Vikan - 09.05.1963, Qupperneq 29

ur,“ sagði hún. „Hvernig skyldi
standa á því?“
„Nú, úr því að þér minnist á það,
þá finnst mér í rauninni, að ég sé
eins og nýr maður,“ sagði hann.
„Vitið þér, hvað mig var að
dreyma?"
„Nei, segið mér frá því.“
„Mig dreymdi, að ég væri kominn
heim aftur. Er það ekki einkenni-
legt, þegar á það er litið, að ég hefi.
eiginlega aldrei átt. almennilegt.
heimili?“
„Viljið þér, að ég vorkenni yður?“
„Nei, þér eigið bara að vera eins.
og yður er eiginlegt," sagði hann.
„En nú er röðin komin að yður.
Segið mér, hvers þér leitið hér í
sjúkrahúsinu?"
„Ekki annars en þess, sem ég hef
þegar fundið hér,“ sagði hún snöggt.
„Ég er einungis hjúkrunarkona, og
ég hef nautn af að gæta sjúklinga.“
Andy geispaði og leit brosandi á
hana. „Og yður langar alls ekki til
að ná yður í mann eða fá betri stöðu
eða ef til vill hvorttveggja?“
„Nei, mér þykir fyrir því, en það
hljómar dálítið leiðinlega,“ sagði
hún, ,,en ég er í rauninni fullkom-
lega ánægð með lífið eins og það
er.“
„Ég trúi ekki einu orði af þessu,“
sagði hann. „Og þér trúið því held-
ur ekki sjálf!“
„Þá segjum við það. Látið mig
bara viðurkenna, að mig langar til
að eiga eitthvað út af fyrir mig ein-
hvern daginn. Ekki aðeins heimili
og mann, heldur sjúkrahús langt
héðan — á einhverjum stað, þar sem
hægt væri að einbeita sér við að
lækna þá sjúku, án þess að hugsa
um peninga eða ...“ Hún þagnaði
skyndilega, þegar hún sá bjarma
kvikna í augum hans; hafði hún
ef til vill hætt sér út á bannsvæði?
„Þér ættuð að hitta hann bróður
minn,“ sagði hann. „Timmie myndi
samstundis bjóða yður stöðu.“
„Mig hefur alltaf langað til Flor-
ida,“ sagði hún. „Er hann líka
læknir?“
„Timmie er sálarlæknir," svaraði
Andy. „Séra Timothy Gray. Hann
hefði getað fengið hvaða embætti,
sem hann hefði viljað, með háum
launum og samsvarandi viðurkenn-
ingu, en hann hefur kosið að reisa
altari sitt í litlu þorpi í Florida, þar
sem helmingur sóknarbarna hans
eru fátækir, grískir fiskimenn. Getið
þér séð hann fyrir yður?“
„Mjög greinilega," anzaði Júlía.
„Mig myndi langa til að kynnast
honum almennilega.“
„Timmy hefir þörf fyrir sóknar-
hjúkrunarkonu," sagði hann. „Mund-
uð þér fús til að segja upp stöðu
yðar hér til að hjálpa honum?“
„Ætlið þér ekki sjálfur að fara
aftur — einhvern tíma?“
„Verið ekki að svara með nýrri
spurningu ...“
„Ég hef engan áhuga á að verða
rík, og ég hef heldur enga löngun
til að brjótast áfram hér við sjúkra-
húsið.“
„Þér hafið ekki svarað mér enn.“
„Ég mundi gjarna vilja verða að-
stoðarhjúkrunarkona yðar!“ Hún
flýtti sér að segja það, áður en hún
léti hugfallast. „Ef þér bjóðið mér
þá stöðuna.“
„Svona formálalaust?“
„Hvers vegna ekki? Ég hef séð
yður vinna. Ég veit, að þér munduð
geta unnið afrek þar.“
„Ég neita því ekki, að mig hef-
ur dreymt um að fara heim,“ sagði
hann með hægð. „Ég hef meira að
segja gert uppdrátt af sjúkrahúsi,
sem ég vildi gjarna reisa við hliðina
á hinni traustu kirkju Timmies.
Þetta er fallegur og saklaus draum-
ur, er það ekki? Það er leiðinlegt, að
hvorugt okkar getur látið hann
rætast.“
„Hvers vegna ættum við ekki að
geta það?“
„Einfaldlega af því, að það, sem
þér sögðuð áðan, stendur ekki
heima. Af því að við viljum bæði
vinna mikil afrek.“
„Hefur bróðir yðar þá ekki gert
það þarna suður í Florida?"
