Vikan - 09.05.1963, Qupperneq 9

Gistihúseigandinn á Blönduósi,
Þorsteinn Sigurjónsson rekur þar
fyrirtaks gisti og veitingahús.
StanzaS smástund að Brú í
Hrútafirði. Þar er fyrirmyndar
veitingastaður, og „allir stoppa þar“,
sagði Stjáni. Bjarni Bjarnason
stendur við hlið hans.
Þráinn Jónsson, fulltrúi og
afgreiðslumaður hjá P&V.
Agnar Stefánsson var bilstjóri
hjá P&V í 12 ár.
Pétur og Valdimar eru hræður,
og hreinræktaðir Norðlendingar.
skjótt við, er þetta vitnaðist, og
— lokað herberginu alveg af.
Reyndu ekki einu sinni að opna
til að sjá hvað um væri að vera.
Siðan sóttu þeir hirgðir af
vatni og klifruðu upp á þak
með rifjárn og alls konar verk-
færi, rifu járnið af þakinu fyrir
ofan herbergið, komust þar beint
niður á eldinn og slökktu hann á
skömmum tíma.
Þegar við sáum herbergið var
það albrunnið að innan og allt,
sem inni var, en með því að
hleypa eldinum og liitanum
beint upp og út, liafði þeim tek-
izt að forða því að húsið brynni
til grunna.
Snarráðir guttar það, og með
kvarnirnar á réttum stað.
Ég komst að því þarna að
Hreðavatni, að hestamannafar-
sóttin, sem gripið hefur flesta
broddborgara Reykjavíkur, er
farin að breiðast út um landið,
svo að jafnvel sveitamenn eru
farnir að eiga reiðhesta. Þetta
vissi Stjáni, enda er hann ekki
barnanna beztur að þessu leyti.
Hann heimtaði að fá að fara
út í hesthús með Leopold, til
að klappa hestunum hans og
finna af þeim lyktina. Það
kom svo í ljós að Stjáni á
livorki me'ira né minna en
fimm reiðhesta norður á Ak-
ureyri, sem liann unir sér hjá
allar sínar frístundir þar,
riður út um allar nærsveitir,
innanbæjar eða jafnvel inn-
anhúss, ef timinn er naumur.
Kristján hefur ekið stórum
og þungum vöruflutningabíl-
um milli Akureyrar og Rvikur
undanfarin sex ár og rúmlega
þó. Hann er ungur og ógift-
ur — milli tvitugs og þrí-
tugs —- og tekur lífinu léttilega
þegar liann getur, kátur og
gerir að gamni sinu, og kann
sýnilega bezt við sig í góðum
félagsskap. Hann er ánægður
með starfið, en er dálitið far-
inn að þreytast á þessum stöð-
uga akstri svo langa leið, seg-
ir að það sé farið að fara dá-
lítið í taugarnar á sér.
Hér áður fyi'r voru þeir tveir
saman á bíl, sem var sérstaklega byggður fyrir tvo bíl-
stjóra, það var raunar sami bíllinn og hann ekur ennþá.
Þá óku þeir nótt og dag og skiptust á um að aka. Húsið
er rúmgott, og fyrir aftan bílstjórasætið eru tvær kojur,
sem með góðu móti er hægt að leggja sig í og sofa, ef
maður getur á annað borð sofið i bil.
Þar stóð hnífurinn i kúnni, þvi þeir áttu erfitt með að
sofa, svo að þeir hvildust raunverulega ekki nema að hálfu
leyti þótt þeir legðu sig í kojuna. Þeir héldu þessu striði
áfram í heilt sumar, en svo gáfust þeir upp, og nú nota
þeir plássið í stýrishúsinu til að taka með sér einn og einn
farþega, ef til fellur.
Þessir bilar hafa flestallir sendi- og móttökutæki, sem
koma að ómetanlegu gagni fyrir bilstjórana, ekki sízt að
vetrum þegar færð og veður eru misjöfn, og þeir þurfa
aðstoðar við, annaðhvort upplýsingar um veginn og færð-
ina, eða þá að þeir eru fastir og komast ekki aðstoðarlaust
leiðar sinnar.
Stjáni sagði mér mörg dæmi um þetta, misjafnlega al-
varleg, um festu i snjó, útafakstur, veltur, slys, villur, eða
annað af léttara takinu. Ekki hafði þetta þó komið fyrir
Stjána sjálfan, nema sumt, en þeir vita allt hver um ann-
an, strákarnir, og rabba saman á leiðinni eins og ég gat
lika fylgzt með.
Það er annars skrýtið hvernig menn tala allt öðruvísi
i slíkar sendistöðvar, en þeir tala í síma. Síminn er orðinn
svo algengur að menn rabba saman í síma eins og þeir
væru báðir heima hjá sér í stofu. Það er allt annar stíll
á sendistöðvarsamtölunum. Framhald á bls. 44
VIKAN 19. tu. — 9