmum tíma, og eins og þá vill henda var ýmsum verkum ólokið. En Salurinn var vígður á tilsettum degi, og af stað sigldum við Óli í jómfrúar- siglinguna á okkar dýrmæta fleyi. Það var ekki vandalaust að taka við umhirðu og hússtjórn Salarins við þessar aðstæður, en Óli gekk óhræddur til verksins. Hann var ósérhlífinn og duglegur, og með ein- dæmum samviskusamur. Hann hafði mikla reisn, og ég minnist þess með ánægju hversu hann, alþýðumaður- inn og bóndasonurinn af Snæfells- nesi, átti auðvelt með að taka á móti ýmsum fyrirmönnum, tónlistar- mönnum og þjóðhöfðingjum, á jafn- ingjagrundvelli, en þó af þeim virðu- leika og háttvísi sem var við hæfi hverju sinni. Ég minnist þess einnig hversu annt honum þótti um Svönu konu sína, og hvað það gladdi hann einlæglega að geta boðið henni við og við á konsert. Óli var lífsglaður, vinmargur, barngóður maður og það er erfitt að trúa því að hann komi ekki lengur brosandi inn til mín á morgnana með rjúkandi kaffi í bolla „handa hús- bónda mínum“ eins og hann sagði stundum í gríni. Umhyggjusemina og trygglyndi hans í minn garð fæ ég seint fullþakkað. En í dag kveð ég kæran vin og samherja með trega. Svönu, börnum Óla, barnabörnum, skyldmennum og vinum færi ég inni- legar samúðarkveðjur, og ég veit að ég tala fyrir munn samstarfsmanna hans allra, og vina í hópi þeirra fjöl- mörgu tónlistarmanna og tónlistar- unnenda sem Salinn hafa heiðrað þegar ég segi: Blessuð sé minning Óla Bergholt Lútherssonar. Vigdís Esradóttir. Kveðja frá Tónlistarskóla Kópavogs Það er með söknuði sem ég, fyrir hönd samstarfsfólks Óla Lúthers- sonar við Tónlistarskóla Kópavogs, rita örfá kveðjuorð. Óli starfaði sem húsvörður við skólann frá þeim degi, er skólinn flutti í Tónlistarhúsið haustið 1999, til dauðadags. Fljótt kom í ljós hve áreiðanlegan samherja við höfðum eignast. Með jákvæðum huga og vasklegri framgöngu setti Óli skarp- an svip á skólahaldið. Hann var rösk- ur til verka og umhyggjusamur. Störf sín vann hann af ábyrgð og ná- kvæmni, þannig að gott var að treysta honum fyrir góðum verkum. Óli var léttur í skapi, glettinn og hlýr og smitaði okkur hin með sínum skemmtilega hlátri. Í samskiptum var hann hreinn og beinn. Nutu nem- endur góðs af greiðasemi hans á margan hátt, enda hafði hann um- sjón með að æfinga- og tónleikahald þeirra gengi snurðulaust fyrir sig. Aðstandendum og öðrum sem sóttu tónleika og viðburði á vegum skólans eða Salarins mætti Óli jafnan með sínu frísklega fasi. Að leiðarlokum vil ég fyrir hönd starfsfólks og nemenda þakka vel unnin störf og afar ánægjulega sam- fylgd okkar góða vinar. Svönu og fjölskyldunni flytjum við okkar inni- legustu samúðarkveðjur. Blessuð sé minning Óla Lútherssonar. Árni Harðarson, skólastjóri. Vinur er fallinn frá. Kallið kom 12. september, Óli Bergholt Lúthersson er allur. Maður hrekkur við, tíminn stöðv- ast um sinn, minningar hrannast upp. Okkar kynni voru ekki löng en ná- in. Við báðir komnir til nokkurs þroska er við hittumst fyrsta sinni. Það var við opnun Salarins í Tónlist- arhúsi Kópavogs í upphafi árs 1999, brosmildur, dagfarsprúður, natinn, vinnusamur húsvörður var mættur til starfa, með handtak hlýtt. Maður skynjaði þægilega nærveru hans öll- um stundum í Salnum. Bjóðandi