Fálkinn - 25.10.1961, Blaðsíða 28

Litla sagan
SKAKKI HÆLLINN
Fljótir nú! —
Þarna er hann,
hvíslaði Greiber.
' — HVERS VEGNA gerir lögreglan
ekkert —þið látið stórglæpamann ræna
og rupla af okkur gestunum dag eftir
dag...
Æsti gesturinn við ármannsborðið
hvessti augun á lögreglumanninn og
haltraði svo burt að lyftunni. Lögreglu-
maðurinn sagði ekkert. Hann vildi ekki
fara að deila við gestina. En 'hann fann
að það var farið að ólga í þeim.
Prúðbúinn maður kom nú innan úr
ársalnum til lögreglumannsins og sagði:
— Þetta var ekki annað en smávegis
reiði-roka hjá Marini verkfræðingi,
herra fulltrúi. Maður tekur ekkert mark
á því. . .
— Ef til vill ekki, sagði fulltrúinn.
— En það skaðar ekki að hafa gát á
honum svo lítið beri á .. .
Forstjórinn í Hotel Adlon í Berlín
var áhyggjufullur. Á aðeins einni viku
í maí 1926 hafði skartgripum, peningum
og verðmætum fyrir nær 100.000 mörk
verið stolið frá gestunum. Á hverjum
degi var kært yfir nýjum þjófnaði. Og
enginn, sem stolið var frá, hafði hug-
mynd um hvernig þjófnaðux-inn hafði
verið framinn. Þetta var að verða
hneyksli, álit gistihússins var í voða
og lögreglan virtist ekki geta við neilt
ráðið.
En það er ekki alltaf sem starf lög-
reglunnar sést á yfirborðinu. Það fer
fram í kyrrþey. Það skal þolinmæði til
að ráða glæpagátur, en einn góðan veð-
urdag, þegar allir þræðir hafa verið
tengdir saman, getur lögreglan hafizt
handa. Greiber lögreglufulltrúi stýrði
eftirgrennslan þessa hótelþjófnaðar-
máls, en kaus að láta sem minnst á sér
bera. Hann vildi fá að athuga suma
gestina í ró og næði.
Til þessa hafði verið stolið frá sjö
gestum, mismunandi miklu verðmæti.
Greiber taldi sig hafa ástæðu til að
halda, að þjófurinn gæti ofurvel verið
einn þeirra, sem stolið hafði verið frá.
Hann athugaði þessa sjö vandlega og eft-
ir nokkra daga þóttist hann ekki þurfa
að gruna fjóra þeirra. Og nú beindi
hann smásjá sinni að hinum þremur.
Ekki sízt þessum ofsagrama Marini verk-
fræðingi. Frá honum hafði verið stolið
vindlingahylki úr gulli og með brilli-
öntum og nokkur þúsund mörkum.
Marini var miðaldra og virtist efnaður
maður. Hann var stinghaltur á vinstra
fæti. Greiber fulltrúi varð þess vísari,
að Marini hafði sagt upp herbergi sínu,
og taldi rétt að athuga athafnir verk-
fræðingsins um það bil sem hann flytti
burt.
Þegar Marini skilaði lyklinum og
þakkaði ármanninum fyrir þægilegheit-
in, tók hann ekki eftir að tveir menn
skammt frá gáfu 'honum nánar gætur.
Þegar hann haltraði út úr dyrunum
eltu þessir tveir hann, svo lítið bar á.
Greiber og aðstoðaimaður hans, sem
eltu Marini, gátu ekki séð neitt grun-
samlegt við tiltektir hans. Hann fór inn
í ýmsar verzlanir, fékk sér miðdegis-
verð á matstað einum og hagaði sér eins
og fólk er flest. Um kvöldið leigði 'hann
sér bíl í eitt úthverfi borgarinnar, sem
ekki var mikið kunnugt. En það þurfti
ekki að vera neitt grunsamlegt. Hann
hvarf inn í port og lögreglumennirnir
afréðu að bíða fyrir utan.
En Marini dvaldist lengi. Margir gengu
út og inn um þetta port. Greiber fór að
velta fyrir sér hvað hann ætti að gera,
þegar gráhærður öldungur með yfir-
skegg og gleraugu kom út á götuna.
Eftir að hafa horft á hann um stund,
hnippti hann í félaga sinn.
— Fljótir nú — þarna er hann, 'hvísl-
aði Greiber.
Þeir hlupu báðir eftir gamla mannin-
Frh. á bls. 37.
28 F'ÁLKINN