Réttur - 01.08.1964, Blaðsíða 27

R É T T U R
/
155
Þar sem lá í landi
og lýðsins framför drap
öndvert stæður andi
öllum félagsskap;
á hinu fengu flestir skil,
í öllu að pukra einir sér
og eiga nokkuð til.
Þeir sem þetta kunnu,
það voru beztu menn,
völd og vinsæld unnu
og virðing, allt í senn;
þessi menntun þeim var nóg.
Skorti ei hestinn þol og þrek,
þá er hann fyrir plóg.
Við þessa þjóðarvillu,
í þeirri búrastétt,
settir á sömu hillu,
sem þó ei var rétt,
höfum við alizt hlýrar tveir;
ei við skildum ýta þar,
og okkur skildu ei þeir.
Oss hafa örlög skapað
æsku vona brigð,
ég hef öllu tapað
og því hef ég blygð;
ó, að starfið yrði þitt!
friðsamara’ á lífsins leið
og lukkusælla’ en mitt.