Vikan - 06.10.1960, Qupperneq 8

Áður en ég lief þessa sögu, sæmir víst
að segja, að Mlle Claude var götudrós.
Ég ætla ekki að reyna að þræta fyrir það,
en sannleikurinn er þessi: Mlle Claude
er meira en það. Ég veit ekki hvað ég á
að kalla hana. Ef til vill bara Mlle Cíaúdeí
Það ætti að nægja.
Móðursystir hennar var vön að bíða
eftir henni á hverju kvöldi. Satt bezt að
segja: jæssa sögu átti ég bágt með að
gleypa. Móðursystir? Andskotinn hafi
það! Öllu líklegra er, að það hafi verið
maquereau hennar. En þetta kom henni
auðvitað einni við ... Engu að síður olli
þetta mér áhyggjum — þessi verndari
hennar, sem vakti eftir henni og bjó sig
ef til vill til þess að hundsa hana, ef
hún kom ekki á tilsettum tima. Og hversu
ástrík sem hún var (Claude kunni sannar-
lega að elska, að minum dómi) stóð mér
ávalit fyrir hugskotsjónum þessi blóð-
suga, þessi ennissmái þorpari, sem
sleikti rjómann af mjólkinni. Það er eng-
in ástæða til þess að gera sér gylltar hug-
myndir um götudrósir — ekki einu sinni
þegar þær eru hvað örlátastar og undir-
gefnastar, ekki einu sinni þótt maður stingi
að þeim hundraðfrankaseðli — einhvers-
staðar felst ætið dólgur i veiðihug, og
sjálfur fær maður aðeins smjörþefinn.
Sannið lil, hann fær lostætið!
En seinna komst ég að því, að ímynd-
unaraflið liafði hlaupið með mig i gönur.
Nautnamiðlarinn var ekki til — ekki í lifi
Claude. Ég er fyrsti miðlarinn hennar
Claude. Og ég lit ekki á mig sem miðlara.
Heldur verndara. Ég er verndari hennar
núna. Ágætt.
Hún var götudrós í París — en mig langaði
til þess að nema hana brott úr þessu óþrifa-
bæli og lifa með henni einhvers staðar í sól-
inni, í herbergi með svölum, sem snéru að
Ég minnist gjörla fyrsta skiptis, sem ég
fór með hana inn á herbergið mitt —
erkififl var ég. Ég geri mig alltaf að at-
hlægi i návist kvenna. Firran er sú, að
ég tilbið þær, og konur vilja ekki láta
tilbiðja sig. Þær vilja ... nú, jæja, en hvað
snertir þessa fyrstu nótt, og þið ráðið
hvort þið trúið þvi — ég hagaði mér, eins
og ég hefði aldrei séð konu fyrr. Enn
þann dag í dag, skil ég ekki hvers vegna,
en svona var það nú samt.
Ég minnist þess, að jafnvel áður en hún
beygði sig til þess að fara úr yfirhöfninni,
stóð hún við rúmið og horfði á mig. Hún
bjóst liklega við, geri ég ráð fyrir, að ég
mundi gera eitthvað. Ég skalf. Allt frá þvi
er við gengum burt úr kaffistofunni, hafði
ég skolfið. Ég kyssti hana — á varirnar,
held ég. Ef til vill kyssti ég hana á ennið:
ég veit það ekki gjörla. Ég er að minnsta
kosti maður, sem hegðar sér þannig —.
gagnvart ókunnri konu. Einhvern veginn
fannst mér hún sýna mér óskiljanlega
nærgætni.
fljóti, fuglum og blómum — við tvö ein,
4
alein!
Áður en hún tók af sér hattinn, gekk
hún að glugganum, lokaði honum og dró
gluggatjöldin fyrir. Síðan gaf hún mér
hornauga og tautaði eitthvað um að af-
klæða sig. Sannleikurinn er sá, að ég var
dauðkvíðinn. Ég hélt að hún mundi fara
hjá sér, ef ég horfði ó hana, svo að ég fór að
S VIKAM