Réttur - 01.08.1964, Blaðsíða 6

134
R É T T U R
félögin standi saman sem ein heild um kröfur sínar til mann-
sæmandi lífs fyrir 8 tíma vinnudag, að innbyrðis deilur í
verkalýðssamtökunum víki fyrir einingu í hagsmunabaráttu
stéttarinnar og þá fyrst og fremst að verklýðsflokkarnir beri
gæfu til þess að taka höndum saman um að knýja fram þá
breytingu á íslenzku efnahagslífi, — þar með að afnema
óstjórn atvinnurekenda og setja heildarstjórn á þjóðarbú-
skapinn, fyrst og fremst fjárfestinguna í staðinn, — sem
gerir atvinnuvegunum eigi aðeins mögulegt að bera stór-
hækkað kaup, heldur sér og til þess að sá möguleiki sé not-
aður, en sú kauphækkun, sem verkalýðurinn nú þegar gæti
fengið, ekki látin renna sem gróði og eyðslufé til þeirra, sem
ábyrgir eru fyrir óstjórninni og arðráninu.
Sá verkalýður, sem fylgt hefur Sósíalistaflokknum
og Alþýðuflokknum þarf að taka höndum saman og
taka forustu í þessum örlagaríku málum. Það var sú
hugsjón, sem Alþýðusambandið stefndi að, er Alþýðu-
bandalagið var stofnað. Og með þeirri þróun, sem
orðið hefur í íslenzkum stjórnmálum, — ekki sízt
vegna hættunnar á tvíflokkakerfi fésýsluflokkanna, —
þá er það þýðingarmesta hagsmunamál verklýðsstétt-
arinnar, að slík eining takist nú um rismiklar þjóð-
félagslegar endurbætur og endurskipulagning íslenzks
atvinnulífs, samfara aleflingu þess og þá einkum full-
vinnslunnar úr íslenzkum afurðum. Og á grundvelli
slíkra stórfelldra framfara, er hœgt að skapa þann frið
í atvinnulífinu, það sameiginlega átak allra Islend-
inga, sem þjóðin öll þráir.
Það ríður því á að vopnahléð verði notað til hins ýtrasta
og allir góðir menn leggist á eitt að upp úr því komi friður,
en ekki nýtt og harðara stríð.