Fálkinn - 05.03.1938, Blaðsíða 6

I)
F ÁiKI N N
ÞRIGGJA KONUNGA HOTELIÐ
ATAUMASI' nnin nokkur sá
kanpmaðiir við austanverl
Miðjarðarhaf vera til, nje held-
ur vestrænir vörubjóðar á þeim
slóðum, sem ekki þekkir gisti-
Jiúsið við liöfnina i Saloniki
gistiliúsið, sem nú á að rífa.
Þetla gistihús átti á sinum tima
nokkurri frægð að fagna. Sú
l'rægð var ekld einvörðungu að
þakka ágætum rúmum og úr-
vals kræsingum, heldur fvrst og
fremst einkennilegri Ieiksýn-
ingu, sem gestunum var sýnd
meðan þeir sátu undir borðum
og fór fram svo sem hjer segir:
Eftir að eigendur gistihússins
þrír höfðu sest við Jjorð sitt
í litla Jierberginu inn af gilda-
skálanum, gekk þjónninn milli
gestanna og ljet þá vita. Og nú
læddust gestirnir á tánum eins
og kettir að þilinu og gægðust
gegnum tvö göl, sem voru á
hurðinni að litlu stofunni. Stund
um var þröngt þarna við dyrn-
ar, því að það voru ekki neina
tvenn augu, sem gátu horft á
sjónleikinn samtímis. En þessi
sjónleikur var nýr og athyglis-
verður, og áhorfendumir brostu
ánægðir þegar þeir hurfu aft-
ur til horða sinna.
í þá daga var Saloniki rík
verslunarborg með miklu upp-
landi, miðdepill víðtækrar um-
hleðsluverslunar og fundarstað-
ur kaupmanna og farmanna úr
víðri veröld. Þar töluðu menn
og skildu öll heimsins mál. Og
þar voru peningar allra þjóða
gjaldgengir.
Elia Malaca faðir hinna
þriggja núverandi eigentfa gisti-
hússins — liafði einu sinni þeg'-
ar hann var á labbi meðfram
höfninni, komið það snjallræði
í hug að verða ríkur maður á
sjómannaknæpu, er stæði miðja
vega milli skipasmíðastöðvar-
innar og hafnarinnar. Og það
hafði lekisl giftusamlega að
koma þessari hugsjón í fram-
kvæmd. Á liverju kvöldi sat
fjöldi gesta undir bogagöngun-
um og ilmur vínsins blandaðisl
ipekkinum úr tóbakspipunum.
Aðrir olnboguðu sig lengra fram
og inn í húsið, og ljetu freistast
af góða víninu frá Cvpem,
sem Elia sendi óblandað eða
máske var erindið öllu fremur
það, að dást að hinni undur-
fögru konu hans, sem drotnaði
við diskinn þar inni. Þeir eru
víst margir i Saloniki, sem muna
Sorele hina fögru, með leiftr-
andi andalúsíu-augun. Einu
sinni var alt Gvðingahverfið bál
skotið i þessnm augum. Sorele
hafði kornung gifst Elia, sem
var rriiklu eldri, og þrátt fyrir
afbrýðissemina hafði hann ekki
skoðað huga sinn um að fela
henni umráðin vfir peningakass-
anum. Ef til vill kom þetta af
þvi, að það var ekki hlaupið að
því að prakka fölskum pen-
ingum upp á Sorele, en í þá
daga var að minsta kosti eins
mikið af fölskum peningum í
umferð i Saloniki og af hinum,
sem rikið ljet móta.
Vissulega hafa augu Sorele
hinnar fögru haft ilt af því, að
þau litu sjaldan á annað en
pjastra og drömkur, shillinga
og lirur og yfir gyllini þau og
rúpiur sem rigndi á diskinn hjá
henni. Margir urðu til þess að
henda henni á þetta, en henni
var næg ánægja að því að vila,
hversu vel fyrirtæki Elia hennar
gekk, ineð góðri aðstoð henriar.
Hún vatt ofurlítið á axlirnar og
þagði með þessu geðþekka móti
sem kvenfólkið hefir lag á, þeg'-
fallegustu og skreyla með þeim
eyru sín, arma og háls.
En synirnir tveir uxu og döfn-
uðu. Annar þeirra rjeði sig á
enskt eimskip þegar hann var
aðeins þrettán ára, sögur far-
mannanna af öllum þeim marg-
vislegu æfintýrum, sem þeir
höfðu lent i á ferðum sínum,
seiddu hann og lokkuðu. Hann
fann hjá sjer máttinn til þess að
geta orðið duglegur skipstjóri,
og Elia Ijet hann sigla sinn sjó.
Eldri bróðirinn var í vinstofu
föður síns þangað til hann var
orðinn 18 ára. Til þess að iosasl
undan sifeldri umönnun móður
sinnar bað hann föður sinn levf-
is til að fara með ríkum kaup-
mánni til Smyrna, og eftir mikil
jiankabrot fram og aftur varð
faðirinn loksins við bón hans.
