Vikan - 21.10.1993, Blaðsíða 19

I
EDDA ANDRESAR KOMIN
ÚR BARNEIGNARFRÍI:
FINNST ÉG
STUNDUM
HAFA
HLEGIÐ
OF MIKIÐ
TEXTI: JÓHANN GUÐNI REYNISSON / UÓSM.: BINNI
Edda
Andrésar
birtist nú
aftur á
skjánum
eftir barn-
eignarfrí.
Hún
segist
fyrst í
stað hafa
haft
pínulitlar
áhyggjur
af því að
hún væri
orðin of
gömul!
■ slenska þjóðin tók bakföll
I af undrun einn laugar-
■ dagseftirmiðdag fyrir all-
löngu. Einhver stelpa var farin
að hlæja í útvarpið! Þetta var
árið 1979. Nú, fjórtán árum
síðar, situr hún í sjónvarpinu,
segir fréttir, hlær minna og
viðurkennir að hún hafi fyrst
um fertugt hugsað að ein-
hverju ráði um að aldurinn
færðist yfir. Hún er engu að
síður nýkomin úr barnsburð-
arleyfi hvað sem öllum aldurs-
pælingum líður, átján árum
eftir að hún eignaðist fyrsta
barnið.
Upp úr því að íslendingar
voru búnir að gera sér grein
fyrir að það væri kannski allt í
lagi að hlæja út í veður og
vind, eins og Edda Andrés-
dóttir gerði þarna seint á átt-
unda áratugnum, varð þróun-
inni mjakað úr silasporunum.
Fólk gerði sér grein fyrir að út-
varpsbylgjurnar hrundu ekki
niður úr loftinu ef brugðið var
út af vananum. Það mesta
sem fram að því hafði vfst
þokast til frjálsræðisáttar Ijós-
vakamiðils þess tíma var að
sólarupprás var lýst í beinni
útsendingu - séð úr þular-
stofu við Skúlagötuna. Þetta
kemur meðal annars fram í
viðtali tímaritsins Samúels
sem tekið var árið 1979 við
Eddu, beinlínis vegna þess að
hlátur var farinn að skoppa
um hlustir áheyranda úr við-
tækjum þeirra.
Edda sest nú til viðtals við
Vikuna. Hún hefur séð tímana
tvenna í Ijósvakamiðlunum og
komið við flest ef ekki öll svið
blaðamennsku.
Nú er hún komin í
fréttasettið á Stöð
2 og farin að
segja fréttir. Á
borði blaða-
manns Vikunnar
eru blöð með
eldri viðtölum við
Eddu, samskiptakort hennar
og eiginmannsins og síðast
en ekki síst bókin hennar, við-
talsbók við Auði Sveinsdóttur
Laxness. Ef vel ætti að vera
þyrftu að vera kvikmynda- og
myndbandaspólur ásamt
hljómsnældum á borðinu.
Edda lítur yfir þennan vígvöll
eldri áskorana og tekur að
glugga í Samúel gamla.
HLÆR STUNDUM
OF MIKIÐ
„Ég man vel eftir þessu,“ segir
hún brosandi. „Ég fann þetta
blað meira að segja nýlega, í
flutningum fyrir rúmu ári. Á
þessum tíma vakti hláturinn
mikla athygli. Þá hló enginn í
útvarp. Nú hlæja flestir eins
og fífl og þykir ekkert tiltöku-
mál. Þá þótti líka stórtækt að
senda út þriggja tíma þætti f
beinni útsendingu. Gamla
gufan var ein í loftinu og við
fengum að minnsta kosti 90
prósent hlustun, nokkuð sem
menn láta sig aðeins dreyma
um núna. Við notfærðum okk-
ur beinu útsendinguna eins
og við gátum í þessum laug-
ardagsdætti, í vikulokin, lýst-
um því til dæmis gaumgæfi-
lega ef gestum seinkaði
vegna veðurs og þar fram eftir
götunum, allt í beinni og
óskaplega spennandi. En af
því við vorum að tala um hlát-
urinn. Auðvitað fer það stund-
um í taugarnar á fólki þegar
við hlæjum og brosum of mik-
ið. Þannig hefur það verið í
gegnum tíðina. Ég er hlátur-
mild og þess vegna hentar
það mér ef til vill mjög vel að
lesa fréttir. Það er ekkert
hlægilegt við fréttir og óþarfi
að vera síbrosandi," segir
Edda og kannski tók fslenska
þjóðin bakföll á ný þegar
Edda hætti að skríkja framan í
áhorfendur sína.
