Fálkinn - 25.10.1961, Blaðsíða 8

akuryrkjans, sem getur plægt beina rák
eftir akrinum.
Þegar ég var orðin heil heilsu, lögð-
um við aftur af stað til að slást í för
með Bernardo og Luciu. Á kvöldin lék
ég á lútuna mína, og Petruchio kenndi
mér gildi bylgjandi hljómskrúðs; hvern-
ig ég ætti að vefa nýjan þráð inn í gam-
alt lag til að gefa glaðværð eða drekka
skál sorgarinnar í silfruðum moll.
Ég minnist þess ávallt, sem Petruchio
sagði við mig einn dag: „Carola, ég held,
að þú sért óþolinmóð gagnvart þessum
heimi, eins og ég var eitt sinn sjálfur.
Þér finnst hann hjúpaður drungalegu
rökkri og jafnvel of lengi í reykmettuðu
herbergi. En á jörðinni er til hamingja,
ef þú aðeins getur fundið hana. í þess-
um heimi er mikið til af fegurð, sem
Guð gaf mönnum þeim til endurnæring-
ar; ef við tökum ekki á móti þeirri gjöf,
er það ekki Guð, sem synjar okkur gleð-
innar, heldur við sjálf, sem neitum okk-
ur um hana. Við erum öll fædd sem erf-
ingjar að litlu ríki, og viturlegra er að
rækta þann akur, sem við eigum sjálf,
en að öfunda nágranna okkar af víðari
landareignum þeirra. Einu sinni hefði
ég öfundað Bernardo af líkama hans,
sem er styrkur eins og gamalt tré, en
það var áður en ég hafði lært, að jafn-
vel sá, sem fæðist dvergur, getur þjálf-
að sig þannig, að hann gleymi lítilvægri
prísund líkama síns.“
Ég sagði: „Ef til vill gætum við valið
okkur eigin braut í lífinu, ef það væri
ekki háð áhrifunum af lífi annarra
Á forlagi Leifturs kemur út fyrir jólin bókin Carola, eftir Joan Grant í þýöingu
Steinunnar S. Briem. Carola Di Ludovici liföi margbreytilegu og ævintýraríku lífi á
Itáliu sextándu áldarinnar. Hún reyndi bœöi meölæti og mótlœti, sára örbyrgð og
íburðarmikiö glœsilíf, hún feröaðist um í hópi farandleikara með vini sinum, dvergn-
um Petruchio hinum vitra, hún leitaöi hælis í klaustri og flýöi þaöan nær dauöa
en lífi, ofsótt fyrir trúvillu, hún giftist auðugum aðálsmanni, en varö ástfangin af
guðsyni hans, hinum unga og frœkna Acestes ...
Carola var skapmikil stúlka og frjáls í hugsun. Hún sá sýnir og fékk dulræna
reynslu, sem aörir skildu ekki. Frá barnsáldri sá hún „hinn dýrlega“, og þegar hún
6x upp, tóku að vákna hjá henni endurminningar um fyrri jarðlíf, er hún ákallaði
guðina sem egypzk prestynja „stúlkan meö lótusblómiö". Var Sekhet-a-ra, prestynja
Ijóssins og Vœngjaður Faraó, endurborinn sem Carola Di Ludovici?
Joan Grant ávann sér heimsfrœgö fyrir fyrstv, bók sína, VÆNGJAÐUR FARAÓ.
Margvíslegar tilgátur hafa komiö fram varöandi „ævisögur“ hennar; eru þær raun-
verulegar minningar höfundarins, „ósjálfráð skrift“ eða sögulegar skáldsögur? Hver
lesandi getur trúað því, sem honum þykir líklegast, en svo mikið er vist, aö bækur
Joan Grant eru lesnar á fjölmörgum málum um allan heim. — Meöfylgjandi mynd-
ir eru af þýöanda bókarinnar, Steinunni Briem.
FALKINN
I FERÐAFÉLAGAR
Ég hafði þekkt Petruchio þó nokkuð
lengi, áður en ég uppgötvaði, að við hann
gat ég rætt um margt, sem Bernardo
og Lucia hefðu aldrei nennt að hlusta á.
Ef til vill rann það svona seint upp fyr-
ir mér, hvílíkt mikilmenni hann var,
vegna þess að hann var svo lítill, að
hann náði mér aðeins í öxl, þegar hann
stóð við hlið mína — eða af því að ég
lifði innanum fólk, sem ekki bjóst við
vizku af vörum trúðar, og því heyrði ég
hana ekki í rödd hans.
Þegar við vorum á ferð um mýrlend-
ið, veiktist ég af hitasótt, sem stafar frá
þokuslæðunum yfir votlendinu. í suðr-
inu hafði uppskeran verið léleg, og fólk-
ið átti ekki mikla peninga til að gefa
farandleikurum. Við vorum á leið til
Toscana, þar sem vínuppskeran ræður
ekki eins miklu um afkomu manna.
Bernado og Lucia ákváðu að halda á-
fram, en Petruchio sagðist myndu verða
kyrr hjá mér.
Ég hlýt að hafa verið fárveik fyrstu
sólarhringana, sem við vorum ein saman.
Nú var ekki lengur skýr markalína milli
draumaveraldarinnar og þess heims, er
líkami minn lifði í. Jafnvel meðan ég
svaf, fékk ég engan frið; svo virtist sem
púkar skugganna stæðu við hálmfletið,
sem ég lá á, og gerðu gys að mér. En
gegnum rökkurmóðu þessara óefnis-
kenndu skapnaða heyrði ég rödd Petruc-
hios, styrka og þýða, og hún færði mér
ávallt huggun.
Hendur hans, sem hjúkruðu mér, voru
langar og fagurmótaðar, eins og þeim
væri ljúft að handleika pensil listmál-
arans. Og þegar mér fór að batna, fann
ég ríkari hamingju í návist hans en
nokkru sinni fyrr á ævinni. Ég var ekki
lengur einmana og framandi; við vorum
eins og tveir ferðalangar, sem hamingju-
samir eru í félagsskap hvors annars og
geta því ferðazt um land, þar sem tunga
og siðir koma þeim ókunnuglega fyrir
sjónir, án þess að láta hugfallast og
finna þar fjandskap einan, því að ein-
mitt sjálfur framandleikinn verður þeim
nýtt áhugamál, sem þeir eiga saman.
Ég sagði honum, hvernig ég gat stund-
um flogið í draumum mínum, svifið um
loftin eins og fugl eða hvílzt, eins og
ég lægi og flyti á kyrru vatni; og hon-
um þótti það ekkert undarlegra en ég
segði honum, að ég hefði gengið um í
skóginum daginn áður og safnað furu-
kjörnum. Jafnvel sýnir mínar, er ég leit
hinn dýrlega, urðu enn bjartari nú, síð-
an ég gat rætt um þær við Petruchio,
því að hann gaf mér dýpri skilning,
bæði á sjálfri mér og leyndardómunum.
Það var hann, sem sýndi mér fram á,
að þetta, sem ég hafði upplifað, væri i
raun og veru sönn reynsla og engin sér-
eign mín, heldur sameign allra jarðar-
búa, sem vildu hafa fyrir því að ávinna
sér hana — draumminnið væri ekki
fremur sérstök náð guðanna eða merki
guðlegrar miskunnar en þjálfuð leikni