En hann ætlaði sjálfur að slást
i förina og líta eftir, að hag
ar það virðisl vera á sama ínáli,
en gerir samt það, seni því
likar.
Eftir nokkur ár hafði knæpan
verið stækkuð. Tveimur nýjum
vinstofum var bætt við þá fyrstu
og ennfremur tveimur herbergj-
um á efri hæðinni handa þeim
sem vildu gista. Þegar fyrsti son-
urinn fæddist var Elia farinn að
kalla sig gestgjafa, þrátt fyrir
öfund keppinaula sinna. Þegar
annar sonurinn fæddist liafði
gestaherbergjunum verið fjölg-
að að miklum mun og greiða-
sölustaðurinn var orðinn að
gistihúsi og Elia hafði sett stórt
spjald yfir dyrnar. „Hvildin
góða“ stóð þar. Elia var hættur
að hella á flöskur og glös. Nú
Ijek hann hóteleiganda; en Sor-
ele stóð enn við peningakass-
ann, af þvi að hún átti enga
unun meiri en þá, að heyra
glamra í gullpeningum frá öll-
um löndum veraldar, þegar
þeim var slengt á diskinn hjá
henni. Hún leit þá ástaraugum
og hún fjekk leyfi til þess hjá
Elia að láta hora gat á þá allra
sonar síns yrði borgið þegar
hann kæmi þar i sveit.
Þegar Elia kom heim til Sal-
oniki aftur mánuði seinna, fjekk
hann að hevra tvenn góð tí'ð-
indi þegar hann kom inn úr
dyrunum á „Hótel Hvildin
góða“, og gladdist hann þá
mjög. f fyrsta lagi átti hann
barn i vonum, eftir öll þessi ár.
Og í öðru lagi fjekk hann að vita
um óvæntan heiður, sem hótelið
hafði orðið fvrir: þar hafði sem
sje hvorki meira nje minna en
konungur verið á ferð! Konung-
inn hafði langað til að smakka
á hinu fræga Cypern-víni hans,
ásamt nokkrum samferðamönn-
um sinum. Hann hafði reynl
ýmsar tegundir, og að lokuni
hafði hann því að konungar
eru kurteisir menn, farið sjálfur
að diskinum og borg'að Sorelc
lögru reikninginn. Hinn óvænti
gestur, sem var einkar prúður
og viðfeldinn, fríður og ung-
legur þrátt fyrir hvítt vfirskegg-
ið, liafði orðið umræðuefni blað
anna, sem sögðu að hann væri
tiginn útlendingur, hertoginn aí
EFTIR
ALBERTO
DONAUDY
Genl, sem væri á slangri um
Miðjarðarhafið á lystisnekkju
sinni. En eftir að hann var far-
inn fór það sanria i málinu að
kvisast: Sorele hafði veisl sá
heiður að hafa sem gest hjá
sjer ekki minni mann en
Leopold Belgíukonung.
Og Elia rjeð sjer ekki fyrir
fögnuði; hann keypti stóra og
fallega mynd af konuriginum
og ljet setja hana i ramma og
gler yfir og hengdi hana á vegg-
inn yfir stólnum, sem konung-
urinn hafði setið á.
Það má segja, að eiginlega
liafi ineðlæti „Hótel Hvíldin
góða“ bvrjað með þessu svo að
um munaði. Verðlagsskráin
hækkaði og um leið fór annað
fólk að koma þarna en áður.
Nú voru gestirnir ekki framar
sjódónar heldur stórkaupmenn.
embættismenn og bankastjórar.
Og Elia dandalaðisl þarna ekki
framar með uppbrettar svuntu-
ermar og á blettuðum brixum
heldur kom liann fram seni
fínn hóteíleigandi, altaf vel
greiddur og klæddur eins og
stjett hans sómdi. Og Sorele sal
ekki framar við peningákass-
ann þvi að nú var kominn
þarna hótelstjóri og ritari.
Hótelið náði nú vfir lieilan
reit milli fjögra gatna. Það var
lalið besta hótelið í hænum. Og
að nefna „Elia Malaca“ var
sama sem að meina: gæfusam-
ur maður. Elia var allra manna
fúsastur til að viðurkenna það.
„En gæfan“, segir Gotama
Buddha, „er eins og grein, sem
maður aðeins getur hvílst á stutta
stund, en ekki dvalið á“. Og í
raun og veru naut Elia ekki
gæfunnar lengur en til þess dags
að nýr gestur sem til hans kom
og sem Elia sýndi mynd kon-
ungs, fór að hvarfla augunum
milli myndaririnar og yngsta
sonarins, sem nú var orðinn
slór og státinn. Þcgar hann
liafði horft nm stund á kon-
ungsmyndina og piltinn á víxl,
varð gestinum á að lirópa upp:
Mikið er þetta einkenni-
legt. Finst vður ekki hann son-
ur yðar vera líkur konunginum?
Og sannast að segja voru þeir
nauða líkir. Elia hafði veitt
þessu athygli fyrir löngu, cn
hann hafði haldið, að þessi lík-
indi væru aðeins ímyndunar-
fóstur hans sjálfs, til orðin á