að- stoð til aukinna þæginda og velsæld- ar, vatn í könnu, og alltaf heitur kaffisopi á boðstólum. Margt var rætt og víða komið við, líka í gam- ansemi. En nánust urðu samskiptin í „Græna herberginu“ baksviðs, þeg- ar Salurinn beið fullur eftirvænting- ar og músíkantinn að safna kröftum til að koma að liði í þjónustu tónlist- argyðjunnar. Það eru viðkvæm augnablik og þá var gott að sjá bros- ið hans Óla og fá látlaus hvatning- arorð hans í eyra. Hafðu heila þökk. Guð blessi minningu Óla Lúthers- sonar. Eiginkonu og fjölskyldu hans allri sendum við hjónin okkar innilegustu samúðarkveðjur. Ágústa og Jónas Ingimundarson. Leiðir okkar Óla lágu fyrst saman á Héraðsskólanum á Laugarvatni. Hann var félagslyndur, hress og kát- ur, góður félagi með gott skopskyn. Endurminningar okkar frá skólan- um voru oftast til umræðu þegar við hittumst á förnum vegi. Áhugasvið Óla lágu víða, stjórn- mál, hvers konar félags- og íþrótta- mál voru honum kært umræðuefni. Þegar við ræddum um stjórnmál sagði Óli, sem var mikill sjálfstæð- ismaður, að hann vildi ekki ræða pólitísk ágreiningsmál við mig, öll önnur mál væru skaplegra umræðu- efni okkar í milli. Reyndar var það svo eftir að við fórum að spila saman á golfvelli GKG í Garðabæ að golfið varð okkur kærkomið umræðuefni. Óli vildi læra golfið fljótt og vel enda kappsfullur og dugmikill að eðlis- fari. Hann uppskar eins og til var sáð og var fljótur að tileinka sér grunn- atriði golfsins með góðri tilsögn golf- kennarans, dóttursonar síns Svan- þórs. Ég veit að hugur og hönd verða að vinna saman annars fer boltinn út og suður, það þarf að hafa mikla þol- inmæði til að ná einhverjum tökum á þessu, sagði Óli oft þegar honum fannst árangurinn ekki í samræmi við æfinguna. Hann hafði mikla innsýn í fegurð og fjölbreytileika náttúrunnar. Á æskslóðum sínum í návist Snæfells- jökuls, Arnarstapa og hinna fjöl- mörgu fallegu náttúruperla við Breiðafjörð mótuðust tilfinningar hans og áhrif fyrir umhverfinu. Á golfvellinum voru endurnar með ungana sína á tjörnunum og vor- koma farfuglanna og hreiðurgerð honum og mér reyndar líka afar kært umræðuefni. Við áttum sam- eiginlegan óvin, svartbakinn, sem sí- fellt flaug yfir og renndi sér niður á golfbrautir vallarins til að ná sér í ófleyga unga mófuglanna. Ósjaldan reyndum við að bjarga ungunum, en oftast hafði vargurinn vinninginn. Það er mikil fegurð og jafnframt grimmd í umhverfinu sem eru samt lögmál lífsins. Við réðum engu um framgang þess, en golfkúlurnar gát- um við barið langt og stutt að eigin vild. Ég þakka Óla fyrir samfylgdina, hefði viljað að hún yrði lengri, en ör- lög okkar verða ekki séð fyrir. Óli átti marga góða golffélaga sem ég veit að sakna hans mikið. Hið hlýja viðmót hans og handa- bandið fyrir og eftir leik var hans stíll. Fjölskyldu og öðrum aðstand- endum sendi ég innilegar samúðar- kveðjur. Kristján Pétursson. Góður vinur kveður og minningar tuga ára koma upp. Óli Bergholt var fæddur og uppalinn í Staðarsveit og sannur Snæfellingur þó að leið hans lægi snemma til Reykjavíkur. Þar byrjaði hann sem bifreiða- ÓLI BERGHOLT LÚTHERSSON Minningarkort Krabbameinsfélagsins 540 1990 krabb.is/minning

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.