Ertu þá farin að slaka á í
hlátrinum? „Nei, ég hlæ alveg
jafnoft og mikið, bara minna
fyrir framan myndavélarnar.
Þetta var og er einfaldlega
eðlileg framkoma mín. Ég er
hins vegar meðvitaðri um
hláturinn nú en áður. Maður
gerir meiri kröfur til sín og
gagnrýnir sjálfan sig meira
með aukinni reynslu. Þegar
ég hef eftir á horft á sjón-
varpsþætti í léttari dúrnum
sem ég hef gert, til dæmis
Óskastund, hefur mér stund-
um fundist að ég hefði
kannski ekki þurft að brosa
eða hlæja alveg svona mikið.
Með því að horfa á upptökur á
þáttum sínum sér maður hvað
betur má fara. Og þá skiptir
öllu að vera samkvæmur sjálf-
um sér og halda sínu striki.
Við verðum að vera viss um
það sjálf að við séum að gera
rétt. Ef dæmið gengur ekki
upp þá getur maður einfald-
lega ekki betur.“
HEIÐARLEG GAGNRÝNI
- EN STUNDUM
ÚT í HÖTT
„Við sem vinnum við sjónvarp
fáum iðulega mjög mikil við-
brögð, bæði frá áhorfendum
og samstarfsfólki. Ég er svo
heppin að eiga félaga sem
segja það sem þeim finnst,
alveg vægðarlaust. Þannig
verður hlutunum að vera hátt-
að. Ég er oft ekki sammála og
stundum finnst mér gagnrýnin
alveg út í hött en hún er heið-
arleg engu að síður,“ segir
Edda og hún er í beinu fram-
haldi spurð á hverja hún
hlusti helst.
„Þeir eru margir og verða
aldrei allir nefndir. Ég hlusta
vel á Ingva Hrafn og ég hlusta
á Elínu Hirst. Hugmyndir mín-
ar hafa líka gjarnan farið sam-
an við hugmyndir Páls Magn-
ússonar. Góðir dagskrárgerð-
armenn eru ómetanlegir, til
dæmis Erna Kettler og Sig-
urður Jakobsson sem vann
með mér að Óskastundinni.
Egill Eðvarðsson hefur líka
gefið mér góð ráð í gegnum
tíðina og ekki síst kvikmynda-
tökumenn og tæknilið sem
vinnur á bak við tjöldin og hef-
ur reynst mér mjög vel. Ég á
Ifka vini á Ríkissjónvarpinu!
En gagnrýnandi minn númer
eitt, tvö og þrjú er maðurinn
minn og hann lætur mig alveg
hafa það óþvegið."
Hvað mætti betur fara í
sjónvarpi? „Ég hef oft haft
áhyggjur af of mikilli æsku-
dýrkun á fjölmiðlunum. Þó veit
ég ekki nema tímarnir séu ör-
lítið að breytast núna. Við
skulum sjá til í vetur. En það
er varasamt ef fólk fær ekki
að eldast í þessu fagi. í Bret-
landi og Bandaríkjunum sjá-
um við eldra fólk í faginu gera
fína hluti í sjónvarpi, iðulega
það besta. Þetta er fólk sem
hefur unnið árum saman í
sjónvarpi og áunnið sér traust
áhorfenda. Fram til þessa hef-
ur flóttinn úr starfinu verið of
mikill hér heima. Þetta starf er
krefjandi og þar af leiðandi lýj-
andi þegar fram í sækir. Þess
vegna þarf að skapa þær að-
stæður að fólk endist. Ég er
ekki með þessu að segja að
við eigum ekki að gefa ungu
fólki tækifæri. Þetta hefur ekk-
ert með það að gera. Við þurf-
um bara að finna réttu blönd-
una. Mér finnst til dæmis
gaman að heyra að Magnús
Bjarnfreðsson kemur aftur á
21.TBL. 1993 VIKAN 19
VIÐTAL