Vikan - 06.10.1960, Síða 7

Hún er að hugsa
um síðustu sex-sjö
árin sem hún
hefur búið með
hinum og öðrum
manninum. Flutt
með þeim úr
einu herberginu
í annað
Smásaga eftir
ANTON TSÉKOV

1 ódýrustu kytrunni á hótelinu býr
stud. med. Stephan Klotjkov ásamt
Anjútu, vinkonu sinni. Hann er að
lesa undir próf og gengur um gólf,
tuldrandi latnesk læknisfræðiheiti.
Anjúta situr úti við gluggann og
saumar rauðan krosssting í rússneska
blússu. Hún hefur nokkur ár um
tvítugt, —- fíngerð, dökk á hár, með
mild, grá augu í fölu andlitinu.
Klukkan í anddyrinu slær tvö. Þó
er ekkert farið að taka til í herberg-
inu, — allt á ringulreið, sængur, bæk-
ur og föt. Á gólfinu stendur vaskaíat
með óhreinu vatni. Sigarettustubb-
arnir fljóta ofan á vatninu, og einn-
ig liggja þeir á víð og dreif um gólfið.
— Hægra lunga skiptist í þrjú hólf
... muldrar Klotjkov.
Hann áttar sig ekki vel á því, sem
hann er að lesa, og starir út um
gluggann. En það hjálpar ekkert, og
han nfer að þreifa fyrir rifbeinun-
um á sér gegnum skyrtuna.
— Ég get ekki lært þetta svona,
ég verð að athuga beinin í lifandi
manneskju ... Anjúta, lofaðu mér að
sjá rifbeinin í Þér. Hún leggur frá
sér saumana og klæðir sig úr treyj-
unni. Klotjkov tekur sér stöðu fyrir
framan hana og byrjar að telja rif-
beinin.
Heyrðu, af hverju hrekkurðu svona
við?
— Þér er svo kalt á höndunum.
— Vitleysa. Vertu nú kyrr. Við
vorum komin að f jórða rifbeininu ...
Þú ert eins og beinagrind, Anjúta. Ég
verð að fara yfir þetta aftur. Hér er
annað ... þriðja ... Nei, ég get ekki
gert mér nógu vel grein fyrir þessu.
Ég verð að teikna þetta upp. Hvar
er kolið mitt?
—- Þarna, segir Anjúta og bendir á
hilluna.
Klotjkov tekur kolið og strikar á
rifbeinin á Anjútu.
— Ágætt, nú skil ég þetta, þegar
að ég sé það svart á hvítu. En ég
þarf að athuga þig betur. Stattu upp.
Anjúta stendur upp og teygir fram
höfuðið. Klotjkov er svo niðursokkinn
í hinar læknisfræðilegu rannsóknir
sínar, að hann veitir því enga athygli,
að Anjúta er orðin blá af kulda. Hún
kvartar ekki, því að hún vill ekki
trufla vin sinn i þessum merkilegu
tilraunum.
— Nú er þessu lokið, segir hann.
Sittu samt kyrr, og eyðileggðu ekki
strikin á þér, því að ég þarf að fara
einu sinni enn yfir þetta til þess að
vera viss.
Hann er farinn að æða fram og
aftur um gólfið og þylja upphátt.
Anjútu er kalt, en hún segir ekkert.
Yfirleitt segir hún fátt, situr ein með
hugsanir sínar.
Hún er að hugsa um síðustu sex—
sjö árin, sem hún hefur búið með hin-
um og öðrum mönnum, flutzt með
þeim úr einu herberginu í annað. öll
hafa þau verið á borð við þessa kytru,
sem þau hirast í núna. Þessir menn
voru stúdentar eins og Klotjkov. Þeir
hafa allir lokið prófum og komizt
vel áfram. Maður, sem kemst til vegs
og virðingar, gleymir stúlku eins og
Anjútu. E'inn þeirra býr í París. Tveir
eru læknar og hafa skrautleg nafn-
spjöld á hurðum sínum. Sá fjórði er
Þekktur málari. Og þessi, sem var
næstur á undan Klotjkov, er að verða
prófessor.
Klotjkov er sá sjötti ... og siðasti
... Einnig hann tekur próf og kemst
til manns ... Núna er hann ekkert,
alls ekkert. Hann á ekki einu sinni
te, ekki tóbak i pipuna sina, ekkert
nema örfáa sykurmola. Hún verður
að herða sig með útsauminn í rússn-
esku blússuna, því að hún fær 25
kópeka fyrir, og þá getur hún keypt
te og tóbak handa honum ...
— Er nokkur heima? heyrist kall-
að frammi.
Anjúta kastar sjali yfir herðar sér.
Listamaðurinn Fetisov gengur inn.
— Viltu gera mér þann greiða að
lána mér hina fögru gyðju þina um
stund? Ég er nefnilega að gera gull-
verðlaunamynd og verð að hafa fyrir-
sætu.
— Með mestu ánægju.
— Æ, get ég ekki komizt hjá þvl?
grípur Anjúta varlega fram I.
— Að heyra til þín, segir Klotjkov.
Þú ættir að vera hreykin af þvl að
fá tækifæri til þess að fórna nokkrum
klukkustundum af ævi þinni á altari
listarinnar.
Anjúta fer þegjandi í treyjuna.
— Hvaða mynd ertu að gera?
— Psyke, — vel heppnaða mynd,
en ég get ekki unnið timunum sam-
an án þess að hafa fyrirsætu. Að visu
hafði ég eina í gær — með fætur,
sem ’ voru bláir eins og blek. Hún
sagði, að það væri sokkunum að
kenna, þeir lituðu frá sér. Hvað er
annars að sjá herbergið héma?
Hvernig getið þið búið i þessari svína-
stíu?
— Hvað á ég að gera? Ég fæ að-
eins 12 rúblur á mánuði. Treystir þú
þér til að búa í höll með þjón á hverj-
um fingri fyrir þá upphæð?
— Auðvitað ekki ... það er ekki
það, sem ég á við. Ég á við, að það
er ekki leyfilegt að sökkva svona
djúpt. Fullvaxta fólk verður að hafa
fegurðartilfinningu. Það er höfmung
að sjá, hvernig hér er umhorfs. Rúmið
eins og orustuvöllur, — herbergið eins
og sorphaugur.
Þegar málarinn og Anjúta voru
farin, kastaði Klotjkov sér upp í rúm
og fór að rifja upp lexíur sinar, en
sofnaði brátt. Þegar hann vaknaöi,
Franxhald á bls. 27.
— Fyrsta rifbeinið finn ég ekki ...
Þetta hlýtur að vera annað. Hér kem-
ur það þriðja ... og það fjórða.
VIKAN 7