„Jú, í ríkum mæli — eftir mæli-
kvarða hans. Hann er bara heldur
minni en minn mælikvarði. Ég er
hægri hönd Martins Ash, og ég verð
sennilega einhvern tíma arftaki
hans. Alveg eins og þér munuð síð-
ar taka að yður stöðu Emily Sloanes.
Ef þér eruð þá ekki nægilega hygg-
in til að giftast einhverjum hinna
ríku sjúklinga okkar.“
„Munduð þér kæra yður um að
verða eins og Martin Ash? Öfundið
þér hann raunverulega?“
Hann leit þrjózkufullum augum á
hana. „Vitið þér, að við Patricia
Reed erum að hugsa um að gifta
okkur? “
Hann langar til að særa mig, hugs-
aði hún. Hann er að reyna að hrekja
mig á brott úr lífi sínu, en árang-
urinn er einungis sá, að mér finnst,
að ég tengist honum nánari bönd-
um með hverju orði, sem hann seg-
ir. „Ég hef heyrt ýmsar flugufregn-
ir,“ sagði hún svo. „En enginn hefur
sagt, að þér séuð trúlofaður."
Hún sá, að hann rétti úr sér —
eins og dauðadæmdur afbrotamað-
ur á leið í rafmagnsstólinn. „Ég get
gengið að eiga hana, hvaða dag sem
mig langar til.“
Júlía krosslagði handleggina og
leit alvörugefin á hann. „Hvers
vegna notar hún enn föðurnafn
sitt?“
„Af því að hún —■ hvað sem fyr-
ir kann að koma — mun alltaf halda
áfram að verða hin auðuga Patricia
Reed.“
„Líka, ef hún giftist yður?“
„Já, það getur víst énginn maður
komið í veg fyrir það.“
„Og ætlið þér að taka hana með
til Florida?"
„Það verður líklega frekar hún,
sem tekur mig með — til Palm
Beach. Að minnsta kosti fer hún
ekki með mig til þess hluta skag-
ans, þar sem bróðir minn býr.“
„En þér munduð halda áfram að
starfa sem læknir hér norður í landi,
er það ekki?“
„Vitanlega. Ef til vill fengi ég
hana til að kaupa sjúkrahús handa
mér.“
Hann stóð snögglega á fætur -—
eins og leikari, sem hefur sagt loka-
setninguna, áður en hann á að
hverfa af sviðinu.
En Júlía sat kyrr og hélt honum
fast með einbeittu augnaráði sínu.
„Segið mér aðeins eitt til viðbótar,
Gray læknir. Gerið þér ráð fyrir,
að þér verðið hamingjusamur í þess-
um hjúskap?"
„Ég býst við, að ég hafi nóg að
gera,“ anzaði hann. „Að ég hafi
svo mikið að gera, að ég hafi ekki
tóm til að leggja þá spurningu fyr-
ir mig.“
„Þér gætuð orðið hamingjusamur
í Florida. Það veit ég nú.“
„Ef til vill hefur læknir enga
heimild til að vera hamingjusamur.
Ekki ef hann setur starf sitt ofar
öllu öðru. Hafið þér aldrei hugsað
um það?“
Þau horfðust í augu, en það var
hann, sem leit undan. „Ef þér vild-
uð aðeins skreppa með mér um
deildirnar," sagði hann, „þá skal ég
á eftir fylgja yður til hjúkrunar-
kvennabústaðarins."
Þau sögðu ekkert, þegar þau
gengu hlið við hlið í draugalegu,
bláu ljósinu út úr handlækninga-
deildinni, sem var þögul sem gröfin
síðustu stundirnar fyrir dögun. Við
hvílu mannsins með brunasárin
miklu námu þau andartak staðar og
hlustuðu á erfiðan andardrátt hans.
Júlía var ekki í neinum vafa um,
að maðurinn væri að dauða kominn
og leit spyrjandi á Andy, en hann
horfði aðeins á spjaldið, þar sem
líkamshiti mannsins var sýndur, svo
og á segulbandstækið.
Úti í horni sat lögregluþjónninn
eins og vaxbrúða og starði tómlega
á þau. Júlía hafði vitanlega, eins
og aðrir starfsmenn sjúkrahússins,
heyrt flugufregnir þær, sem gengu
um þetta óhugnanlega slys, en hún
hafði ekki tekið mark á þeim, talið
það aðeins bull og vitleysu. Nú virt-
ust helzt horfur á, að sjúklingurinn
myndi taka leyndarmálið með sér í
gröfina. Þau héldu göngunni áfram.
