Andvari - 01.01.1896, Blaðsíða 129
96
notað af þessum ástæðum. Þar hefur því verið bar-
ið við, að stjórnarskipunarmál Islands væri að fullu
og öllu til lykta leitt með stjórnarskránni frá 5. jan.
1874, og því væri ekki til neins fyrir Islendinga, að
hugsa til breytingar á henni; var þessi uppáhalds-
ástæða stjórnarinnar lítið eitt krufln til mergjar í
fyrra í riti þessu, en reyndist næsta merglítil (And*
vari 1895, bls. 122—125). í öðru lagi er það þessi
mikla danska alrikiseining, sem stjórnin kveður rofna
með hinni endurskoðuðu stjórnarskrá og því sé ekki
tiltök fyrir konung að staðfesta hana. Þessa mót-
báru hafa íslendingar fyrir lörtgu heyrt frá rökstól-
um stjórnarinnar í Kaupmannahöfn, en þeir hafa
líka verið þess vottar, að Danakonungur hefur und-
irskrifað mörg hin sömu atriði i stjórnarskránni 5.
jan. 1874, sem stóðu í stjórnarlagafrumvarpi þjóð-
fundarins 1851, en sem í konunglegri auglýsing til
Islendinga 12. maí 1852 eru talin mundu sundra
rikinu og verða íslandi til óhamingju (Alþt. 1853,
Viðb. bls. 41). Danaveldi er þó enn ekki dottið í
mola síðan 1874, og treg mun stjórnin til að kann-
ast við það, að stjórnarskráin 5. jan. 1874 hafi orð-
ið íslandi til óhamingju. Þessi mótbára hefði því
vel mátt liggja í gröf sinni, er hún södd lifdagá var
lögð i af stjórninni sjálfri 1874. Það var varla
gustuk að vekja hana aptur upp, enda • munu fáir
ðttast, að hún fylgi endurskoðun stjórnarskrárinnar
í marga liðu.
Þannig rekur eitt sig á annars horn í öllum
þessum mótbárum, og er það eitt ærið nóg til að
sýna, að þær standa allar á veikum fótum og hljóta
hjaðna niður áður en varir, ef Islendingar halda
^röfum sínum frara með nokkurri alvöru.