Vikan - 09.05.1963, Side 28

Þegar Andy vék um sítiir frá sjúk-
lingnum, tók, Tony í fyrsta skipti
til máls, síöan aögerðin var hafin.
„Hvað um hinn fótinn? Eruð þér
viss um, að þér hafið náð öllum
blóðtappanum?“
„Endinn á honum virtist jafn og
heill, en við getum sannfært okkur
um það, jafnskjótt og við höfum
lokað sárinu.“
Það var aðeins vanaverk að sauma
sárið saman aftur og ganga frá um
búðunum. Hinn ágæti árangur blasti
jafnskjótt við, þegar dúkarnir voru
teknir, sem lagðir höfðu verið á hinn
fótlegg sjúkleggsins. Daufur, ljós
roði var þegar farinn að breiðast
á hörundið' og skýrði frá þvi, að
blóðrásin væri að komast af stað
aftur.
„Plant læknir, viljið þér koma
inn fyrir og atliuga hjarta sjúklings-
ins “
Þessi lágvaxni, gildi læknir gekk
hvatlega inn í birtuna. Andy grun-
aði, að ljómandi bros væri bak við
grímuna, þegar Plant lagði hlustun-
artækið að brjósti Rillings.
„Hann hefur það einnig af i þetta
skipti, Gray — svo er yður fyrir að
þakka!“
Andy brosti. „Eigum við ekki að
segja, að það sé að þakka góðu sam-
starfi. Án aðstoðarmanna minna
hefði mér aldrei ...“
„Bull og vitleysa, þér hafið bjarg-
að lifi hans, Gray. Og nú verður
það starf mitt að fá hann til að draga
úr vinnuhraðanum, þegar hann
kemst héðan .“
Peter Collins rak höfuðið inn um
dyragættina og það stakk mjög í
stúf við þennan dauðhreinsaða,
kyrtilklædda heim skurðlækning-
anna: „Er mér óhætt að skrifa, að
sjúklingurinn hafi sofið vel í nótt
— eða er kannski ekki hyggilegt að
taka svo til orða?“
Andy velti því fyrir sér, hvað
fréttasnápurinn væri að gera í
sjúkrahúsinu um þetta leyti nætur,
en var of þreyttur til að spyrja hann
um það. „Leyfið mér nú að vera í
friði, Collins. Plant læknir getur
vafalaust skýrt yður frá öllum smá-
atriðum, sem þér hafið þörf fyrir.“
„Ég er þegar búinn að fá þau,“
svaraði blaðamaðurinn. „Og ég hef
hugsað mér að skrifa mikið um yð-
ur, Gray! Á fyrstu síðu! Getið þér
gert kröfur um meira?“
„Eins og á stendur geri ég ekki
kröfur til annars en að fá kaffi-
sopa og mega svo sofa vel og lengi,“
sagði Andy. Hann tók nú eftir því,
að eðlilegur afturkippurinn eftir
taugaáreynsluna fór að gera vart við
sig — eins konar sambland af tauga-
óstyrk og yfirþyrmandi þreytu. En
þegar hann vék til hliðar, til að
hleypa burðarmanninum fram hjá
með hjólabörurnar, og stóð skyndi-
lega frammi fyrir Júlíu, hvarf
þreyta hans, eins og hendi væri
veifað. Hann tók grímuna snögglega
af sér, og áður en siðalögmál sjúkra-
hússins gat aftur reist vegg milli
þeirra, sagði hann: „Viljið þér ekki
drekka kaffibolla með mér, ungfrú
Talbot?“
Enda þótt hálfrokkið væri um-
hverfis þau, sá hann greinilega, að
hún skipti litum. „Það vildi ég miög
gjarna. Við höfum alltaf könnu
standandi í sérstaka mataræðiseld-
húsinu, þegar skurðaðgerðir eru
f r amkvæmdar. “
„Eins og ég hafi ekki vitað það!“
sagði hann brosandi.
Hann vék til hliðar, svo að hún
gæti farið á undan út um dyrnar
og eftir ganginum.
Júlía kom út úr eldhúsinu með
kaffibolla í hvorri hendi og leit
brosandi á úfið, dökkt höfuðið, sem
hvíldi við bak hægindastólsins.
Andy hafði sofnað í litla ganginum,
sem læknar handlækningadeildar
notuðu sem eins konar setustofu.
Hann virðist tíu árum yngri, þegar
hann sefur, hugsaði hún, lét svo
bollann frá sér með gætni og settist
hljóðlaust í stólinn andspænis hon-
um. Þrátt fyrir einlægan ásetning
átti hún erfitt með að láta ekki til-
finningarnar ná tökum á skynsem-
inni. Sjötta skilningarvitið sagði
henni, að það væri eitthvað, sem
kveldi hann — áhyggjur, sem þau
gætu ef til vill borið í sameiningu
... vandamál, sem þau gætu leyst
sameiginlega ...
Andy lauk upp augunum og sá,
að hún virti hann rannsakandi fyrir
sér. „Hefi ég sofið lengi?“
„Nei, kannski tæpan hálftíma.“
„Og á meðan hafið þér haldið hita
á kaffinu,“ mælti hann. „Það hljóm-
ar næstum of vel til að geta verið
satt!“
„Segið mér, Andy, hvenær tókst
yður síðast að fá algera hvíld?“
spurði hún og varð svo dauðskelkuð,
þegar hún áttaði sig á því, að hún
hafði ávarpað hann með gælunafni.
„Ég get næstum sagt yður það
upp á dag,“ svaraði hann. „Það var
í síðasta orlofi mínu í Florida —
fyrir tveim árum, ef þér viljið vita
það nákvæmlega, þegar ég heimsótti
bróður minn suður við Mexíkó-flóa.“
„En nú virðist þér alveg óþreytt-
FRAMHALDSSAGA EFTIR
FRANK G. SLAUGHTER
7. HLUTI
Júlía kom út úr eldhúsinu með kaffibolla í hvorri
hendi og leit brosandi á úfið, dökkt höfuðið, sem
hvfldi við bak hægindastólsins. Andy hafði sofnað
í litla ganginum.
23 — VIKAN u. tu.