I einkaherberginu stóra, þar sem
Bert Rilling hafði verið komið fyr-
ir voru þau aftur minnt á samstarf
sitt og sigur í skurðstofunni. Við
rúmstokkinn sat einkahjúkrunar-
kona, og ölgerðarmaðurinn svaf
vært, síðan hann fékk síðustu
sprautuna af herapin og dicoumarin
— þeim lyfjum, sem áttu að minnka
storknunarhæfni blóðsins og draga
þannig úr hættunni af frekari sega-
myndun. Fyrir klukkustund hafði
sjúklingnum auk þess verið gefið
digitalis og önnur hjartastyrkjandi
lyf, sem Plant læknir hafði mælt
fyrir um. Nú var ekkert annað að
gera en að bíða — og gera sér von-
ir um, að mjúkt hjarta Rillings tæki
aftur til starfa með eðliegum hætti.
Klukkan í Schuyler-turninum
hátt yfir höfði þeirra var líkust
tungli, sem óð í skýjum, þegar þau
gengu yfir grasflötina, sem aðskildi
deildirnar frá hjúkrunarkvennabú
staðnum. Júlía þorði ekki að líta
á klukkuna. Á morgun er nýr dag-
ur, sögðu menn, það hljómaði svo
fallega. En eins og venjulega var
„á morgun“ komið, áður en húi
hafði áttað sig. Hún nam staðar á
neðsta tröppuþrepinu og rétti hon-
um höndina.
„Þér farið samt áreiðanlega til
Florida einn góðan veðurdag," sagði
hún. ,,Og þér farið til hinnar réttu
hliðar skagans. Það er ég viss um!“
„Ég þakka yður fyrir að hafa trú
á mér,“ sagði hann. „Ég vildi óska,
að ég gæti það líka.“
„Hafið þér þá alls ekki trú á sjálf-
um yður, Andy?“
„Einungis þegar vinna mín er
annars vegar — því miður.“
„Ég hef ekki heyrt eitt orð af
því, sem þér hafið sagt í nótt,“ hvísl-
aði hún. „Alls ekki eitt orð.“
„Reynið ekki að gera mig stærri
en ég er, Júlía.“
„Hvers vegna ekki? Er það ekki
það, sem konum er ætlað?“
Hönd hennar hvíldi enn í lófa
hans, þegar hún gekk aftur ofan
á garðstíginn. Hún vissi ekki, hvort
það var hann, sem hafði dregið hana
að sér, eða hvort hún hafði gengið
af sjálfsdáðum í faðm hans. Hún
vissi einungis, að varir þeirra mætt-
ust í kossi, sem var eðlilegur endir
þess, sem gerzt hafði milli þeirra
um nóttina. Og hún vissi líka, að
skömmu síðar, þegar hún fór upp
stigann til herbergis síns, varð hún
að berjast við kjánalega löngun til
að gráta. Eða var það ef til vill enn
kjánalegri löngun til að hlæja dátt?
MORGUNN.
FIMMTI KAFLI.
Straumur manna sem var eins
reglulegur og sjávarföllin, er sjá
mátti út um glugga sjúkrahússins,
fór á hverjum degi tvisvar fram hjá
marmarastyttunni af Kristi, sem
stóð í hinu stóra anddyri East Side-
sjúkrahússins. Það glampaði á gólf-
ið eftir morgunræstinguna, þegar
fyrstu hjúkrunarkonurnar komu
með stífaða, hvíta kappa á höfði og
gengu í skyndi um stórt bronzhliðið,
sem aldrei var læst. Stórir dag-
blaðahlaðar lágu hjá dyrum starfs-
mannalyftnanna og biðu þess, að
þeim væri dreift um einkastofurnar
í Schuylerturni og aðrar deildir
sjúkrahússins. Nemarnir þyrptust
um gangana í nýstroknum, Ijósblá-
um baðmullareinkennisbúningum
sínum — enn var hver sokkasaumur
þráðbeinn á fótum þeirra. Kandídat-
ar og aðstoðarlæknar fóru morgun-
stofuganginn geispandi; erfitt var
að opna augun eftir baráttu nætur-
innar við dauðann eða pokerspil
kvöldsins. Loks komu sjálfir skurð-
læknarnir eins og kynþáttur
út af fyrir sig, önnum kafnir og
hugsi með ómissandi skjalamöppur
í höndum; þeir urðu að ljúka skurð-
aðgerðum í sjúkrahúsinu, áður en
þeir gátu haldið áfram störfum í
hinum glæsilegu einkalækningastof-
um sínum, sem allar voru í mið-
þluta borgarinnar.
Martin Ash naut að látast berast
Framhald á bls. 39.
TIKAN 1S. tbl. —